Η ντροπή της πολιτικής τάξης
Το βράδυ του Σαββάτου 7 ∆εκεµβρίου 2008, όταν η Αθήνα είχε ήδη αρχίσει να καίγεται από κουκουλοφόρους, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης (Ν.∆.) εφωράθη να διασκεδάζει σε πολιτιστικό ίδρυµα, κοινώς µπουζουκτσίδικο. Στην αισθητική ένδεια που προδίδει η στάση του ανδρός, ας προσθέσουµε και την πολιτική ανικανότητα ενός υπουργού να αντιληφθεί τη σηµασία του γεγονότος που αφορούσε το τµήµα του πληθυσµού που ενέπιπτε στα πλαίσια των αρµοδιοτήτων του. Eνα χρόνο πριν, όταν καιγόταν η Πελοπόννησος και κινδύνευε η Αρχαία Ολυµπία, είδαµε τον τότε γ.γ. του ΥΠΠΟ Χρήστο Ζαχόπουλο (Ν.∆.) να απολαµβάνει σουβλάκια, χοιρινά αν δεν κάνω λάθος. Ο άνθρωπος είχε ήσυχη τη συνείδησή του προφανώς και η ήσυχη συνείδηση ανοίγει την όρεξη. ∆έκα χρόνια µετά, το βράδυ της 23ης Ιουλίου 2018 ο τότε πρωθυπουργός κ. Τσίπρας βρισκόταν εκτός Ελλάδος όταν τον πληροφόρησαν, όπως τον πληροφόρησαν, για την τραγωδία στο Μάτι και την ύπαρξη των πρώτων νεκρών. Επέστρεψε εσπευσµένως στην Αθήνα όχι για να διορθώσει τα λάθη και να αποτρέψει την επέκταση της τραγωδίας, αλλά για να οργανώσει µια συνέντευξη Τύπου, όπου, µε τους επιτελείς του, προσπάθησε να παραπλανήσει την κοινή γνώµη. Ο κοινός παρονοµαστής σε όλες αυτές τις υποθέσεις είναι ότι η πολιτική ηγεσία απεδείχθη κατώτερη των περιστάσεων, µε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσµατα.
δύο νέοι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια µιας άσκησης απαραίτητης για την ασφάλειά µας, την ελευθερία µας. Ο Ευστάθιος Τσιτλακίδης και ο Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας, 31 και 29 ετών αντιστοίχως. Το πένθος συνδυάζεται µε την ενοχή που όλοι οφείλουµε να αισθανόµαστε απέναντί τους. Ενοχή για τον τρόπο που η πολιτεία, κοινώς όλοι µας, αντιµετωπίζει τους ιπταµένους. Η αναντιστοιχία της αµοιβής τους µε το έργο τους είναι ακόµη µία απόδειξη της αναξιοκρατίας που καθηλώνει στη µετριότητα της κοινωνίας µας. Θα περίµενε κανείς ότι επιτέλους η δηµοκρατία µας έχει ωριµάσει αρκετά ώστε να ξέρει να ανταµείβει όσους την υπερασπίζονται µε κίνδυνο της ζωής τους. Η κ. Καραµανλή, βουλευτής της Ν.∆., έδειξε φωτογραφία του κ. Τσίπρα να προσέρχεται σε θεατρική παράσταση. Σιγά τα ωά. Ο κ. Βαρεµένος, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, άρπαξε τη φωτογραφία από τα χέρια της. Σεξιστής ή απλώς αγενής; Ο σεξισµός είναι µια πιο εκλεπτυσµένη έκφραση της κοινής αγένειας.
για το αν ο Τσίπρας έπρεπε να πάει στο θέατρο την ηµέρα εκείνη. Αδιάφορο. Αν θέλει η πολιτική τάξη να µην αποδεικνύεται µονίµως κατώτερη των περιστάσεων ας ασχοληθεί µαζί τους όσο είναι εν ζωή και όχι µόνον όταν τους πενθούµε.
ttheodoropoulos@kathimerini.gr της εξωκοινοβουλευτικής (όπως λέγεται κατ’ ευφηµισµόν η αντικοινοβουλευτική) Αριστεράς. Τα λένε όλα αυτά επειδή τους στοιχειώνει ακόµη η µνήµη της εποχής που όντως υπήρχε κίνδυνος – που οι πρακτικές αυτές απευθύνονταν σε ένα παλλόµενο, όχι σε ένα άδειο πεζοδρόµιο.
Το Αντιμνημόνιο-χωρίς-μνημόνιο δεν έχει πια εµπρηστική δύναµη. ∆εν έχει ούτε την φρεσκάδα, ούτε τα ερείσµατα για να οδηγήσει τις εξελίξεις. Αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι η προεκλογική του υποτροπή είναι χωρίς συνέπειες.
Οι συνέπειες είναι το στένεµα του εκλογικού ορίζοντα σε µια ψυχαναγκαστική επιλογή: Σε κάθε θεσµική ανορθογραφία της πλειοψηφίας, η αντιπολίτευση έχει κάτι πιο βαρύ και τυχοδιωκτικό να αντιτάξει. Σε κάθε παροχή, είναι πάντα έτοιµη να υπερθεµατίσει, σπρώχνοντας περισσότερες µάρκες στην προεκλογική τσόχα. Κάθε τοξική εκπυρσοκρότηση της Ν.∆. µπορεί να την ανταγωνιστεί και να την υπερβεί µε έναν δικό της βαρεµένο. Αυτό δεν είναι βέβαια σχέδιο εµπρησµού. Είναι σπιράλ ευτελισµού. Οχι σκόπιµη δολιοφθορά. Αλλά φθορά κατά τύχη.