Zangeres Mitski is ster tegen wil en dank
Mitski. Gehoord: 20/5 Carré, Amsterdam. •••
Zangeres Mitski speelt gitaar. Nee, niet echt. Ze zit op een stoel en speelt op een denkbeeldige gitaar. Gedurende het hele nummer raken haar vingers de ‘juiste’ akkoorden, in het juiste ritme. Aan het eind van ‘The Frost’ zet ze het instrument voorzichtig in zijn standaard. Ook de opkomst van de Japans-Amerikaanse Mitski op het podium van het Amsterdamse Carré was een ode aan de fantasie. Staand in een hoge cilinder van stof was voor het publiek alleen haar metershoge silhouet te zien. Hier werd Mitski de ‘reuzin’ die ze voor haar overwegend jonge aanhang ook werkelijk is.
Mitski gaf twee uitverkochte optredens in Carré, al kon ze makkelijk in Afas Live of Ziggo Dome staan. Maar ze wilde een tournee doen langs de ‘mooiste zalen van de wereld’. Carré past haar goed, niet alleen door het imposante podium, wellicht zal ook de afstand tussen toneel en zaal haar bevallen. Want Mitski is een ster tegen wil en dank. Ze haalt astronomische luistercijfers en heeft een bijna cult-achtige aanhang die iedere Mitski-opmerking en -gebeurtenis analyseert. De 33-jarige Mitski heeft gezegd dat ze moeite heeft met de aandacht. Ze kiest voor een theatrale, licht afstandelijke podiumstijl in plaats van spontane emotie, als manier om haar privéwereld te beschermen.
Het publiek in Carré zag een afwisselende show. De zevenkoppige band stond aan weerszijden van een ronde verhoging waarop Mitski haar aan Japanse
Butoh-dans ontleende bewegingen maakte. Het repertoire zigzagde langs de laatste vijf albums met het recente The Land Is Inhospitable and So Are We (2023) als zwaartepunt. Haar feilloze muzikanten, op onder andere orgel, percussie en fiddle, speelden zowel elektronische als akoestische instrumentaties, met enkele variaties.
Mitski’s muzikale smaak is breed. Ze houdt van weelderige melodieën; musical-achtige uitbundigheid wordt afgewisseld met ballades. Haar statige stem klonk maandagavond wisselend; hij was betoverend vol, warm en liefdevol, maar op andere momenten wankel, alsof de vocale kracht ontbrak. Ondertussen bewoog Mitski voortdurend over haar ronde podium, met fladderende handen, bruuske valbewegingen, en op handen en knieën als hijgende hond met uitgestoken tong in ‘I Bet On Losing Dogs’. De performance is origineel en mysterieus maar ook druk, wat soms afleidt van de schoonheid van de liedjes.