KUNSINTIDOR

May mga preskong mambabatas kahit lantad na lantad ang pagkadoble-kara nila sa pakikitungo sa lipunan at estadong nagpapasweldo sa kanila para may dangal ang pamumuhay nila. Kunwari ay kalahok sila sa pagbibigay serbisyo sa publiko sa pamamagitan ng pag-akda ng mga batas ngunit ang kapamilya naman nila ay taos-pusong pumapatay ng mga sundalo at pulis sa ngalan ng ideyolohiyang ang tanging layon ay palitan ang gobyernong hitik sa mga mandarambong at masisiba sa kapangyarihan.

Hindi na agawan sa liderato at kasakiman sa kapangyarihan ang sumisira sa dignidad ng Kamara ngayon. Naungusan na ito ng mga mapagpanggap at mga peke na patalikod sinasaksak ang institusyong dapat na nagtataguyod ng demokrasya at kapayapaan sa sambayanan. Kung may delikadesa siyang nagmamalaking kumakatawan sa mga lumad, bakit kapit pwesto pa siya kung alam niyang kampon ng komunistang rebelde ang kanyang anak noon pa bago siya mapaslang sa engkwentro?

Bakit kailangan pa niyang pumangkat sa estado kung pinagyayabang at pinangangalandakan pa niya na tama ang landas na dahas na tinahak ng anak para baguhin ang tingin nila ay bulok at mapangabusong sistema ng pamahalaan? Hindi ba’t kaya nga siya nasa burukrasya ay ito ang legal na paraan ng pagkamit ng katarungan na hinahangad ng mga ka-lumad niya kung iyon nga ang kawalan nila?

Sa pagmamalaki niya sa mga taong pumapatay ng sundalo, pulis at sinumang kumontra sa NPA, hindi ba’t kalapastanganan na ito sa lipunan at estadong kumukupkop at nagtataguyod ng kanyang kapakanan sampu ng kanyang mga katribung katutubo sa kabundukan? Bakit niya sisisihin ang militar kung siya ang nagkulang at nagpabayang lamunin ang kanyang sariling anak ng hayop na ekstremismo at terorismo? Siya ang nagkunsinti na mamatay siya sa karahasan. Hindi hahantong sa malagim na sinapit ng anak kung pinayuhan niya siya bilang isang ina at hindi bilang isang pulitiko.

Sa Kamara naman na mangmang o nagmamaangmaangan na binubuo sila ng kagalang-galang, di-makabasag-pinggan at karespe-respetong pulahan, kunsintidor rin sila dahil walang pakialam na mapasukan sila ng kalaban ng bayan.

Ilang linggo makalipas ang balitang kabaro nila’y kadugo ang mga pumapaslang ng mga tagapagtanggol ng bayan, kaduwagan ang pinairal nilang pananahimik kahit pa bihasa sila sa pagbubunganga ng iniendorsong panukalang batas sa plenaryo.

Kung walang maglilinis ng kanilang ranggo sa mga traydor ng bayan na barong ang panakip-butas, masisikmura pa ba ng tao na katawanin sila ng mga nagwawalang bahala sa walang humpay na pamamaslang ng Pilipino sa kapwa nila Pilipino?

Kung ganitong kuns int idora at kunsintidorong kongresista mayroon tayo, isang kalokohan ang Kamara.