Δημόσιες συμβάσεις:

Στη θέσπιση ενιαίου νομοθετικού πλαισίου για όλες τις δημόσιες συμβάσεις που αφορούν προμήθειες, έργα και υπηρεσίες προχωράει το υπουργείο Ανάπτυξης.

Ποιος κόσμος θα επικρατήσει; O κόσμος του Λιάπη ή ο κόσμος του Ειδικού Φρουρού ; O κόσμος ενός πολιτικού με νοοτροπία φεουδάρχη που δεν το ’χει σε τίποτε να περάσει την όχθη της παραβατικότητας για να γλιτώσει τα 500-1.000 ευρώ από τα δημόσια ταμεία ή ο κόσμος του 26χρονου Ειδικού Φρουρού που μην αντέχοντας τη σκέψη πως τραυμάτισε θανάσιμα μια ηλικιωμένη γυναίκα δίνει τέλος στη ζωή του;

Ποιος θα υπερισχύσει; O ανάλγητος που νομίζει ότι του χρωστά η κοινωνία ή αυτός που δεν μπορεί να αντέξει τη βάσανο ενός δυστυχήματος που προκάλεσε; Aυτήν την αντίθεση ανέδειξε με την αυτοκτονία του ο νεαρός φρουρός που ενδεχομένως, είτε λόγω κακής ορατότητας είτε λόγω ταχύτητας τραυμάτισε θανάσιμα την ηλικιωμένη γυναίκα το βράδυ της Κυριακής στο Χαλάνδρι.

Η είδηση είναι γνωστή: μόλις ο Θόδωρος Π. (πουθενά δεν αναγράφεται επίθετο) διαπίστωσε τι συνέβη αυτοπυροβολήθηκε θανάσιμα με το υπηρεσιακό του όπλο. Κι ας ήταν σχεδόν βέβαιο πως ανθρωποκτονία εξ αμελείας θα επέσυρε μεν καταδίκη αλλά με αναστολή. Το σωματείο των Ειδικών Φρουρών εξέδωσε μια συγκινητική ανακοίνωση στην οποία κάνει λόγο για «υπέρμετρη ευαισθησία του χαρακτήρα του» ενώ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης μίλησε για βραδιά «φυσικής συντριβής». Μήπως, όμως, αυτό το «υπέρμετρον» δεν είναι είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά σε αυτήν την τόσο μετρήσιμη, σε μίζες, περιουσίες, αρπαχτές, μετριότητα που μας περιβάλλει εδώ; Αυτό το «υπέρμετρον» δεν είναι που δίδει νόημα σε μια αντίθεση που δεν έχει να κάνει ούτε με την πολιτική ούτε με τις εγκεφαλικές αναλύσεις συντηρητικών ή αριστερών αναλυτών και πολιτικών της ατάκας;

Αλήθεια, πώς μεγάλωσε ο Θόδωρος Π.; Τι σηματοδοτούσαν γι’ αυτόν οι έννοιες καθήκον, υποχρέωση, συνέπεια; Πώς ένιωθε όταν άκουγε να τον αποκαλούν «μπάτσο»; Γιατί επέλεξε τα Σώματα Ασφαλείας και όχι μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά; Τι όνειρα είχε; Τόσο απλές θα ήταν οι ερωτήσεις μας. Εάν ζούσε. Οπως απλοί και συχνά αόρατοι -μέσα στο έντονο χρώμα και τον θόρυβο της φιλανθρωπίας- είναι οι πραγματική αλληλεγγύη στον άνεργο φίλο, στον συγγενή και γείτονα που χρεοκόπησε, στον συνάδελφο που απολύθηκε. Τόσο απλές είναι οι ανάγκες. Πόσοι, όμως, είναι οι Θοδωρήδες; Δεν ξέρουμε. Υποθέτουμε λίγο περισσότεροι ή λίγο λιγότεροι από τους Λιάπηδες. Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι υπάρχουν. Τους βλέπουμε εκεί που τα ιδεολογικά και κομματικά μας στερεότυπα δεν το... περιμένουν. Χωρά τις πιο διαφορετικές... ομοιότητες σε σχέση με το βάραθρο στο οποίο τοποθετούμε το εγώ μας.

Οσο για τον άλλον κόσμο, αυτόν του κ. Λιάπη, ας μιλήσει ο Καρυωτάκης με την Πρέβεζα.

«Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη η σημαία. Ισως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας πέθαινε από αηδία...».