Μια ταινία στο Διάστημα με τον Άνταμ Σάντλερ

Ο Γιάκουμπ, ένας Τσέχος αστροναύτης, βρίσκεται σε εξερευνητική αποστολή για να μελετήσει ένα σύννεφο αστρικής σκόνης που ίσως να περιέχει σημαντικές επιστημονικές πληροφορίες. Στο «Spaceman» παρακολουθούμε την αργή καθημερινότητα ενός ήρωα απομονωμένου και μακριά απ’ τη σύζυγό του, η οποία μάλιστα του στέλνει βιντεοσκοπημένο μήνυμα ότι τον εγκαταλείπει, αλλά οι υπεύθυνοι της υπηρεσίας επιλέγουν να το αποκρύψουν για να προστατεύσουν την ψυχολογική του κατάσταση. Μέχρι που εμφανίζεται στο σκάφος μια υπερμεγέθης αράχνη με το όνομα Χανούς, που μιλάει με τη φωνή του Πολ Ντέινο. Ένα πλάσμα που μπορεί και να είναι γέννημα του μυαλού του μοναχικού ταξιδιώτη και λειτουργεί σαν κάτι ανάμεσα σε σωματοποιημένο φόβο και φωνή της συνείδησης του ήρωα. Το ψυχαναλυτικό τρικ της αράχνης θα κρατήσει ζωντανή μια ιστορία που δολιχοδρομεί ανάμεσα στο «Gravity» (χωρίς τη βιρτουοζιτέ), το «Martian» (χωρίς την επιστημοσύνη), το «Moon» (χωρίς τη φρεσκάδα) και το «Solaris» (το ριμέικ με τον Κλούνεϊ, φυσικά, και όχι του Ταρκόσφσκι).

Το «Spaceman» δυστυχώς δεν έχει πολλά να προσθέσει στο λαοφιλές sci-fi υποείδος που συνοψίζεται ως η «μοναξιά σε επανδρωμένη αποστολή στο διάστημα». O Γιόχαν Ρενκ, που έχει υπογράψει μεταξύ άλλων το «Chernobyl», προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τους Αμερικανούς ομογάλακτούς του και φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα μέσα από ήπιους διαλόγους που αναζητούν τη ρίζα του εγκλεισμού και του ψυχολογικού μαρασμού, έστω κι αν αυτό γίνεται μέσα από τσιτάτα και αρμονικά new age κλισέ. Και, τέλος, ο ελέφαντας (και όχι η αράχνη) στο δωμάτιο: o Άνταμ Σάντλερ. Ανάμεσα σε κάκιστες λαϊκές φαρσοκωμωδίες και σε απίστευτες ασημαντότητες που γυρίζει όσα χρόνια είναι στη δούλεψη του Netflix, ο Σάντλερ συμμετέχει και σε ταινίες όπως το φρενήρες «Uncut Gems» των αδελφών Σάφτι ή το «The Meyerowitz Stories» του Νόα Μπόμπακ, για να μας δείξει ότι αν θέλει, μπορεί κιόλας. Στο «Spaceman», προφανώς και θέλει να πετύχει μια ερμηνεία αξιώσεων, αλλά είναι φανερό ότι δεν μπορεί. Γιατί ως ηθοποιός υστερεί στο να εκφράσει τη θλιμμένη εσωστρέφεια και δεν μπόρεσε ποτέ να χαθεί σωματικά σε σκηνές που απαι

τούν ενδοσκόπηση χωρίς διάλογο. Άραγε, χωρίς την παρουσία του Σάντλερ και χωρίς τη mainstream αισθητική που επιβάλλει το Netflix στις παραγωγές του, θα είχαμε μια σπουδαία ταινία με το «Spaceman»; Η απάντηση αιωρείται στο Διάστημα.