Ενα αχρείαστο διχαστικό δημοψήφισμα
Ημέρα Δημοψηφίσματος αύριο, και από Δευτέρα γυρίζουμε σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας. Η ελπίδα μας είναι η σελίδα που γυρίζουμε να μην μας πάει στο 1950, γιατί περίπου εκεί θα βρεθούμε αν το αποτέλεσμα είναι το ΟΧΙ, το οποίο θα δίνει το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να μας ξαναγυρίσει στη δραχμή, καθώς απλούστατα δεν θα έχει άλλη επιλογή. Χωρίς συμφωνία και χωρίς πρόγραμμα, ευρώ δεν υπάρχουν, και αναγκαστικά θα πρέπει να τυπώσουμε το δικό μας νόμισμα αν θέλουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, έστω και έντονα πληθωρισμένους.
Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει πολλές συζητήσεις σχετικά με το τεχνικό μέρος της επιστροφής στη δραχμή. Εχω ακούσει πολλούς να ισχυρίζονται ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει για τεχνικούς λόγους. Λένε ότι, για να πάμε στη δραχμή, οι τράπεζες θέλουν πολύ χρόνο προκειμένου να μετατρέψουν τα μηχανογραφικά συστήματά τους. Αυτή είναι μια λογικοφανής εξήγηση και ένα σημαντικό επιχείρημα. Διότι, αν όντως χρειάζεται πολύς χρόνος για την μετάπτωση, και φυσικά αυτό δεν μπορεί να κρατηθεί μυστικό, τότε είναι αδύνατη η μετάπτωση, γιατί στο μεταξύ θα έχουν καταρρεύσει οι τράπεζες, έκτος φυσικά αν μείνουν κλειστές για όλο αυτό το διάστημα, οπότε θα έχει καταρρεύσει η οικονομία.
Επειδή είμαι μηχανικός, θα σας δώσω μια πρακτική και εφαρμόσιμη λύση για το πώς μπορούμε να πάμε στη δραχμή μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, ή το πολύ σε μερικές ημέρες. Το σενάριο είναι το έξης. Οι τράπεζες κλείνουν κανονικά κάποια Παρασκευή απόγευμα. Τότε αποφασίζεται από την Κυβέρνηση να πάμε στο δικό μας νόμισμα. Οι τράπεζες εντέλλονται να ξανανοίξουν μόνο όταν θα είναι έτοιμες να στηρίξουν συναλλαγές σε δραχμές, με ισοτιμία ένα ευρώ ίσον με μία νέα δραχμή. Αυτό είναι εξαιρετικά εύκολο μηχανογραφικά. Μέσα στο Σαββατοκύριακο όσα ευρώ έχουν στα θησαυροφυλάκιά τους τα «μετατρέπουν» σε νέες δραχμές με μια σφραγίδα ή ακόμα κόβοντας και μια γωνία από το χαρτονόμισμα ώστε να είναι αδύνατο να «σβήσει» κάνεις τη σφραγίδα. Όλες οι καταθέσεις και τα δάνεια μετατρέπονται αυτόματα σε ισόποσες δραχμές. Όταν ανοίγουν οι τράπεζες, όλες οι συναλλαγές γίνονται σε νέες δραχμές. Στη συνέχεια, η νέα δραχμή αρχίζει να υποτιμάται σε σχέση με τα ξένα νομίσματα, και στο μεταξύ το Νομισματοκοπείο, ή κάποια άλλη εκτυπωτική μονάδα του εξωτερικού, τυπώνει τα νέα χαρτονομίσματα, τα οποία φυσικά μπορεί να φέρουν και διάφορες σημαντικές μορφές, όπως, για παράδειγμα, τον κ. Éric Toussaint, ο οποίος αποφάνθηκε ότι το χρέος μας είναι επαχθές, ή τον Che Guevara, για να τιμήσουμε το επαναστατικό μας φρόνημα. Το παραπάνω σενάριο μπορεί να μοιάζει φανταστικό, αλλά είναι καλύτερα να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι αυτή η Κυβέρνηση είναι ικανή για όλα. Εξάλλου, ποιος πίστευε ότι θα προκηρύσσαμε Δημοψήφισμα τέσσερις ημέρες πριν λήξει το πρόγραμμα και πέντε μήνες μετά τις εκλογές που έδωσαν τη «νωπή» λαϊκή εντολή, η οποία όμως θέλει φρεσκάρισμα και ενίσχυση.
Αφήνοντας κατά μέρος το χαλαρό τμήμα της ιστορίας, πάμε τώρα στα σοβαρά. Αλήθεια, πόσο σοφό είναι το απόφθεγμα του John F. Kennedy: «The ignorance of one voter in a democracy, impairs the security of all». Ακριβώς αυτό αντιμετωπίζουμε με το σημερινό Δημοψήφισμα και το σκόπιμα διατυπωμένο ερώτημά του. Αυτό σκέφτηκα, όταν στις 28 Ιουνίου 2015, στο site του Bloomberg, διάβασα το άρθρο των Matthew Cambell και Jenny Paris με τίτλο «Tsipras asking Grandma to figure out if Greek Debt is fair». Μεταφέρω σε χαλαρή μετάφραση τις δύο πρώτες παραγράφους από το κείμενο αυτό, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι αποτυπώνουν με μεγάλη ακρίβεια την κατάσταση την οποία αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.
«Οικονομολόγοι με διδακτορικά και διαχειριστές hedge-funds με δυσκολία μπορούν να καταλάβουν τις ιδιοτροπίες της ελληνικής κρίσης χρέους. Τώρα, προσπαθήστε να ζητήσετε από τη Γιαγιά να ψηφίσει για το θέμα αυτό.
»Αυτό ακριβώς είναι που ζητάει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κηρύσσοντας ένα άμεσο δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, για να αποφασίσουν για την τελευταία πρόταση σωτηρίας (bailout) των δανειστών. Η ερώτηση που αποτελείται από ένα ψηφοδέλτιο 68 λέξεων, κατονομάζει τέσσερις διεθνείς θεσμούς και ζητά την άποψη των ψηφοφόρων πάνω σε δύο εξαιρετικά τεχνικά κείμενα, τα οποία δεν ήταν διαθέσιμα στο κοινό πριν από την κήρυξη του δημοψηφίσματος και τα οποία μεταφράστηκαν στα ελληνικά το Σάββατο».
Νομίζω ότι το κείμενο αυτό αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο ότι μας έχουν πάρει χαμπάρι και έχουν αρχίσει το δούλεμα. Έχουν γραφεί τόσα πολλά για το ερώτημα και το πρωτότυπο ψηφοδέλτιο, που μου είναι αδύνατο να βρω κάτι νέο για να γράψω. Αυτό όμως που νομίζω ότι δεν αναδείχθηκε αρκετά αυτές τις ημέρες είναι η σύντμηση των προθεσμιών για το Δημοψήφισμα και άλλες αυθαιρεσίες, καθώς και οι συνέπειες που έχουν. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών με ανακοίνωσή του, στις 30 Ιουνίου, αμφισβητεί τη συνταγματικότητα του Δημοψηφίσματος και αναφέρει μια σειρά από θέματα που καθιστούν τη διαδικασία του Δημοψηφίσματος προβληματική. Επίσης ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Ν.Κ. Αλιβιζάτος, με το άρθρο του «Η εκτροπή συνεχίζεται..», στην «Κ» της 30ής Ιουνίου , επισημαίνει μια άλλη σημαντική εκτροπή σχετικά με τις Επιτροπές Υποστήριξης. Αξίζει να το διαβάσετε, γιατί αποδεικνύει ότι έχουμε Δημοκρατία α λα καρτ.
Νομίζετε ότι οι ελάχιστες ημέρες που μεσολάβησαν μεταξύ της ανα- κοίνωσης του Δημοψηφίσματος και της σημερινής ημέρας είναι αρκετές για να ενημερωθεί ο κόσμος για το πολύπλοκο ερώτημα του Δημοψηφίσματος; Ούτε για αστείο δεν μπορεί να λεχθεί. Το ελάχιστο διάστημα που απαιτείται, χωρίς την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, είναι 19-20 ημέρες και όχι οι εννέα ημέρες. Είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να υποκλέψει ξανά τη λαϊκή ετυμηγορία με ένα πολύπλοκο ερώτημα (αντί του απλού που προβλέπει το Σύνταγμα), στο οποίο είναι δύσκολο να απαντήσει κάνεις ΝΑΙ. Ποιος θέλει μέτρα και φόρους; Κανένας. Η Κυβέρνηση, που αποδείχθηκε ότι διαθέτει διδακτορικά στην επικοινωνία, έχει καταφέρει να κοροϊδέψει τον κόσμο και να στρέψει τον προβολέα σε άλλο θέμα παρά να ρωτήσει το πραγματικό ερώτημα που είναι: «Θέλετε ρήξη με την Ευρώπη και επιστροφή στη δραχμή». ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Εδώ ακριβώς ισχύουν τα σοφά λόγια του Mark Twain: «It’ s easier to fool people than to convince them they have been fooled».
Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος θα το μάθουμε αύριο το βράδυ. Εύχομαι να είναι ΝΑΙ για να παραμείνουμε στη ζώνη ενός ισχυρού νομίσματος και την ασφάλεια που εγγυάται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι συνέπειες ενός ΟΧΙ είναι ανυπολόγιστες, και σίγουρα θα μας οδηγήσουν στη δραχμή. Προσωπικά πιστεύω ότι τα κόμματα τα οποία στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Προοπτική της χώρας θα έπρεπε να ζητήσουν από τους ψηφοφόρους τους να απέχουν από αυτό το αχρείαστο Δημοψήφισμα. Αυτό θα εξασφάλιζε καλύτερα ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Έλατε να δούμε τα αριθμητικά στοιχεία, βασισμένοι στις πρόσφατες Βουλευτικές Εκλογές. Στις 25 Ιανουαρίου 2015, οι εγγεγραμμένοι ήταν 9.949.684 ψηφοφόροι. Τα έγκυρα ήταν 6.180.872. Από αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 2.245.978, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες 293.683 και η Χρυσή Αυγή 382.387 ψήφους, δηλαδή τα τρία κόμματα τα οποία έχουν ταχθεί υπέρ του Δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ πήραν συνολικά 2.922.048 ψήφους, που αντιπροσωπεύουν μόνο το 29,4 % των εγγεγραμμένων. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι όλες οι δυνάμεις του ΟΧΙ θα είχαν ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο για να φτάσουν στο 40% των εγγεγραμμένων, δηλαδή 3.979.873, το οποίο απαιτεί 1.057.825 περισσότερους ψηφοφόρους, και θα καθιστούσε το Δημοψήφισμα έγκυρο. Αντίθετα με τη συμμετοχή των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων, αρκεί μία ψήφος παραπάνω στο ΟΧΙ, για να μας οδηγήσει στην καταστροφή και στον απόλυτο εθνικό διχασμό.
Σας αφήνω με ένα άλλο σημαντικό απόφθεγμα του Martin Buber που αντικατοπτρίζει τη σημερινή μας κατάσταση: «The real struggle is not between East and West, or capitalism and communism, but between education and propaganda».
Χωρίς συμφωνία και χωρίς πρόγραμμα, ευρώ δεν υπάρχουν και αναγκαστικά θα πρέπει να τυπώσουμε το δικό μας νόμισμα αν θέλουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις.