Μια συνεταιρική δουλειά που δεν βρίσκει έδαφος να απογειωθεί

Της αρέσει της Δήμητρας Γαλάνη να έρχεται σε καλλιτεχνικό διάλογο με πρόσωπα που επιλέγει να συνεργαστεί. Είτε πρόκειται για ένωση φωνητικών δυνάμεων επί σκηνής (με την Αλεξίου ή την Πρωτοψάλτη), είτε για στοίχημα σύζευξης ετερόκλητων κόσμων (με τον Βασιλικό ή τον Κωνσταντίνο Β.), είτε για χώρο σε νεότερες φωνές, όπως έκανε με τον Ευστάθιο Δράκο και τώρα με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Ο δίσκος «Είσοδος κινδύνου» περιέχει εννέα τραγούδια που γράφτηκαν την περίοδο της καραντίνας και ήταν προϊόν φιλίας και συνεργασίας μέσα στα χρόνια. Η αίσθησή μου είναι πως ο Σ. Γιαννακόπουλος διακατέχεται από άγχος γιατί νιώθει

πως έχει πολλά να αποδείξει. Επιπλέον, η ορθοφωνία είναι εκ των ων ουκ άνευ στο τραγούδι και δεν νομίζω ότι το πέρασμα του φιλόδοξου τραγουδοποιού στο μικρόφωνο λειτουργεί ευεργετικά. Από την άλλη, η Γαλάνη δίνει τον καλύτερο εαυτό της και ανυψώνει το σύνολο, είτε κάνει δεύτερα φωνητικά είτε ερμηνεύει ρεφρέν με όλη την ψυχή της. Και το κάνει με όρεξη και μεράκι. Αλλά δυστυχώς οι συνθέσεις δεν προσφέρουν τον απαραίτητο αεροδιάδρομο για απογείωση.

Το «Μόνο μια στιγμή» είναι μια συμπαθέστατη μπαλάντα για ένα απαγορευμένο ειδύλλιο που την προδίδουν οι φτωχοί στίχοι. Η στιχουργική είναι και η βασική αδυναμία του δίσκου. Τι να βάλουμε με τον νου μας απέναντι στην κοινοτοπία του «Δον Κιχώτη» που λέει: «Έτσι είναι η ζωή (!) σηκώνεσαι και πέφτεις (!!) ρισκάρεις για να μάθεις (!!!)». Στα υπόλοιπα, το «Ένα λεπτό» είναι έτοιμο να ντύσει διαφημιστικό μήνυμα θετικής ενέργειας με ένα ύφος που τείνει στο ευάερο και ευήλιο εφηβικό ροκ των Onirama. Ένα άλλο απροσπέλαστο πρόβλημα είναι οι ηλεκτρικές κιθάρες που χρησιμοποιούνται για να προσδώσουν στα τραγούδια την αύρα του υποβλητικού, όμως η μετριότητα και η συντήρηση στο παίξιμο σηκώνουν κεφάλι και οι «rock» προθέσεις υψώνονται σαν ύποπτος ίσκιος πάνω από τον ακροατή. Και είναι κρίμα, γιατί αυτές οι άβολες κιθάρες προδίδουν τη θεατρικότητα της Γαλάνη και τον παθιασμένο βερμπαλισμό του Ταφ Λάθος στη «Θηλιά».

Κρατάω στην καρδιά μου μόνο το άκρως γοητευτικό «Έλα κοντά», που ανοίγει τον δίσκο με το ευφάνταστο percussion, και τα ταξιδιάρικα «Τζιτζίκια», που κλείνουν τον δίσκο με μια αίσθηση ειλικρίνειας που την είχαμε ανάγκη. Δύο τραγούδια στα οποία (επιτέλους) η Γαλάνη βγάζει τη δυτικότροπη folk πλευρά της. Ελπίζω να πειραματιστεί ξανά σ’ αυτό το τερέν σύντομα, αλλά με διαφορετικό συνοδοιπόρο.