KOBIETY PO PRZEJŚCIACH
Joanna Jóźwik i Angelika Cichocka wróciły na podium halowych ME po sześciu latach. Wygrały z kontuzjami.
Jedna zmagała się z depresją, druga też była bliska załamania. Ale obie to twarde kobiety. Nie poddały się. Wróciły do sportu i podczas halowych mistrzostw Europy w finale biegu na 800 metrów razem stanęły na podium. Tak jak sobie wymarzyły. Do Torunia jechały jak na wesele i czuły się jak na weselu. Bawiły się świetnie. Oto przyjaciółki: Joanna Jóźwik – wicemistrzyni Europy na 800 metrów i Angelika Cichocka, która finiszowała trzecia.
Kredyt ją uratował
– Jadąc ze Spały do Torunia na mistrzostwa Europy żartowałyśmy z dziewczynami, że jedziemy jak na wesele całą kolumną samochodów. Rozmawiałyśmy o tym, że we trójkę chcemy zobaczyć się w finale – opowiada Cichocka. Ta trzecią to Anna Wielgosz, której nie udało się awansować do finału. Cichocka i Jóźwik spełniły swoje marzenia, choć przez ostatnie lata walczyły o to, by chodzić. Ich organizmy były wyniszczone kontuzjami i chorobami. – To niesamowite, że stoję na podium, bo przygotowania do mistrzostw zaczęłam w połowie grudnia. Wcześniej miałam kontuzję Achillesa i nie mogłam biegać – uśmiecha się Cichocka.
W 2014 roku pochodząca z Kaszub Angelika została w Sopocie halową wicemistrzynią świata w biegu na 800m metrów. Zrobiło się o niej głośno. Biegała pięknie i szybko. Rok później było srebro mistrzostw Europy w praskiej hali na 1500 metrów. A w 2016 roku tytuł mistrzyni Europy na stadionie w Amsterdamie na 800 m. Kilka miesięcy później Cichocka odpadła w półfinałach olimpijskich biegów w Rio de Janeiro na 800 m i 1500 m. Za to rok później na obu dystansach biegała w finałach mistrzostw świata w Londynie – była 6. na 800 m i 7. na 1500 m. Niestety, organizm nie wytrzymał. Gdy wyleczyła jedną kontuzję, pojawiała się druga. Próbowała biegać, ale ból był silniejszy. Jeszcze gorsze było zapalenie mięśnia sercowego. Pojawiła się wtedy myśl, że może nie wrócić do sportu. Ale walczyła. W końcu wybrała się do Niemiec, do Hansa-wilhelma Muellera-wohlfahrta, doktora Bayernu Monachium. Żeby to zrobić, musiała wydać wszystkie oszczędności i jeszcze wziąć kredyt. – Na leczenie przeznaczyłam swoje ostatnie pieniądze. Gdybym miała 20 lat, nie byłoby to dla mnie takie druzgocące, ale najważniejsze, że odzyskałam zdrowie, a to jest bezcenne – uśmiecha się Angie.
W styczniu ubiegłego roku rozstała się z trenerem Tomaszem Lewandowskim. Jej nowym
4 MEDALE halowych [ mistrzostw ] Europy mają Joanna Jóźwik i Angelika Cichocka. Jóźwik w 2015 roku zdobyła brąz na 800 m, a Chojecka srebro na 1500.
szkoleniowcem został mąż Tadeusz Zblewski, a w kadrze narodowej Piotr Rostkowski. Znów biega szybko i co najważniejsze, jest zdrowa! – Medal zdobyty w Toruniu to wynagrodzenie za lata cierpień I czuję, że najlepsze dopiero przede mną. Toruń to przystanek przed głównym celem, czyli igrzyskami w Tokio. Jeśli będę zdrowa, zamierzam zasuwać na obu dystansach – uśmiecha się Cichocka i przypomina, że jeszcze w grudniu nie marzyła o medalu, bo wcześniej miała kontuzję Achillesa i ledwo chodziła...
Nie kisiła się w Spale
O szybkim bieganiu też całkiem niedawno nie marzyła Jóźwik. Jej talent eksplodował w 2014 roku, gdy w Zurychu zdobyła brązowy medal mistrzostw Europy w biegu na 800 m. Ma też medal tego samego koloru z HME w Pradze (2015). A w olimpijskim finale na 800 m w Rio finiszowała piąta. Gdy wyraziła wątpliwości, że trzy rywalki, które były przed nią, mają mało cech kobiecych (Kasper Semenya, Francine Niyonsaba i Margaret Wambui), usłyszała wiele słów krytycznych. Podobnie było, gdy odmówiła współpracy z trenerem Zbigniewem Królem. Wolała pracować z Jakubem Ogonowskim. Po raz kolejny postawiła się działaczom PZLA, gdy w grudniu poleciała na zgrupowanie do Portugalii, mimo negatywnej opinii z lekkoatletycznej centrali. – Wiedziałam, że to będzie dla mnie dobre. I rzeczywiście okazało się to świetnym posunięciem. W Portugalii jest mało zachorowań, małe zaludnienie, pusty stadion. Nie musieliśmy kisić się w Spale – opowiada. Też borykała się z kontuzjami i bólem. Ponad dwa lata ma wyjęte ze sportowego życiorysu, przyznała, że miała depresję. Ale twardy charakter i współpraca z psychologiem pomogły przezwyciężyć trudności. W ubiegłym roku znów zaczęła szybko biegać na 800 metrów, a niedawno wróciła do centralnego szkolenia i ponownie ma stypendium. Od niedzieli promienieje ze szczęścia, bo jest wicemistrzynią Europy. Po prawie czterech latach przerwy wystartowała w mistrzowskiej imprezie (poprzednio była w półfinale MŚ w Londynie) i od razu wskoczyła na podium. – Dwa lata temu komentowałam mistrzostwa Europy w telewizji i byłam bardzo daleko od medali. Gdy teraz na mecie sobie o tym przypomniałam, w oczach pojawiły się łzy – uśmiecha się Asia. – Srebrny medal to piękne uwieńczenie mojej walki o powrót na bieżnię. Miałam ochotę wygrać, ale… jest super!
Piękny sen
Jóźwik nie bała się zaryzykować. Nie tylko postawiła na
młodego trenera, ale też spróbowała nowej metody przygotowań do sezonu. – Testowałam namiot hipoksyjny. W nim czułam się tak, jakbym przebywała na wysokości 2500 metrów. Trzy tygodnie w grudniu i trzy tygodnie w styczniu siedzenia w tym namiocie dużo mi dały. Dzięki temu jestem szybka i dynamiczna na bieżni. Dużo mi też daje współpraca z profesorem Janem Blecharzem. Mentalnie jestem silniejsza. No i zmiana trenera na Jakuba Ogonowskiego. Gdy wróciłam na bieżnię, biegałam w tempie 2.03. Za każdym razem było: „O Boże, już nic ze mnie nie będzie!”. Dużo osób tak mówiło, między innymi trenerzy. Fajnie, że teraz mogę utrzeć im nosa i pokazać, że jeszcze jestem w stanie szybko biegać – dodaje. Jóźwik z nadzieją czeka na sezon letni. Podobnie jak Cichocka. – Obie z Angeliką wyszłyśmy z ciężkich kontuzji. To, co stało się w Toruniu, jest jak piękny sen. Niech trwa – uśmiecha się Jóźwik. – Z Asią wspieramy się i świetnie rozumiemy, bo ona też wiele przeszła. I obie mamy podobne marzenia dotyczące igrzysk w Tokio – dodaje Cichocka.