Με το άγαλμα στον δρόμο...

Το «μέσα» τους και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν. Μια η Τουρκία δεν μπορεί, μια η Λωζάννη την πονεί, μια η κυπριακή σημαία την ενοχλεί, μια το Αιγαίο μετακινεί. Σειρά έχουν τα αγάλματα, γιατί δεν κλείνουν τραύματα.

Πορεία διαμαρτυρίας στο λιμάνι της Σινώπης, στη Μαύρη Θάλασσα, πραγματοποίησαν μέλη του ιδρύματος Ερμπακάν, ζητώντας την απομάκρυνση του αγάλματος του Διογένη. Ναι, του Διογένη του Κυνικού, αυτού του δαιμόνιου, πρώιμου αναρχικού.

Σε δημοσίευμα της «Hurriyet», τα μέλη του θρησκευτικού ιδρύματος δηλώνουν πως δεν εναντιώνονται στις τέχνες, αλλά στο γεγονός ότι μέσω των αγαλμάτων «διαχέεται» η ελληνική ιδεολογία στην πόλη τους, γενέτειρα του αρχαίου φιλοσόφου.

Το θέμα είναι μάλλον αστείο, αλλά το ρευστό και ασταθές περιβάλλον μάς αναγκάζει να γίνουμε κυνικοί, του Διογένη απόγονοι τραγικοί. Δοκιμάζουμε, λοιπόν, τη μέθοδό του. Συνήθιζε να ζητεί ελεημοσύνη από τους ανδριάντες. Αποστόμωνε όποιους ρωτούσαν γιατί επιμένει, εφόσον δεν πρόκειται να λάβει το παραμικρό, με τη στερεότυπη φράση: «Μελετώ αποτυγχάνειν».

Έτσι κι εμείς, εξασκούμαστε στην αποτυχία. «Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε/όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε/στήνουμε θέατρα και σκηνικά,/ όμως η μοίρα μας πάντα νικά/και τα σαρώνει και μας σαρώνει/και τους θε- ατρίνους και το θεατρώνη/υποβολέα και μουσικούς/στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς».

Εξασκούμαστε στην αποτυχία, μα η εκγύμναση δεν ωφελεί. Μένουμε αφελείς. Στήνουμε αγάλματα -από τους οίκους αξιολόγησης και τον Ντράγκι μέχρι τον Μακρόν και όποιον άλλον έναν λόγο παρηγορητικό μας πετάξεικαι περιμένουμε θαύματα.

Αναβάθμιση, αναβάπτιση, ανάταξη, άνθηση, ανάπτυξη. Ανάθεμα την ειρωνεία, που ενισχύεται απ’ τη χρήση της ομοιοκαταληξίας και παραπέμπει σε ελεγεία. Ή μήπως σε φαρσοκωμωδία;

Τι είναι απλή επιθυμία, τι προϊόν υποκρισίας και τι εν τέλει αληθεία; Αχ, ξέχασα τα παιχνίδια με τη νεότερη ευρωπαϊκή Ιστορία σπάνε ταμεία στην ελληνική εστία. Κάπου μακριά ο Διογένης γελοιοποιεί κάθε εξουσία.

[SID:11277852]