Γραφειοκρατικός σαδισμός
Το Σαββατοκύριακο ήταν η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου. Χθες ήταν οι πορείες για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου· μία το μεσημέρι, μία αργά το απόγευμα. Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν ο διήμερος αποκλεισμός των κεντρικών δρόμων της Αθήνας λόγω του Μαραθωνίου. Και μέρα παρά μέρα, όλο και κάποια διαδήλωση (μικρή ή μεγάλη, δεν φαίνεται να έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία) θα υποχρεώνει χιλιάδες ταλαίπωρους οδηγούς σε ατελείωτα μποτιλιαρίσματα και ψυχική εξουθένωση.
Πολλοί από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας στις τελευταίες εκλογές προσήλθαν με ενθουσιασμό στις κάλπες διότι ανάμεσα σε άλλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε
εξορθολογισμό σε ορισμένες βασικές πτυχές νεοελληνικού σουρεαλισμού: η απελπιστική κατάσταση στους δρόμους (συχνά απόρροια συγκεντρώσεων των 50 και των 100 ατόμων) και στα πανεπιστήμια ήταν δύο από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν οι σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε διαφέρει ελάχιστα από όσα γνωρίζαμε ήδη: οι δρόμοι εξακολουθούν να κλείνουν με το παραμικρό, ενώ τα πρόσφατα γεγονότα στο Αριστοτέλειο δείχνουν την απόσταση που έχουμε ακόμη να διανύσουμε.
Ωστόσο, θα ήθελα να επικεντρωθώ στο θέμα της διαχείρισης της κυκλοφορίας όταν το κέντρο παραδίνεται στους εκάστοτε διαδηλωτές για όση ώρα το επιθυμούν.
Η προσωπική εμπειρία μου λέει ότι δεν γίνεται καμία διαχείριση. Η όποια κινητοποίηση της Τροχαίας δίνει την εντύπωση ότι αφορά εντελώς διεκπεραιωτικές διαδικασίες: να τοποθετηθούν οι γνωστές ερυθρόλευκες κορδέλες και να εκτρέπεται η κυκλοφορία στους δρόμους που παραμένουν στη διάθεση των οδηγών. Αλλά αυτό το έκανε κι ένας ανεκπαίδευτος υπάλληλος. Πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς συνεχίζουν τα δρομολόγιά τους από τις παρακαμπτήριες οδούς σαν να μη συμβαίνει τίποτα (αντί να αποβιβάζουν τον κόσμο στον πλησιέστερο σταθμό μετρό), ενώ το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι η παντελής έλλειψη τροχονόμων από τους δρόμους. Οι έκτακτες συνθήκες αφήνονται στο μαγικό χέρι ενός αυτόματου πιλότου, που απλά δεν υπάρχει. Ο μόνος «πιλότος» είναι η επιδεικτική εγκατάλειψη των άτυχων οδηγών στη μοίρα τους και στο έλεος των διαδηλωτών. Ας έπαιρναν οι ανόητοι τα λεωφορεία που εκτελούν δρομολόγια κάθε 20 λεπτά ή μισή ώρα, ή να επέλεγαν τους συρμούς του ηλεκτρικού, που σε ώρα αιχμής και σε συνθήκες υγειονομικής κρίσης μπορεί να κάνουν και 10 λεπτά για να μας κάνουν τη χάρη.