Niepozorna, a potężna! ZAKSA może zostać najlepszą polską drużyną klubową w historii.
Niepozorna, a jednak potężna! ZAKSA może zostać najlepszą polską drużyną klubową w historii.
Trudniejszej drogi do finału Ligi Mistrzów wyobrazić sobie nie można, ale Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-koźle nie przestraszyła się potężnych rywali i po heroicznych bojach okraszonych dramatycznymi złotymi setami odprawiła obrońcę tytułu Cucine Lube Civitanova i sześciokrotnego triumfatora rozgrywek Zenit Kazań. W jednodniowym finale drużyna Nikoli Grbicia zmierzy się 1 maja w Weronie z Itasem Trentino i w starciu z kolejnym mocarzem światowej siatkówki wcale nie stoi na straconej pozycji. A przecież u progu pandemicznego sezonu tylko niepoprawni optymiści mogli marzyć o takim scenariuszu. Bo od 43 lat żadna polska drużyna nie wygrała najważniejszych klubowych rozgrywek. Bo rywale mają znacznie większe budżety i najlepszych siatkarzy świata w składzie. Bo znowu zespół z Plusligi nie będzie w stanie doskoczyć do kosmicznego poziomu prezentowanego przez kluby z Włoch i Rosji. ZAKSA przekracza jednak bariery i zadziwia siatkarską Europę. – Zawsze jesteśmy w stanie wrócić do gry i pokonać każdego. To cecha największych. Ci chłopcy mają w sobie ogień mocy – wyznał przed kamerami Polsatu Sport trener Nikola Grbić. A jak rodziła się potęga?
Stabilne fundamenty
Paweł Zatorski – siedem sezonów w ZAKS-IE, Benjamin Toniutti od sześciu lat w Kędzierzynie-koźlu, Aleksander Śliwka i Łukasz Kaczmarek od trzech lat w najlepszym polskim klubie, Kamil Semeniuk i David Smith od dwóch. Jedynym nowym siatkarzem w wyjściowym składzie ZAKS-Y jest w tym sezonie Jakub Kochanowski. – Nasza siła tkwi w stabilności. Co rok wymieniamy w tej budowali pojedyncze elementy, nie robimy rewolucji jak inni – mówi prezes Sebastian Świderski. Nie przypadkiem ZAKSA grała w czterech ostatnich finałach Plusligi, trzy razy zdobywając tytuł. Prawdopodobnie zdobyłaby go także w poprzednim sezonie, gdyby nie pandemia. A stabilny w Kędzierzynie jest nie tylko skład, ale także sytuacja finansowa i organizacyjna.
Mózg i kręgosłup zespołu
– W ZAKS-IE wszystko zaczyna się i kończy na Toniuttim. Francuz jest liderem zespołu, kreatorem wydarzeń. Choć nie jest typem wojownika i krzykacza, wszyscy się z nim liczą – mówi były selekcjoner kadry Ireneusz Mazur. Obecny trener Biało-czerwonych Vital Heynen już dawno powiedział, że siła ZAKS-Y opiera się na rozgrywającym, jednym z najlepszych na świecie. Jeśli Toniutti jest mózgiem zespołu, to Zatorski stanowi jego kręgosłup. – Ten facet wnosi do gry ogromny spokój w defensywie. Koledzy zawsze mogą na niego liczyć, a on przyjmuje nawet najtrudniejsze piłki. Taki zawodnik w drużynie to skarb – mówi wicemistrz świata i mistrz Europy Daniel Pliński. Aż strach pomysleć, co będzie w kolejnym sezonie z ZAKS-Ą, gdy Toniutti zasili szeregi Jastrzębskiego Węgla, a „Zator” przejdzie do Resovii, ale to już inna opowieść.
Trener z kamienną twarzą
Stosunkowo częściej niż zawodnicy zmieniają się w Kędzierzynie-koźlu trenerzy. Ferdinando De Giorgiego ZAKSA oddała do kadry, zaś jego następca Andrea Gardini sam chciał odejść po zdobyciu mistrzostwa Polski, czego pewnie dzisiaj żałuje. Na szczęście Świderski znowu wykazał się ogromną intuicją, ściągając Grbicia. Słynny kiedyś siatkarz jako trener wciąż jest na dorobku, ale w Kędzierzynie-koźlu objawił wielki talent. – Gra z drużyną, czuje jej tętno, oddycha z nią – mówi Mazur. – W poprzednich latach zawodnicy czasami podważali metody treningowe, nie wszystko im odpowiadało. Do Nikoli mają pełne zaufanie, choć na treningach muszą zasuwać. Ostre słowa też padają – dodaje Świderski. Dla Grbicia wyjazd na finał do Werony będzie podróżą sentymentalną, bo przez trzy lata prowadził Calzedonię Werona. – Będzie okazja spotkać się z przyjaciółmi z Włoch. Polecimy tam spełniać marzenia – mówi Serb.
Cudze chwalicie...
Najlepszy siatkarz świata Wilfredo Leon zdobywa punkty w Perugii, Zenit ma Maksima Michajłowa i Earvina N’gapetha, o sile Lube stanowi gwiazdorski zaciąg z Kuby. W ZAKS-IE gwiazd z najwyższej światowej półki może nie ma, choć Toniutti i Zatorski należą do absolutnego topu na swoich pozycjach. Kompleksów mieć nie musimy, bo w Kędzierzynie-koźlu gra trzech mistrzów świata: Aleksander Śliwka, Jakub Kochanowski i „Zator”. Siła zespołu oparta jest na polskich siatkarzach, w składzie są tylko dwaj obcokrajowcy (Toniutti i David Smith). Cudze chwalicie, swego nie znacie?
Odkrycie sezonu
Kiedy ZAKSA zamykała skład na ten sezon, pojawiły się głosy, że prezes Świderski do spółki z trenerem Grbiciem zwariowali, skoro chcą budować siłę drużyny na Kamilu Semeniuku, zamiast sięgnąć po markowego zagranicznego przyjmującego. Tymczasem wychowanek klubu po powrocie z wypożyczenia do Aluronu Zawiercie nie dość, że stał się gwiazdą Plusligi, to jeszcze z przytupem wszedł na europejskie salony. MVP spotkań z Cucine Lube i Zenitem spisuje się wprost niewiarygodnie, grając przeciwko światowym gwiazdom po profesorsku. A przecież nigdy dotąd nie występował na tak wysokim poziomie. – To zasługa Nikoli, który nie bał się na Kamila postawić. Inni trenerzy widzieli w nim świetnego zmiennika, Serb zrobił z „Semena” lidera – mówi Świderski.
Chwaląc Semeniuka, nie można zapominać o Aleksandrze Śliwce, który jest po trosze symbolem ZAKS-Y. Niepozorny (196 cm wzrostu), niewzbudzający grozy, za to do bólu skuteczny. Nie może uderzać z siłą Michajłowa, więc kiwa, obija po bloku, przepycha. I taka jest ZAKSA – bez wielkich gwiazd pobierających bajońskie kontrakty, za to skuteczna, świetnie ukrywająca słabe strony, grająca techniczną i sprytną siatkówkę. Nie zlepek kłócących się indywidualności, jak Zenit, ale świetnie współpracująca drużyna. Drużyna, której w tym sezonie nikt może nie zatrzymać w drodze po cztery korony.