ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΛΩΝΑΡΗΣ ΖΩΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
«To J2US δεν είναι εύκολο για κάποιον που δεν έχει άμεση επαφή με το τραγούδι»
Ο ΡΟΔΙΤΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ COACH ΤΟΥ ΣΤΟ ΛΑΜΠΕΡΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ ALPHA (ΣΑΒΒΑΤΟ, 21.00) ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΚ! ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΜΟΝΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΗ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
ΦΩΤΟΓΡAΦΟΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΤΖΕΤΖΟΥΜΗ/CUBE DIGITAL PRODUCTIONS ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΣ, ΧΑΡΗΣ ΓΚΟΤΖΑΜΑΝΙΔΗΣ MAKE-UP: ΝΟΤΑ ΧΡΟΝΗ/KIKH AΪBAZH ΤΕΑΜ HAIR STYLING: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ/KIKH AΪBAZH ΤΕΑΜ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ALL DAY BAR-RESTAURANT 42 BARSTRONOMY ATHENS (ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 3, ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΣΤΟΑ ΜΠΟΛΑΝΗ, ΤΗΛ.: 213-0052153, WWW.42BARSTRONOMY.GR) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
Τ«Το τραγούδι είναι ο δρόμος μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο» παραδέχεται η Ζωή στην αρχή της κουβέντας μας. Έχουμε συναντηθεί οι τρεις μας για καφέ στη Νέα Σμύρνη. Ο Μανώλης φοράει ένα λευκό T-shirt με μαύρο print που γράφει «Μy mama don’t like you». «Μη φορέσεις το συγκεκριμένο T-Shirt σε ραντεβού με κοπέλα» του λέω και γελάμε. Δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου με χιούμορ. «Το χρησιμοποιώ πολύ. Το χιούμορ δίνει ζωή. Επικοινωνείς πιο εύκολα με τον άλλο και σπάει ο πάγος. Επίσης κάνω πλάκες – και καλόγουστες και κακόγουστες καμιά φορά. (Γελάει.) Γενικά μου αρέσει η εξωστρέφεια».
Οπότε, λόγω εξωστρέφειας είπες το «ναι» στο J2US;
Μανώλης: Καταρχάς μου αρέσει το τραγούδι. Μου είχε γίνει και πέρσι πρόταση αλλά είχα τη σειρά To κόκκινο ποτάμι και την παράσταση 42497 και δεν είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Φέτος που είμαι στο J2US καταλαβαίνω γιατί δεν θα μπορούσα. Είναι ένα πρόγραμμα με full time απασχόληση.
Εσένα, Ζωή, τι σε έκανε να απαντήσεις θετικά;
Ζωή: Είναι αγαπημένο μου πρότζεκτ το J2US. Όταν μου έγινε η πρόταση, ήμουν και σε μια περίοδο που ήθελα να βιώνω χαρά. Ήθελα να συνεχιστεί η χαρά που έφερε στη ζωή μου η κόρη μου, Βαλέρια. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια συνθήκη όπως αυτή στο J2US. Είναι σαν μια γιορτή που στήνεται κάθε φορά από την αρχή.
Περιμένατε να φτάσετε τόσο μακριά;
Μανώλης: Εγώ δεν το περίμενα, γιατί υπάρχουν πολλά ταλαντούχα διαγωνιζόμενα ζευγάρια. Αλλά τρελαίνομαι από τη χαρά μου. Είναι έκπληξη και χαρά μαζί.
Ζωή: Τον πρώτο λόγο τον έχει ο κόσμος που ψηφίζει, αλλά γνωρίζοντας με τον καιρό τον Μανώλη πίστεψα ότι μπορούμε να πάμε μακριά. Τραγουδάει πολύ όμορφα, το προσπαθεί και τον βλέπω κάθε φορά να γίνεται καλύτερος.
Μανώλης: Όταν το ζεις και σου αρέσει, θέλεις να μείνεις όσο περισσότερο γίνεται.
Ζωή: Ο Μανώλης εξελίσσεται συνεχώς και τα έχει φέρει εις πέρας με πολύ δύσκολα τραγούδια. Δεν είναι εύκολος ο Δημήτρης Μητροπάνος, ούτε η Γλυκερία. Και το Tattoo της Loreen που τραγουδήσαμε στο 11ο live ήταν από τεχνικής άποψης πολύ δύσκολο τραγούδι.
Δεν γνωριζόσασταν πριν από το J2US. Τι θαυμάζετε ο ένας στον άλλο;
Μανώλης: Η Ζωή είναι σπουδαία καλλιτέχνις και φωνάρα. Η δική μου φωνή είναι πολύ βαριά και δύσκολα μπορεί να παντρευτεί με μια γυναικεία. Η Ζωή όμως ξέρει να με στηρίζει.
Ζωή: Στον Μανώλη μού αρέσει πολύ η ειλικρίνειά του. Είναι καθαρός στην ψυχή. Χαίρομαι πολύ που τον έχω γνωρίσει. Είναι απλός χαρακτήρας και πολλές φορές λειτουργεί σαν ένα μεγάλο παιδί. Εγώ πάλι είμαι λίγο σαν μαμά, θα έλεγα, ή η μεγάλη αδελφή του.
Πώς είναι ο Μανώλης στις πρόβες;
Ζωή: Στην αρχή κάθε εβδομάδας, όπου μας αναθέτουν νέο τραγούδι, πάντα λίγο γκρινιάζει ότι δυσκολεύεται. Αλλά τελικά τα καταφέρνει και τα πάει μια χαρά. Όμως είναι απόλυτα φυσικό να αισθάνεται έτσι γιατί δεν είναι εύκολο πράγμα για έναν άνθρωπο που δεν έχει άμεση επαφή με το τραγούδι.
Μανώλης: Δεν την ακούω πάντα. (Γελάμε.) Είμαι αποψάκιας. Μερικές φορές τής λέω: «Άσε τη νότα, ας μην πατάω. Δεν πειράζει». Ως ηθοποιός ξέρω κι εγώ να ερμηνεύω. Θέλω να πω ότι, για παράδειγμα, η λέξη «αγάπη» μπορεί να με αγγίξει πολύ διαφορετικά σε ένα τραγούδι. Θα ήθελα λοιπόν να το πω πιο ερμηνευτικά και όχι τόσο τραγουδιστικά. Πάντως ως coach η Ζωή δεν είναι τόσο αυστηρή όσο νομίζει ο κόσμος.
Ζωή, τηλεοπτικά δίνεις την εικόνα ενός ανθρώπου που ούτε ανοίγεται εύκολα ούτε τσαλακώνεται.
Ζωή: Στην πραγματικότητα είμαι καραγκιόζης. (Γελάει.) Στο παρελθόν μπορεί ο κόσμος που δεν με γνώριζε να ένιωθε όντως αυτή την απόσταση. Ίσως το εξέπεμπα κι εγώ. Δεν ξέρω, μάλλον είχα φοβίες και ανασφάλειες. Δεν νιώθω όμως έτσι, ειδικά τώρα πια.
Φοβόσουν την προβολή;
Ζωή: Την προβολή και τη δημοσιότητα πάντα τις ήθελα. Όταν ακολουθείς αυτό τον επαγγελματικό δρόμο τις χρειάζεσαι. Ο φόβος που είχα πάντα ήταν τι θα πει ο κόσμος. Μου πήρε πολλά χρόνια να το βγάλω από πάνω μου.
Στο ξεκίνημα της καριέρας σου είχες την τύχη να συνεργαστείς με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Δημήτρη Μητροπάνο και τη Χαρούλα Αλεξίου.
Ζωή: Ήταν μεγάλα κεφάλαια και σταθμοί στη ζωή μου. Τον Μανώλη Ρασούλη τον γνώρισα στη Θεσσαλονίκη, στην πρώτη μουσική σκηνή που τραγούδησα, το ιστορικό Πλατώ. Είχε προσκληθεί να εμφανίζεται ως τραγουδοποιός για ένα χρονικό διάστημα. Με είχε ακούσει λοιπόν και ήθελε να συμμετάσχω στις μουσικές παραστάσεις του. Ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, ένας σύγχρονος φιλόσοφος. Γινόταν ένα παιδί στην παρέα. Ο Δημήτρης Μητροπάνος με άκουσε στο Πέτρινο του Μύλου –πολύ γνωστό μουσικό χώρο τότε της Θεσσαλονίκης–, όπου τραγουδούσα με τον Χρήστο Μητρέντζη και τον Δημήτρη Μυστακίδη, υπέροχους μουσικούς της πόλης. Μου έκανε πρόταση να κατέβω στην Αθήνα. Με την αφέλεια των νεανικών μου χρόνων, αρνήθηκα. Εκείνος όμως το εκτίμησε πάρα πολύ. Είχα αρνηθεί επειδή δεν ήθελα να αφήσω το σχήμα στο οποίο ήμουν. Οπότε μου έκανε ξανά πρόταση για το καλοκαίρι που ακολουθούσε. Έτσι, ήρθα το 2002 στην
«Η λέξη “αγάπη” μπορεί να με αγγίξει πολύ διαφορετικά σε ένα τραγούδι» Μανώλης
Αθήνα. Ξεκινήσαμε καλοκαίρι, συνεχίσαμε χειμώνα, έπειτα ξανά καλοκαίρι, «...καλοκαίρια και χειμώνες», που λέει και το τραγούδι. Σε μία από εκείνες λοιπόν τις συναυλίες με είδε η Χαρούλα και μου έκανε πρόταση να συνεργαστούμε για την επόμενη χρονιά.
Τότε συνειδητοποιούσες πόσο σημαντικά ήταν όσα σου συνέβαιναν;
Ζωή: Δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθός τους. Όταν είσαι νεότερος και μέσα στην ορμή, δεν συνειδητοποιείς κάποια πράγματα. Ήμουν και πιο ονειροπόλα. Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα πολλά από αυτά που μου συνέβησαν.
Παραμένεις ονειροπόλα;
Ζωή: Θα ήθελα να ονειροπολώ όπως τότε, αλλά πλέον δεν θέλω να κάνω όνειρα. Δεν το λέω με την έννοια της απαισιοδοξίας. Εξακολουθώ να πιστεύω στο όνειρο, απλά θέλω να εστιάζω στο σήμερα. Είναι τόσο πολλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, που δεν σε βοηθούν να αφεθείς στο όνειρο.
Μήπως νιώθεις περισσότερο πλήρης πια στη ζωή σου και δεν τα χρειάζεσαι τα όνειρα;
Ζωή: Σαφώς και αισθάνομαι μεγάλη πληρότητα, αλλά πάντα χρειάζεσαι το όνειρο για να μπορείς να ζεις με μια παραπάνω ανεμελιά.
Πώς εξελίχθηκε σε μια τόσο στενή φιλία η συνεργασία σου με τη Χαρούλα Αλεξίου;
Ζωή: Με τη Χαρούλα περπατήσαμε μαζί πολλά μονοπάτια. Το 2004 ξεκίνησε η συνεργασία μας επί σκηνής και διήρκεσε σχεδόν τρία χρόνια. Σε εκείνο το διάστημα αποφάσισε να γίνει η παραγωγός του πρώτου μου δίσκου. Είχαμε κι ένα ντουέτο μαζί. Ήταν σπουδαίο όλο αυτό. Όμως, μετά από εκείνο τον πρώτο δίσκο το επόμενο βήμα για μένα ήταν πολύ δύσκολο. Χάθηκα. Δεν ήξερα προς τα πού να πάω. Όταν στο ξεκίνημά σου έχεις αυτό το όνομα δίπλα σου, χρειάζεσαι και στη συνέχεια τη συμβολή ενός ανθρώπου που γνωρίζει το αντικείμενο. Συνέπεσε τότε και η αλλαγή πολλών πραγμάτων στη δισκογραφία. Η επαγγελματική μας σχέση λοιπόν πέρασε από διάφορα στάδια που είχαν να κάνουν με τη δουλειά. Η σχέση μας έγινε πιο ζεστή και πιο άμεση τα τελευταία χρόνια.
Πελάγωσες δηλαδή τότε στο δισκογραφικό σου ξεκίνημα.
Ζωή: Έτσι ήταν πραγματικά. Ένιωθα κι ένα δέος. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συναντάς το πρότυπό σου. Όμως, αυτό ήξερα, αυτό έκανα. Αλλά η σχέση μας πια με τη Χαρούλα είναι οικογενειακή. Είναι μια τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα και ταυτόχρονα ένας από τους πιο απλούς και ωραίους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου. Θέλεις να κάνεις παρέα μαζί της. Είναι από τα πια ζεστά πλάσματα που έχω γνωρίσει, με απίστευτη ευφυΐα και χιούμορ. Η Χαρούλα έχει και έναν καλλιτεχνικό τρόπο να ζει. Σε εμπνέει χωρίς να χρειάζεται να κάνει πολλά.
Γι’ αυτό την επέλεξες και για νονά της κόρης σου;
Ζωή: Είναι ένας φωτισμένος και καλός άνθρωπος. Αυτά τα στοιχεία –μαζί με λίγη από τη χάρη της– αν μπορεί να τα μεταδώσει στη Βαλέρια δεν θα χρειάζεται κάτι άλλο.
Με τον σύζυγό σου, Θοδωρή Πλεμμένο, ο οποίος είναι βολεϊμπολίστας, θα συμπληρώσετε τον Σεπτέμβριο πέντε χρόνια παντρεμένοι. Πώς γνωριστήκατε;
Ζωή: Συμμετείχα σε μια συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου και ο Κώστας Καραφώτης, που είναι φίλος μου, είχε έρθει μαζί τον Θοδωρή, με τον οποίο είναι επίσης φίλοι. Τότε είχαμε μόνο μια σύντομη κουβέντα, αλλά αμέσως αισθάνθηκα οικεία μαζί του. Εγώ όμως ήμουν σε άλλη σχέση, η οποία ωστόσο εκείνο τον καιρό τελείωνε. Έπειτα από έναν χρόνο λοιπόν ξαναβρεθήκαμε και σταδιακά προχώρησε η γνωριμία μας.
Θεωρείς ότι είναι και τύχη να βρεις τον ιδανικό σύντροφο;
Ζωή: Σίγουρα η τύχη είναι ένας παράγοντας, όπως όμως και η διάθεσή σου τη στιγμή που θα συναντηθείς με κάποιον. Στην αρχή της γνωριμίας μας με τον Θοδωρή δεν ήμουν σε φάση να μπω σε σχέση. Εκείνος έκανε πολλές προσπάθειες. Εγώ όμως τότε δεν μπορούσα να καταλάβω αν θέλω. Τελικά, κάνοντας και δουλειά με τον εαυτό μου, αφέθηκα, χαλάρωσα και κατάλαβα ποια είναι τα στοιχεία που θέλω σε έναν άνθρωπο.
«Ο φόβος που είχα πάντα ήταν τι θα πει ο κόσμος. Μου πήρε πολλά χρόνια να το βγάλω από πάνω μου» Ζωή
Ποια στοιχεία του Θοδωρή σε κέρδισαν;
Ζωή: Το καθαρό βλέμμα του και η ειλικρίνειά του. Ο Θοδωρής είναι συνοδοιπόρος. Από την πρώτη στιγμή με στηρίζει σε όλα και είναι δίπλα μου, όπως κι εγώ βέβαια για εκείνον. Στο λεξικό δίπλα στη λέξη «σύντροφος» πρέπει να μπει το όνομά του.
Έχεις απευθυνθεί σε ψυχολόγο;
Ζωή: Κάνω χρόνια ψυχανάλυση και διαβάζω βιβλία ψυχολογίας γιατί θέλω να έρθω κοντά με τον εαυτό μου. Να απαλλάσσομαι από όσα με βαραίνουν και να μπορώ να βλέπω τα πράγματα πιο απλά.
Έχεις καταλήξει σε κάποιο μάθημα ζωής;
Ζωή: Nα ακούς πάντα τη δική σου φωνή. Σημασία έχει εσύ πώς θέλεις να πορευτείς. Πρώτα να ακούς το δικό σου τραγούδι και ύστερα όλων των άλλων.
Ποιες εικόνες σού έρχονται στη μνήμη από τα παιδικά σου χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
Ζωή: Μεγάλωσα στις δυτικές συνοικίες, με φανταστικούς γονείς, ιδιαίτερα φιλόμουσους και φιλότεχνους. Γενικά πάντα υπήρχε πολλή μουσική στις ζωές μας. Η μάνα μου παίζει ακορντεόν και πιάνο και ο πατέρας μου είναι καλλίφωνος. Κάθε Κυριακή στο σπίτι μας στηνόταν γλέντι, έρχονταν και συγγενείς μας και τραγουδούσαμε όλοι μαζί. Επίσης, με τις αδελφές μου, τη Βούλα και τη Γεωργία, πηγαίναμε από μικρές σε χορωδία. Σαφώς δεν ήταν πάντα όλα όμορφα. Αντιμετωπίζαμε και δυσκολίες αλλά όλα τα ξεπερνούσαμε μέσα από το τραγούδι.
Εσένα, Μανώλη, πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στη Ρόδο;
Μανώλης: Μεγάλωσα στο χωριό Κολύμπια. Βρίσκεται πάνω σε βουνό και βλέπεις όλη τη θάλασσα. Ήταν όμορφα. Έχω τρεις αδελφές, τη Βάσω, την Ιωάννα και τη Χρύσα. Όλοι με αγαπούσαν πολύ. Ήμουν και το μοναδικό αγόρι της οικογένειας, άρα καταλαβαίνεις πόσο κακομαθημένος ήμουν. (Γελάει.) Δεν μου χαλούσαν χατίρι και εγώ το εκμεταλλευόμουν πάρα πολύ. Ακόμα το κάνω. Όχι μόνο με την οικογένειά μου αλλά και με τους φίλους μου. Θέλω να μου κάνουν τα χατίρια και αυτό είναι πρόβλημα. Στο Facebook έχω δημιουργήσει μια ομάδα με το όνομα «Έρανος αγάπης» και όποτε μου τελειώνουν τα χρήματα, ζητάω βοήθεια. (Γελάει.) Συνέχεια μου λένε ότι με έχουν κακομάθει. Το καταλαβαίνω κι εγώ ότι μερικές φορές γίνομαι εκνευριστικός.
Παραδέχεσαι τα ελαττώματά σου;
Μανώλης: Πολλά μπορώ να σου πω. (Γελάει.) Είμαι εγωιστής, αποψάκιας, κτητικός, γιατί θέλω να νιώθω ασφάλεια και ότι με αγαπάνε. Αλλά έχω και καλά στοιχεία. Ενδιαφέρομαι για τους κοντινούς μου ανθρώπους. Είμαι γενναιόδωρος και καλοπροαίρετος.
Θέλεις να δημιουργήσεις κάποια στιγμή τη δική σου οικογένεια;
Μανώλης: Νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον. Δεν θέλω μια ζωή να αναλώνομαι σε εφήμερους έρωτες. Μέχρι τώρα μου έχουν προκύψει περισσότερο τέτοιες σχέσεις, αλλά δεν βοήθησαν και οι συνθήκες της δουλειάς ώστε να έρθει κάτι πιο μακροχρόνιο.
Πώς είναι για σένα η ιδανική σύντροφος;
Μανώλης: Θέλω να έχει χιούμορ και να είναι ευφυής. Θα ακουστεί κλισέ, αλλά θέλω να τη θαυμάζω για την εξυπνάδα της.
Και πώς είσαι όταν ερωτεύεσαι;
Μανώλης: Τον έρωτα τον ζω μόνο στο φουλ.
Πριν από μερικά χρόνια είχε ακουστεί ότι ήσουν ζευγάρι με την Τζόυς Ευείδη.
Μανώλης: Σοκαρίστηκα και στενοχωρήθηκα όταν είχε βγει αυτή η φήμη. Την Τζόυς τη γνωρίζω πολύ καιρό, πριν ακόμα έρθω στην Αθήνα για σπουδές. Ήμουν στη Ρόδο και υιοθέτησα ένα αδέσποτο σκυλάκι που είχε αναλάβει η Τζόυς. Μέσω Facebook γνωριστήκαμε και μεσολάβησε να το υιοθετήσω. Όταν ήρθα στην Αθήνα, συναντηθήκαμε, της είπα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Έχουμε αναπτύξει μια πολύ ωραία σχέση. Η Τζόυς πλέον είναι η οικογένειά μου στην Αθήνα. Γενικά έχω πολλές οικογένειες στην Αθήνα. Πολλοί άνθρωποι έχουν την έγνοια μου.
Από παιδί είχες αποφασίσει ότι θέλεις να γίνεις
«Δεν θέλω μια ζωή να αναλώνομαι σε εφήμερους έρωτες. Μέχρι τώρα μου έχουν προκύψει περισσότερο τέτοιες σχέσεις» Μανώλης
ηθοποιός;
Μανώλης: Ήδη από το σχολείο ήμουν σε θεατρικές ομάδες. Τελειώνοντας το Λύκειο πέρασα οπτικός στο ΤΕΙ Αθηνών, αλλά ποτέ δεν πήγα. Έδωσα εξετάσεις σε κάποιες δραματικές σχολές, ανάμεσά τους και στο Θέατρο Τέχνης, όπου και πέρασα. Εκεί, μεταξύ άλλων, είχα καθηγητή μου τον Διαγόρα Χρονόπουλο και από το πρώτο έτος της σχολής έγινα βοηθός του. Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα και ωραίος άνθρωπος γενικότερα.
Είσαι ικανοποιημένος με την επαγγελματική σου εξέλιξη;
Μανώλης: Δεν μπορώ να σου πω ότι δεν είμαι. Τελειώνοντας τη σχολή συνεργάστηκα με τον Νίκο Καραθάνο. Ακολούθησε η σειρά Μπρούσκο, που μου έφερε μια απότομη επιτυχία, και έπειτα έκανα και θέατρο. Πιστεύεις ότι δίνονται εύκολα ευκαιρίες σε νέους ηθοποιούς; Μανώλης: Νομίζω ότι πρέπει να τις κυνηγάς τις ευκαιρίες. Εμένα μου λένε πολλές φορές να βγω από το σπίτι, να κυκλοφορήσω, να πηγαίνω σε θεατρικές πρεμιέρες, αλλά ντρέπομαι κιόλας. Δεν θέλω να φέρω και τον άλλο σε δύσκολη θέση. Στο παρελθόν έχω ζητήσει απευθείας δουλειά και μου είπαν «όχι».
Μα οι ηθοποιοί είστε εξοικειωμένοι με την απόρριψη.
Μανώλης: Δεν έχω μάθει να τη διαχειρίζομαι. Με παίρνει εύκολα από κάτω. Αλλά είμαι πρόθυμος να δουλέψω σε οτιδήποτε προκύψει πάνω στη δουλειά μου. Είμαι επαγγελματίας ηθοποιός και θα αρπάξω όποια ευκαιρία μού δοθεί. Πρέπει να βιοποριστώ, οπότε δεν θα πω «όχι» σε έναν ρόλο ο οποίος θα είναι μικρότερος από τον προηγούμενο. Δεν έχω την πολυτέλεια να πω «όχι» σε επαγγελματικές προτάσεις που ίσως να μη μου αρέσουν τόσο πολύ.
«Το J2US είναι σαν μια γιορτή που στήνεται κάθε φορά από την αρχή» Ζωή