Οι Pink Floyd είναι η μητρική μου γλώσσα*

Έχει θαλασσοταραχή σήμερα, έχω μπει με τη μάσκα μες στο νερό γιατί τις προηγούμενες μέρες είχε τσούχτρες και φυλάγομαι. Επιστρέφοντας στα ρηχά, μετά από ώρα, η παραλία μού μοιάζει κι αυτή θαμπή σαν τον ανακατεμένο βυθό. Βγάζω τη μάσκα και βλέπω δυο απλωτές μακριά να κολυμπάει ο Γιώργος Θεοτοκάς με την Κοραλία, εκείνη φοράει ένα πλατύγυρο ψάθινο καπέλο που αναρωτιέσαι πώς στέκεται με τέτοιον αέρα στη θέση του. «Καλημέρα σας», λέω βγαίνοντας, εκείνος αντιχαιρετά κλίνοντας ελαφρά το κεφάλι. Εσύ δεν τηλεφωνείς για να σου πω τι περνάω, κι εγώ όπως πάντα ερωτεύομαι ίσκιους για να τους αφιερώνω στη συνέχεια ποιήματα.

Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 1991: Συνεχίζεται η κατάληψη στο 2ο Λύκειο Μοσχάτου, έχει προστεθεί τώρα και η δολοφονία Τεμπονέρα. Το απόγευμα στο φροντιστήριο, στην ώρα της Ιστορίας, δίνω το τετράδιό μου στην Κ., που κάθεται μπροστά, μ’ ένα δικό μου ποίημα πάνω στην επικαιρότητα. Κρατάει το τετράδιο και το αντιγράφει βιαστικά στο δικό της. Όταν τελειώνει το μάθημα κι αποχωρούμε, με ρωτάει καθώς κατεβαίνουμε τις σκάλες: «Το ποίημα είναι του Ρίτσου;». «Όχι», της λέω, «δικό μου». Δεν με πιστεύει.

Τρίτη, 21 Ιουνίου 2022: Θερινό ηλιοστάσι. Ξύπνησα στις 5 μ’ ένα καινούργιο δίστιχο στο μυαλό και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ. Άκουσα το πρώτο τζιτζίκι. Μια πράσινη σιδερένια πόρτα έκλεισε με πάταγο. Οριστικά. Το βράδυ που βγήκα να τρέξω παραλίγο να καταπιώ μια βελούδινη νυχτοπεταλούδα. Θυμήθηκα πως οι Pink Floyd είναι η μητρική μου γλώσσα. Έλα λοιπόν να φωτογραφίσουμε τους ήλιους που είδαμε μαζί. Αύριο μπορεί να μην έχει άλλους.

* Απόσπασμα από το βιβλίο

«Σκίτσα δρόμων κι έναστρης νύχτας. Επιλογή από τα Ημερολόγια.

Σημειώσεις, όνειρα, στίχοι», εκδόσεις Πόλις