Περί πολιτικής στα ενεργειακά

Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να καταστεί ενεργειακός κόμβος και η χώρα μας, στο πλαίσιο μιας πολυδιάστατης ενεργειακής πολιτικής, να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Πάνος Σκουρλέτης. Και οι προκάτοχοί του στην ίδια γραμμή κινούνταν, είτε επρόκειτο για τον Παναγιώτη Λαφαζάνη είτε για τον Γιάννη Μανιάτη και πάει λέγοντας. Και ποιος δεν θα το ήθελε κάτι τέτοιο; Το ομορφότερο όνειρο για την οικονομική μας ανάπτυξη. Το ερώτημα είναι πότε θα μπορούσε να λειτουργήσει η χώρα μας ως ενεργειακός κόμβος, κάτω από ποιες συνθήκες και σε τι περιβάλλον, την ώρα που ο κόσμος γύρω μας, κυριολεκτικά, φλέγεται. Πέραν του ΤΑΡ, που είναι το μόνο υπαρκτό project, χωρίς να σημαίνει ότι θα… σώσει τη χώρα, τίποτε άλλο επί του παρόντος δεν μας δείχνει ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα ο ρόλος μας στα ενεργειακά θα είναι ουσιαστικός. Με τις τιμές του πετρελαίου τόσο χαμηλά όλα πάνε πίσω, από δω μέχρι την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο - μακρινή υπόθεση και αυτή του νότιου ευρωπαϊκού αγωγού που «παίζει» η Μόσχακαι σε σχέση με τον ηλεκτρισμό (διασύνδεση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ). Για δε τις έρευνες στον τομέα των υδρογονανθράκων, όλα θα πάνε εκ των πραγμάτων πιο αργά λόγω του υψηλού κόστους εξόρυξης, αν και εφόσον βρεθούν οι εκτιμώμενες ποσότητες στα μέρη μας. Μήπως, λοιπόν, να κρατήσουμε μικρότερο καλάθι στις επιδιώξεις μας και να δούμε πιο ρεαλιστικά τι έχουμε, τι θέλουμε και τι μπορούμε στην εγχώρια ενεργειακή αγορά; Η περίφημη απελευθέρωση, πρωτίστως, στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας θα γίνει ποτέ πράξη ή θα κλωθογυρίζουμε τα ίδια και τα ίδια, διατηρώντας τις στρεβλώσεις που μας εκθέτουν και σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

[SID:9943464]