Syn mnie bije

„Piwo” bezalkoholowe

Mam mniej niż 18 lat. W styczniu tego roku robiąc zakupy w jednym z mokotowskich sklepów, nabrałem ochoty na piwo bezalkoholowe (na butelce było napisane 0,0% alk.). Sprzedawczyni odmówiła mi sprzedaży, twierdząc, że piwo z zawartością alkoholu 0,0% to nadal piwo i nie może mi go sprzedać, gdyż jest to zakazane przez ustawę o wychowaniu w trzeźwości. Czy miała prawo tak postąpić?

– Krzysztof Kowalski z Warszawy Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. „o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi” (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 1356 z późn. zm.), „ zabrania się sprzedaży i podawania napojów alkoholowych osobom do lat 18”. Wedle definicji zawartej w art. 46 ust. 1 ww. ustawy, „ napojem alkoholowym w rozumieniu niniejszej ustawy jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu”. W konsekwencji powyższego, sprzedaż piwa o „procentowości” nieprzekraczającej normy określonej w art. 46 ust. 1 ww. ustawy (czyli 0,5%) nie stanowi naruszenia przepisów.

Jeżeli więc produkt nazwany „piwem” miał 0,0% alkoholu, to sprzedawca nie miał racji.

Wyrejestrowanie

motoroweru

Chciałbym wycofać z ruchu motorower. W wydziale komunikacji skierowano mnie razem z moim pojazdem na szrot. Ja jednak nie chcę złomować motoroweru, a jedynie go wyrejestrować, co już kiedyś (kilkadziesiąt lat temu) robiłem. Czy teraz nie ma takiej możliwości?

– Zbigniew Świnoga z Koluszek Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. „prawo o ruchu drogowym” (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.), „ pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku:

1) przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;

2) kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania;

3) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za granicą lub zbyty za granicę;

4) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;

5) udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności;

6) przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;

7) wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5”.

Opisany powyżej katalog sytuacji umożliwiających wyrejestrowanie pojazdu jest zamknięty, co oznacza, że w przypadku gdy nie zaistniała któraś z nich, wyrejestrowanie nie jest możliwe.

Jeśli zatem Pana pojazd jest całkowicie sprawny i nie zaistniała żadna z sytuacji opisanych w art. 79 ust. 1 ww. ustawy, to jego wyrejestrowanie nie jest możliwe.

W jaki sposób mogę się legalnie pozbyć z domu syna, który mnie regularnie bije? Dzwoniłem na policję, to mi poradzili, żebym zrobił obdukcję i skierował sprawę do sądu.

– Grzegorz Chmielewski (e-mail) Rada skądinąd słuszna. Zgodnie z treścią art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. „o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie” (Dz.U. z 2005 r., nr 180, poz. 1493 z późn. zm.), „ jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania”.

Za „ przemoc w rodzinie” należy rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste członków (członka) rodziny, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Sąd rozpoznaje sprawę w trybie Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, przy czym postanowienie zapada po przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku i staje się ono wykonalne z chwilą ogłoszenia.

Bigamia

Przez 22 lata byłam mężatką. Po pewnym czasie wyprowadziłam się ze wspólnego domu, a po roku uzyskałam sądową separację. W październiku ubiegłego roku mój mąż zawarł kolejny związek małżeński, o czym dowiedziałam się za pośrednictwem portalu społecznościowego i korzystającej z niego dorosłej córki męża. Mąż nie rozwiódł się ze mną – w urzędzie cywilnym uzyskałam zaświadczenie, że nadal jestem mężatką. W USC, w którym udzielono mężowi kolejnego ślubu, odkryto popełnione przez niego przestępstwo bigamii i nawet mnie przeproszono! Czy to wystarczy? Czuję się nie tylko zdezorientowana, ale i ośmieszona w małej społeczności, w jakiej żyję. Czy muszę zapłacić za sprawę rozwodową?

– Bożena Pawłowska (e-mail) Z prawnego punktu widzenia nadal pozostaje Pani w związku małżeńskim, zatem jeśli chce Pani wszcząć postępowanie rozwodowe, trzeba się liczyć z koniecznością poniesienia stosownych opłat. Opłata sądowa od pozwu o rozwód jest stała i wynosi 600 zł, chyba że złoży Pani wniosek o zwolnienie z niej z uwagi na sytuację materialną.

Co do kwestii zadośćuczynienia ze strony gminy, to jest oczywiste, że wskutek sporządzenia aktu małżeństwa Pani męża z inną kobietą doszło do wydania aktu stanu cywilnego (czyli z prawnego punktu widzenia decyzji administracyjnej), który narusza Pani dobra osobiste. To z kolei może być podstawą do powstania po Pani stronie roszczeń o zadośćuczynienie.

Zmiana kategorii zdrowia

Mam astmę. Piszę listy do komendanta WKU, ale ten ciągle odmawia mi zmiany kategorii wojskowej. Nie wiem, co dalej robić lub na jaki przepis się powołać?

– Patryk Jończyk (e-mail) Powinien się Pan powołać na art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. „o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 144 z późn. zm.), zgodnie z którym „ ostateczne orzeczenie o zdolności do czynnej służby wojskowej ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej A lub B może być zmienione przez powiatową komisję lekarską z urzędu albo na pisemny wniosek osoby stawiającej się do kwalifikacji wojskowej lub wojskowego komendanta uzupełnień, jeżeli stan zdrowia tej osoby uległ istotnej zmianie”. Wedle tego przepisu jest Pan legitymowany do wnioskowania o zmianę przyznanej wcześniej kategorii A lub B, jeśli po czasie, gdy poprzednie orzeczenie stało się ostateczne, stan Pana zdrowia uległ zmianie.

Zgodnie z art. 28 ust. 4b ww. ustawy, „ wniosek o zmianę kategorii zdolności do czynnej służby wojskowej A lub B składa się za pośrednictwem wojskowego komendanta uzupełnień. Do wniosku osoba stawiająca się do kwalifikacji wojskowej dołącza zaświadczenie lekarskie stwierdzające zmiany w jej stanie zdrowia, jakie nastąpiły od dnia ostatniego orzeczenia ustalającego kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej”. Wedle art. 28 ust. 4c ww. ustawy, „ do powiatowej komisji lekarskiej nie kieruje się osób, wobec których wydano ostateczne orzeczenie ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej D lub E”.

Z treści art. 28 ust. 4b wynika, że wojskowy komendant uzupełnień ma ustawowy obowiązek przekazania do rozpatrzenia komisji lekarskiej wniesionego do niego wniosku, o jakim mowa powyżej.

Orzeczenie powiatowej komisji lekarskiej doręcza się osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej i wojskowemu komendantowi uzupełnień na piśmie wraz z uzasadnieniem. Od orzeczenia powiatowej komisji lekarskiej przysługuje osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej i wojskowemu komendantowi uzupełnień odwołanie do wojewódzkiej komisji lekarskiej w terminie czternastu dni od dnia doręczenia orzeczenia.