Γιασεμή Κηλαηδόνη
Ηθοποιός
Αναμετριέσαι με ένα εμβληματικό κείμενο. Πόσο βαριά ιστορία είναι «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα»;
Οσο βαριά και αληθινή είναι η ιστορία της Αριστεράς και του τόπου μας την τριακονταετία 1940-1970. Είναι από τις πιο ταραγμένες περιόδους που έζησε η χώρα μας και μας καθορίζει ακόμα. Αυτό το βιβλίο είναι σταθμός και για τη δική μου εξέλιξη ως ανθρώπου. Το διάβασα πρώτη φορά ως φοιτήτρια στη Δραματική Σχολή, στα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια. Ξανασυναντήθηκα με την «Αρραβωνιαστικιά» λίγα χρόνια αργότερα, όταν είχα τη μεγάλη τύχη και τιμή να διαβάσω αποσπάσματα του βιβλίου σε μια εκδήλωση για τα γενέθλια της Άλκης Ζέη, τον Δεκέμβριο του 2011, παρουσία και της ίδιας της συγγραφέως. Γνωρίζοντας από κοντά την Άλκη κατάλαβα πόσο η ίδια της η ψυχή και η προσωπικότητά της βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το βιβλίο και στην ηρωίδα της, την Ελένη. Δεκατρία χρόνια μετά, ήρθε η στιγμή να γίνω εγώ αυτή η ηρωίδα, μεταφέροντας επί σκηνής για πρώτη φορά αυτό το εμβληματικό μυθιστόρημα.
Πώς αποφάσισες να παίξεις αυτό το έργο;
Είναι ένα κείμενο που με έχει στοιχειώσει. Συχνά σκεφτόμουν την πορεία όλων αυτών των ανθρώπων του έργου, αυτής της γενιάς, που επέλεξε, με ένα τεράστιο προσωπικό και κοινωνικό τίμημα, να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο. Μη μας ακούγεται περίεργο σήμερα, αυτό έκανε εκείνη η γενιά. Συχνά ως ηθοποιός καταφεύγω σε λογοτεχνικά κείμενα όταν θέλω να επιλέξω ρεπερτόριο, γιατί θεωρώ ότι η λογοτεχνία προσφέρει μεγαλύτερο πεδίο ελευθερίας και στο κομμάτι της διασκευής και στο ίδιο το ανέβασμα μιας παράστασης. Άλλωστε η παράσταση - σταθμός μέχρι τώρα στη διαδρομή μου είναι το «Μαράν Αθά», βασι
σμένο στο μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Πέρα από το γεγονός ότι η «Αρραβωνιαστικιά» μού άρεσε τόσο πολύ ως κείμενο, ήμουν πεπεισμένη ότι μπορεί να μεταφερθεί στη σκηνή. Όταν μίλησα με τον γιο της Άλκης, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, με ενθάρρυνε να προχωρήσουμε στη θεατρική του μεταφορά και μάλιστα επέμεινε στο γεγονός ότι θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρουσιαστεί με τη μορφή μονολόγου, μιας και το μυθιστόρημα αυτό είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της ιστορίας μιας γυναίκας που έζησε τη δίνη των γεγονότων της γενιάς της. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Φώτη Μακρή, έναν σκηνοθέτη που ασχολείται συχνά και με την ιστορία του τόπου και με τη συλλογική μνήμη, και χαίρομαι που μέσα από τη συγκεκριμένη παράστασης θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας δύο μικρά θέατρα της Αθήνας, το θέατρο Μεταξουργείο και το Στούντιο Μαυρομιχάλη, με τη δική τους ιστορία.
Ποιο είναι το στοίχημα και ποιο το ρίσκο;
Με τη σπουδαία λογοτεχνία παίρνεις πάντα το ρίσκο να σταθείς αντάξια του κειμένου. Το στοίχημα όμως μ’ αυτή την παράσταση είναι να θυμίσουμε ξανά εκείνη την εποχή, εκείνους τους ανθρώπους, στους σημερινούς θεατές και κυρίως στα νέα παιδιά, που βλέπω με χαρά ότι αγαπούν το θέατρο και πολλά απ’ αυτά διψούν να γνωρίσουν την ιστορία μας. Από την άλλη, υπάρχει κι ένα δικό μου, πολύ προσωπικό στοίχημα. Θέλω μ’ αυτή την παράσταση να τιμήσω τη μνήμη του παππού μου Τάκηο ,,,,,ο9λλ φρ Κηλαηδόνη, τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ, αλλά υπήρχε πάντα στις αφηγήσεις του πατέρα μου. Ο παππούς μου ήταν στέλεχος του ΕΑΜ, έζησε στην παρανομία και στις εξορίες το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας και ήταν από τους τελευταίους που βγήκαν από τη Μα
Αναρωτιέμαι πού θα φτάσει αυτή η ιστορία με τις γυναικοκτονίες, με τη βία εναντίον των γυναικών. Θα πρέπει να ευχόμαστε στα κορίτσια να επιβιώσουν; Δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία με σχέσεις φόβου ανάμεσα στα δύο φύλα, είναι τοξική κοινωνία. Λέμε, δυστυχώς, τα αυτονόητα, αλλά χωρίς σοβαρή εκπαίδευση στα σχολεία δεν λύνονται αυτές οι παθογένειες