Praca nie popłaca

Trzy miliony dziewięćset tysięcy Brytyjczyków nigdy w życiu nie pracowało. To więcej niż liczba mieszkańców całej Walii. Tylko niewiele ponad milion jest w wieku 18 – 24 lat. Oni, prawdopodobnie, jeszcze się uczą i studiują, ale reszta żyje z wszelkiego rodzaju zasiłków. – Dane te pokazują skalę problemu, z jakim boryka się brytyjski system, krytykowany za dopuszczenie do sytuacji, w której bezrobotnym lepiej wiedzie się na zasiłkach, niż gdyby mieli pracę – napisał dziennik „Daily Mail”. Na antenie telewizji ITV wystąpiło niedawno dwoje młodych ludzi – 18-letnia Gina Allen i 21-letni Danny Creamer. Mają czteromiesięczną córeczkę, wspólnie prowadzą dom. Nie zamierzają szukać zatrudnienia. Żyją w mieszkaniu z dwoma sypialniami, stać ich na skórzaną sofę, plazmowy telewizor, laptopa i dwie paczki papierosów dziennie. Na ubranka dla dziecka wydają 40 funtów miesięcznie. – To ważne, żeby ładnie wyglądała – opowiada Gina. – Lubimy też dania na wynos. Dlaczego nie? Dostają zasiłek dla bezrobotnych, dodatek mieszkaniowy i wychowawczy. Otrzymują od państwa 17 680 funtów rocznie, co zaspokaja ich podstawowe potrzeby. Oboje nie mają żadnych kwalifikacji, ale potrafią liczyć. Nigdzie nie zarobiliby więcej, niż dostają w formie zasiłków. – Moglibyśmy łatwo znaleźć pracę, ale dlaczego mielibyśmy pracować? Bylibyśmy wtedy w gorszej sytuacji. Jedyne doświadczenie zawodowe Danny’ego to praca w supermarkecie. Układał towar na półkach. Po ośmiu miesiącach zrezygnował. Nie wyklucza, że kiedyś znów zacznie szukać zajęcia, ale, jak zastrzega, już nie przyjmie byle czego. Gina i Danny chcieli pójść na studia. Nie mogli się jednak zdecydować, jaki wybrać kierunek. – Rozmawialiśmy o zdobyciu kwalifikacji, ale to po prostu nie ma sensu, gdy nie wiemy, co mamy robić w przyszłości. Cokolwiek będą robili, są absolutnie pewni, że nie zrezygnują z życia na odpowiednim poziomie. Jeśli pójdą do pracy, muszą zarobić co najmniej 2200 funtów miesięcznie. – Nie wstyd nam, że bierzemy świadczenia – mówią. – Żadne z nas nie ma najmniejszego poczucia winy wobec podatników, bo nasi rodzice płacili podatki przez ostatnie 30 lat, więc dostajemy tylko z powrotem ich ogromne składki. Wszyscy inni zrobiliby dokładnie to samo w naszej sytuacji. Para twierdzi, że zasługuje na sympatię, ponieważ jest więźniem systemu.