Τόση υποκρισία
Περισσότερο από κάθε άλλο μνημόνιο το τελευταίο, το 4ο (ή 3+, αν προτιμάτε), φαίνεται να έχει υπενθυμίσει εκκωφαντικά σε πολλούς, με τον πιο οδυνηρό τρόπο, όχι μόνο την ανακολουθία, την αντίφαση, τη διπλοπροσωπία κοκ, αλλά απλώς το καθαρό, ξεδιάντροπο ψέμα ως βασική, και μόνη μάλλον, τακτική των ανθρώπων που ηγούνται της κυβερνητικής πολιτικής.
Κάποτε όλα τα συνηθίζει κανείς, λένε. Λίγο να μετατοπιστείς όμως, έστω και για λίγο αν καταφέρεις να δεις τη μεγάλη εικόνα, αρκεί για να θυμηθείς ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που ως αντιπολίτευση είχαν αναλωθεί στα βαρύγδουπα «εμείς θα παίζουμε νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν», στα δήθεν μάγκικα «θα σκίσουμε το μνημόνιο» και στο αγοραίο «στα τέσσερα πέφτετε για να υπογράψετε», δεν ψηφίστηκαν για να υπογράψουν αυτά που υπογράφουν τώρα. Αλλά αυτό ας το σκεφτούν όσοι συμπολίτες μας κατόρθωσαν –διότι περί κατορθώματος πρόκειται– να πιστέψουν αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται. Η ευκολία με την οποία οι σημερινοί κυ- βερνώντες βαφτίζουν τη νύχτα μέρα, το θράσος με το οποίο εμπαίζουν συνταξιούχους ή κάνουν άνοστα αστειάκια περί γραβάτας, και παρ’ όλα αυτά δεν ανοίγει πια ρουθούνι, αναδεικνύει το συστηματικό, μεθοδευμένο ψέμα σε μοναδική τους τακτική για να παραμείνουν στο τιμόνι μιας χώρας που παραπαίει. Είναι η τακτική του ατόφιου αμοραλιστή, του αρπακτικού, του κυνικού και του υποκριτή που άλλοτε κλαψούριζε λυρικά και τώρα χασκογελάει ως πλήρης και χορτασμένος εξουσιαστής. Κατάφερε να μετατρέψει την επαρχιώτική του μανία –την εξουσιομανία– σε καριέρα.
Στην αντίπερα όχθη από αυτούς, κατάκοποι και μουδιασμένοι, πνιγμένοι μέσα σε μια βουβή οργή που δεν ξέρεις πού θα βγάλει, ζαρώνουν φοβισμένοι οι Ελληνες πολίτες. Μεταξύ αυτών, όσοι πίστεψαν σε μια Ευρώπη που δεν επεδείκνυε τέτοια ανοχή στο σημερινό καραγκιόζ μπερντέ που κυβερνά την Ελλάδα, αλλά που, εν τέλει, έχει και αυτή βολευτεί με το κυβερνητικό συνονθύλευμα. Ανακουφισμένοι από το αριστερό ανακλαστικό που δεν γεμίζει τις πλατείες και καταστρέφει κάδους απορριμμάτων, όσο αποκρουστικά κι αν είναι αυτά που περνάνε στη Βουλή, οι Ευρωπαίοι ηγέτες στην ουσία αδιαφορούν για το ελληνικό πρόβλημα. Δεν πιστεύουν ότι θα γίνει ποτέ κάποια σοβαρή μεταρρύθμιση σε αυτή τη χώρα. Μια σχετική σταθερότητα αναζητούν, ησυχία, και να παίρνουν κάποια από τα λεφτά τους πίσω. Κανένας δεν ξέρει έως πού θα τους βγάλει αυτή η στάση, όμως πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα και η ουσιαστική ενασχόληση με την Ελλάδα είναι μια πολυτέλεια.
Δεν πειράζει· ας πάψουμε και εμείς, αντί και φιλο-Ευρωπαίοι, να φαντασιωνόμαστε ότι κάποιος άλλος, από κάπου αλλού, θα έρθει να μας σώσει. Αν συνεχίσει πάντως να το κάνει, θα είναι μάλλον με τον τρόπο που γίνεται τώρα: διά της επιβολής της χώρας στο διαρκές, αέναο έρπειν.
Εχουμε περάσει και χειρότερα, δεν λέω. Απλώς, δεν αντέχεται, δεν χωνεύεται στο εσωτερικό τόσο ψέμα, τόση υποκρισία.