Του Τζιμ Ο’ Νιλ*

Υπάρχει όμως και μία μοναδική οικονομική δυναμική στην κρίση αυτή: η κοινωνική απομόνωση. Μόλις οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο άρχισαν να ακολουθούν την Κίνα στο κλείσιμο ολόκληρων πόλεων, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η μετάδοση στις κοινωνίες, ένα οικονομικό σοκ ήταν αναπόφευκτο. Σύμφωνα με τη βιομηχανική παραγωγή και άλλα τακτικά μηνιαία στοιχεία, το κινεζικό προϊόν μειώθηκε κατά περίπου 20% μόνο τον Φεβρουάριο. Πολλές άλλες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της ομάδας του G7, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποστούν παρόμοια πτώση τον Μάρτιο. Για να αποφευχθεί μια ακόμη βαθύτερη οικονομική κρίση -για να μην αναφέρουμε κοινωνικές συγκρούσεις- αυτές οι κυβερνήσεις πρέπει να εφαρμόσουν μια δραματική και αντισυμβατική πολιτική αντίδραση. Ήδη, πολλές χώρες του G20 ακολουθούν εκδοχές αυτού που αποκαλώ «QE των ανθρώπων» -άμεσες επιδοτήσεις μετρητών σε νοικοκυριά-, ενώ οι ΗΠΑ προχώρησαν στην υιοθέτηση ενός πρωτοφανούς πακέτου μέτρων στήριξης και διάσωσης ύψους 2 τρισ. δολαρίων.

Εδώ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο νέος υπουργός Οικονομικών Ρίσι Σουνάκ έχει συντάξει τρεις νέους προϋπολογισμούς σε μερικές εβδομάδες, σε μια προσπάθεια να προηγηθεί της κρίσης. Εκτός από τη χορήγηση δανείων ύψους 330 δισ. στερλινών (387 δισ. δολάρια) για να συνεχίσουν οι επιχειρήσεις τη δραστηριότητά τους, η κυβέρνηση ανακοίνωσε επίσης τουλάχιστον 39 δισ. λίρες σε δημοσιονομικά κίνητρα. Τώρα, εάν τα 39 δισ. λίρες αντιπροσωπεύουν την αξία για τους τρεις μήνες κοινωνικής απομόνωσης και εάν υιοθετηθούν πολιτικές από όλο το G20 με παρόμοιο δημοσιονομικό βάρος σε σχέση με το ΑΕΠ, το συνολικό κόστος για την ομάδα θα είναι σχεδόν 1 τρισ. δολάρια. Αλλά αν αυτό το άμεσο δημοσιονομικό κίνητρο δεν συνοδεύεται από μέτρα όπως στην Ασία για την ανάπτυξη των καλύτερων διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων, θα πρέπει να παραμείνουμε κλειδωμένοι πολύ περισσότερο. Εάν η περίοδος απομόνωσης επεκταθεί στον έναν χρόνο, το συνεπακόλουθο κόστος θα ανέλθει στο εύρος των 4 τρισ. δολαρίων.