ZACZYNAMY MARATON
Jeszcze tylko trzy tygodnie i zaczniemy poznawać pomysł Paulo Sousy na grę reprezentacji Polski. Terminarz gier kadry w 2021 roku jest niesamowicie intensywny, by nie powiedzieć przeładowany. W ciągu niespełna ośmiu miesięcy Biało-czerwoni rozegrają minimum piętnaście meczów, a oceniając realnie siłę naszej kadry, regulamin EURO oraz zasady kwalifikacji do mistrzostw świata, powinno ich być prawie dwadzieścia. Marcowy plan zajęć jest też niesamowicie napakowany, bo przecież tak naprawdę w ciągu tygodnia rozegramy trzydzieści procent eliminacji mundialu w Katarze. Kibice kadry czekają na start tych rozgrywek z utęsknieniem, podekscytowaniem, nadzieją, ale też i jednak z pewną niepewnością oraz znakami zapytania. Jestem bardzo ciekawy, ile czasu, jednostek treningowych, odpraw taktycznych i wreszcie meczów będzie potrzebował Paulo Sousa, by postawić swoją pieczątkę na futbolu Roberta Lewandowskiego i kolegów. Zastanawiam się, czy w naszym podstawowym ustawieniu taktycznym nastąpią tylko drobne korekty, czy też zajdą rewolucyjne zmiany. Wreszcie ilu graczy ze starej gwardii nie dostanie powołania, a ilu do tej pory nieobecnych w kadrze przyjedzie na najbliższe zgrupowanie.
Wtle spraw czysto piłkarskich toczy się także w tych szalonych i niewątpliwie trudnych czasach ukryta gra o miejsce rozegrania meczu z Anglią. Na dziś cała logistyczna operacja wyjazdu do Londynu jest prowadzona w PZPN „pod kryptonimem” Wembley, który to stadion jest dla naszego futbolu miejscem szczególnym i symbolicznym. I praktycznie za każdym razem, kiedy mierzymy się na wyjeździe z Synami Albionu, do mediów wracają bohaterowie spotkania z 1973 roku.
Jednak są też warianty rezerwowe. Bo nie można wykluczyć, że trzeci mecz eliminacji odbędzie się na innym, mniejszym, londyńskim obiekcie, poza stolicą Anglii (w tym wypadku chodzi o koszty i procedury organizacyjne) lub na terenie neutralnym. Wszystko zależy od zmieniających się z dnia na dzień regulacji świata covidowego w krajach, w których występują nasi gracze. Dziś kluby dostarczające piłkarzy do reprezentacji nie wyobrażają sobie sytuacji, że nie dość, iż ryzykują możliwość doznania przez swoich pracowników kontuzji na zgrupowaniu kadry, to jeszcze miałyby ponosić konsekwencje gier międzypaństwowych w postaci kwarantanny zawodników. Po chłopsku rozumując, kluby – co mnie akurat kompletnie nie dziwi – nie chcą takiej sytuacji akceptować i finansować nieplanowanego, przymusowego „urlopu” swojego piłkarza.
Niewątpliwie każdy trener kadry musi umieć żyć z gwiazdami swojego zespołu. Umieć zbudować więź i zaufanie. Sousa musi zarazić piłkarzy swoją wizją futbolu, wiarą w jego pomysł na piłkę. Kilka spraw już wygląda bardzo obiecująco, choć na końcu tylko wynik i styl gry będą miały znaczący wpływ na powszechną opinię na temat warsztatu selekcjonera. Po gruntownej analizie jestem zbudowany jakością i wartością merytoryczną sztabu Portugalczyka. To fachowcy z wysokiej półki, znający się na swojej robocie. Prezes PZPN zgodził się na szeroki skład sztabu bez wahania. Zbigniew Boniek ma świadomość, że takie dodatkowe koszty operacji wydają się być żadne, przy założeniu, że mają zminimalizować ryzyko porażki. Powierzając komuś reprezentację, gdzie każdy detal będzie niezwykle istotny, przy tym przeładowanym kalendarzu gier, nie wypada się kłócić o zasadność czy pensję czwartego czy szóstego członka sztabu. Bo to też zabranie selekcjonerowi argumentów i alibi przy ewentualnym tłumaczeniu porażki. Sousa umie i lubi rozmawiać z piłkarzami. Swoje pierwsze kroki skierował do kapitana kadry. To była rozsądna i naturalna decyzja, tak jak późniejsze rozmowy z innymi zawodnikami. Jeśli ten projekt ma się udać, to piłkarze muszą mieć zaufanie do Portugalczyka w każdej minucie i w każdej sytuacji. Na boisku i poza nim.
Ina koniec zżerająca nas ciekawość, kto wskoczy do kadry za kadencji Sousy. Czy będzie to aktywowany na nowo przez Czesława Michniewicza Bartosz Kapustka, czy dojrzewający w Serie A Paweł Dawidowicz, czy robiący furorę i strzelający gole w Championship Michał Helik, czy może fruwający między słupkami Augsburga Łukasz Gikiewicz? Z racji wieku i liczby kozaków, których mamy w bramce, szanse tego ostatniego są chyba jednak najmniejsze.