DESNICA SLAVI MIŠIĆA

tom ratu pretrpela najveće gubitke koje jedna država ikad imala, ostajala bez teritorije, ali dostojanstvo nikad nije gubila.

- Mi smatramo da nam je najviše pomogla Francuska, pomagla nam je i Rusija koliko je mogla, ali najviše smo pomogli sami sebi. Mi smo se nametnuli. U Albaniji su nas evakuisali na Krf, ali mi smo ih doveli pred svršen čin. Niko nije očekivao da će iz albanskih gudura da izađe tolika vojska, toliki narod. Neverovatnu patnju je preživela srpska vojska, ali se podigla kao feniks, kao cvet ramonda. Niko nije računao na tu vojsku, ona se podigla. Srbi dobrovoljci su došli da pomognu iz raznih krajeva, 15 do 20 odsto srpske vojske činili su dobrovoljci najviše iz Austrougarske koji su došli da pomognu – naglasio je Marković.

Kad se sve to sagleda, postavlja se pitanje zbog čega ekstremni desničari glasnije i energičnije ne slave srpske heroje iz Prvog svetskog rata ako već žele da daju primer nepobitnog patriotizma i junaštva.

Pisac Filip David ističe

da je „revizija istorije koja je uveliko prisutna unela veliku konfuziju posebno u glave mladih”.

- Ako se u dobrom delu javnosti veličaju i slave saradnici okupatora iz Drugog svetskog rata, onda je mnogo toga okrenuto naopako – podvlači David.

NIKAKVE VEZE

Naš sagovornik podseća da smo pored heroja iz Prvog svetskog rata zaboravili i na heroje iz Drugog svetskog rata.

- Oduzete su im ulice, izbačeni su iz udžbenika istorije, kao da nisu ni postojali. Huligani pod pokroviteljstvom vlasti šire ekstremizam i nasilje. Takvih nasilnih grupa koje isteruju svoju pravdu i ponose se svojim ekstremizmom sve je više – apostrofira David. S druge strane, pojedini ekstremisti u uzdizanju Mladića i Karadžića otišli su toliko daleko da njihovu ulogu izjednačavaju sa herojstvom Mišića, Putnika, Stepanovića ili Bojovića. Istoričar Dejan Ristić ističe za “Blic” da naučna istoriografija stoji na stanovištu da ne postoje osnovi za takva poređenja. - Prvi svetski rat bio je globalni sukob koji je otpočeo napadom Austrougarske na Srbiju. Naša zemlja je vodila odbrambenooslobodilački rat. Nema istorijskih podataka da su pripadnici srpske vojske ikada, u razdoblju između 1914. i 1918. godine, počinili ma i najmanji ratni zločin. S druge strane, pripadnici okupacione oružane sile kontinuirano su činili ratne zločine nad zarobljenim

SRPSKA VOJSKA U VELIKOM RATU NIJE UBILA NIJEDNOG ZAROBLJENIKA

vojnicima i oficirima Srpske vojske, odnosno nad nedužnim civilima - naglašava Ristić i dodaje da nakon velikih pobeda na bojnom polju, koje su se odigrale kroz čitav niz izuzetnih bitaka, Srbija iz Prvog svetskog rata izašla kao država pobednica.

MASOVNI ZLOČINI

Kako kaže, rat koji je na simboličan način obeležio početak prethodnog veka, a bio je to Prvi svetski rat, nema nikakvih dodirnih tačaka sa oružanim sukobima koji su obeležili kraj veka.

- Ratovi za jugoslovensko nasleđe predstavljaju unutrašnji, građanski sukob, sa

izraženim elementima međunacionalnog i međuverskog konflikta, i po tome se suštinski razlikuju od karaktera Prvog svetskog rata. Tokom tih ratova došlo je, nažalost, do masovnih zločina nad civilima koje su sprovodile sve sukobljene strane. Oružane sukobe, do kojih je došlo u između 1991. i 1999. godine nisu, poput onih iz Prvog svetskog rata, obeležile velike bitke. Drugim rečima, generali Pavković ili Lazarević nisu i ne mogu biti isto što i vojvode Putnik, Stepanović, Mišić i Bojović. Istorijski kontekst u kome su svi oni delovali je potpuno različit - smatra Ristić.