Villabonako Kipchoge
2:18:09. Horixe Iraitz Arrospidek (Villabona, 1988) Berlingo Maratoian egindako marka. Diego Garcia zena buru duen Gipuzkoako ranking historikoan 2:09:51, Fukuoka, 1995ean - seigarren kokatu da Realeko atleta. Aurretik Ziani, Cuevas, Apalantza eta Esnaola dauzka. Maratoiaren biharamunean “nekatuta” zegoela aitortu zuen, baina “muskularki besteetan baino hobeto”. Izan ere, marka on horrek errekuperatzen laguntzen du: “Pozik zaudenean minak alde batera geratzen dira”. Maratoian bai, eta bizitzan ere bai.
Halako momentuak ez dira sakrifiziorik gabe iristen ordea. Bi urte daramatza atletismoan buru-belarri murgilduta eta bilakaera nolakoa izan den azaldu du: “Aurretik pixka bat ibiltzen nintzen eta astean hiruzpalau aldiz lasai entrenatuz emaitza nahiko txukunak lortzen nituela ikusi nuen. Serio hartu eta astean sei edo zazpi aldiz entrenatzera pasa nintzen saio luzeak eginez intentsitate altukoekin nahastuta. Azkar korri egiteko kilometro asko bakarrik ez, kilometro onak ere egin behar baitira”, adierazi du.
Entrenamenduetako sekretu batzuk ere kontatu ditu, guztiak apuntatzen dituelako, “metodikoa” delako bere hitzetan: “Datuak edukitzea, aztertzea eta aurreko maratoien prestakuntzarekin konparatzea gustatzen zait. Pultsua, abiadura, kilometroak… Dena”. Berlingo proba prestatzeko 16 asteko zikloa osatu du eta denera 2.000 km. egin ditu: “Astean bataz beste 125 kilometro ateratzen dira, bi egunetan serieak pistan eta gainontzekoak asfaltoan. Bolumen handieneko astean 170 sartu ditut”.
Entrenamendu egun gogor, egun txar eta egun on horiek 2:18:09ko denbora lortzera eraman dute Ingalaterran bizi den Arrospide. Datua da bigarren erdia azkarrago egin zuela Berlinen: “Nekatuago zoazen bigarren maratoi erdiko denbora lehenengoaren antzekoa izatea zen helburua”, azpimarratu du.
Asmo horretatik hasita planteatu zuen estrategia: “Ahalik eta lasaien hasi nintzen. Lehenengo 5 kilometroetan banuen gogoa azkarrago joateko eta taldetxotik tiraka ere ibili nintzen. Hala ere, sentsazioak ez ziren bikainak eta 10. kilometrora iristean ‘oraindik hamar bakarrik egin ditut’ pentsatu nuen. Aldamenekoak ondo zihoazen eta ni pasata ez, baina nahiko esfortzurekin bai. Ez zoaz topera, baina ez da hain erraza 3:16/ km. erritmoa mantentzea. Gainera iskiotibial eta ipurdi aldean molestia batzuk sentitu, buruari bueltak ematen hasi eta ‘bukatuko al dut?’ galdetzen nuen”, hasi du kronika.
Maratoi erdia 1:09:10en pasa zuten, espero bezala: “Pentsamenduak aldatzen joan ziren. Erdia baino gutxiago falta zitzaidan eta ondo nindoan, lehen baino okerrago ez behintzat. Horrek indarra eta baikortasuna ematen dizu eta partzial onenak 30. kilometrora bitartean egin nituen”, kontatu du atleta gazteak.
Maratoi guztietan bezala, azken faseak maitasun-gorroto erlazioa dakar. Ondo bazoaz paradisua izan daiteke, gaizki bazoaz infernua: “30-35 km. inguruko ‘horma’ famatua ondo gainditu nuela uste dut. Jaitsiera nabarmenik ez nuen eduki, baina indarrez ez zoaz hasieran bezain fresko”. Burua engainatu behar izaten da halakoetan: “Iristeko bost falta direla esaten diozu, gero lau, hiru… Eta hor ikusten duzu iritsiko zarela”, adierazi du Arrospidek.
Azken zuzengunea memorian iltzatuta dauka: “Helmugako markagailua 2:17:35etik aurrera hasi nintzen ikusten. Ametsa 17 zenbakia zen eta ez nekien 18ren azpitik egingo ote nuen. 200 metroren faltan dena eman nuen, baina ezinezkoa izan zen”, dio poz-atsekabe puntu batekin. Kipchoge irabazle keniarra ere munduko errekorretik 35 segundora geratu zen. Ez zuten irribarrea galdu. Izango dituzte aukera gehiago
Iraitz Arrospide: “Berlingo Maratoia prestatzeko 2.000 km. egin ditut”