Τα μικρά πλεονεκτήματα της αλήθειας
Ποιος νοήμων άνθρωπος θα έδινε βάση στις δεδηλωμένες πολιτικές προθέσεις για διαφύλαξη του ύψους των συντάξεων όταν αυτές έχουν ήδη περικοπεί 23 φορές, κατά 50 δισ. ευρώ, μέσα σε επτά χρόνια λεκτικής «προστασίας» τους μετά κάθε νέα περικοπή; Ποιος θα αποδεχόταν διαβεβαιώσεις του τύπου «ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα» ή περί τερματισμού της κούρσας υπερφορολόγησης όταν ανοίγουν συνεχώς «παράθυρα» σε νέες επιβαρύνσεις μέσω άλλων συστημάτων υπολογισμού π.χ. των αξιών ακινήτων; Και όμως, υποσχέσεις εκστομίζονται και οι πολίτες δεν τις αρνούνται ολοκληρωτικά. Η οφθαλμοφανής αλήθεια είναι στενάχωρη και αυτό αποβαίνει εν τέλει υπέρ των πολιτικών που παραμυθολογούν. Σαν μέσα στον βάλτο των αντιξοοτήτων να μην έχει πια σημασία η διάκριση μεταξύ πραγματικού και μυθοπλασίας.
Και εξακολουθούν να ακολουθούν αναξιόπιστους ηγέτες. Δεν είναι μόνο τα δεσμά του συναισθήματος – η συμπάθεια ή αντιπάθεια που εμπνέουν οι πολιτικοί μέσω του λόγου, των τρόπων, της εικόνας τους.
Δεν είναι μόνο ότι οι άνθρωποι πέφτουν θύματα των γνώσεών τους, που πιστεύουν ότι είναι ακριβείς, μολονότι αυτό συμβαίνει σήμερα που τα άτομα μπορούν να επιλέγουν στα πολυμέσα των απρόσβλητων από τους μηχανισμούς ελέγχου νησίδων πληροφόρησης τη δική τους πηγή σε συνάρτηση με τις δικές τους προκαταλήψεις.
Είναι αλήθεια ότι στις σημερινές κοινωνίες οι πολίτες διαμορφώνουν μια άποψη όχι με ορθολογικά κριτήρια αλλά μέσα από τη συνεχή ροή ιστοριών. Δεν είναι πλέον η εγκυρότητα αυτή που ισχυροποιεί τον δημόσιο λόγο, είναι η ευλογοφάνειά του. Οι ηγέτες πλάθουν τη δική τους πραγματικότητα, εκείνη που συντηρεί τον μύθο τους, απομακρυνόμενοι από την αντικειμενική, κι αυτό έχει γίνει το κλειδί για την κατάκτηση και την άσκηση της εξουσίας.
Ωστόσο, δεν είναι αποκλειστικά αυτοί οι λόγοι που μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας επιλέγει συνειδητά να εθελοτυφλεί. Είναι επιπλέον και κατά βάση διότι έτσι νιώθει περισσότερο ασφαλές. Αν ένα ψέμα απαλλάσσει έστω και προσωρινά από το άγχος, είναι ακατανίκητο. Λίγα είναι τα πλεονεκτήματα της αλήθειας. Επεται η ανάγκη να ανήκει κανείς σε ένα σύνολο, το τελετουργικό της πολιτικής, οι μηχανισμοί και τα σύμβολά της. Τα αρνητικά παραμερίζονται από την τετριμμένη διαπίστωση ότι ο αντίπαλος δεν είναι καλύτερος· μια ισοπέδωση που απενοχοποιεί και κρατά τα μάτια κλειστά μπροστά στο ψέμα.