‘Ik ben het beu altijd maar te moeten bedelen voor mijn zoon’
Goedele Devroy
GOEDELE DEVROY
Wetstraatjournaliste Als VRT-journaliste moet ik mijn persoonlijke mening meestal voor mij houden, maar ik ben ook burger en moeder. Mijn geduld is op
Na een zware burn-out is wetstraatjournaliste Goedele Devroy stilaan klaar om weer aan de slag te gaan. Die burn-out wijt ze ook aan de weinige hulp die ze van de overheid krijgt als mantelzorger voor haar gehandicapte zoon Quinten. ‘Ik ben het beu altijd maar te moeten bedelen.’
Goedele Devroy (47) gaat deze week weer aan de slag als Wetstraatjournaliste voor Het Journaal op Eén. Ze was negen maanden buiten strijd wegens een burn-out. Niet alleen veroorzaakt door de stressvolle job als journaliste: ze is ook mantelzorger voor haar zwaar gehandicapte zoon Quinten. Daar vertelde ze dit weekend over in een openhartig interview met De Standaard Weekblad. Op sociale media kreeg ze een boel positieve reacties omdat ‘ ze het taboe doorbrak’. ‘De eerste tekenen waren er twee jaar geleden al’, aldus Devroy. ‘Ik was altijd moe, ook als ik tien uur geslapen had. Plots kreeg ik tinnitus, een hoge pieptoon, in beide oren. Slapen ging niet meer, ik werd gek van het gepiep. Nu is de tinnitus minder, maar het blijft een stressmeter in mijn oren, helemaal weg gaat het waarschijnlijk nooit.’ ‘Stress – en uiteindelijk een burn-out – krijg je niet van hard werken alleen. Als wetstraatjournalist moet ik op elk moment klaarstaan om voluit te gaan bij nieuws, terwijl ik ook voor een kind met veel beperkingen verantwoordelijk ben, een jongen die de klok rond zorg nodig heeft. Dat is slopend.’ Quinten (17) heeft een unieke chromosomale afwijking. ‘Goede hulp had mij in de jaren na de diagnose misschien een depressie en een echtscheiding bespaard. Ik zou alles voor Quinten doen, maar op zeker moment is het op, en heb je hulp nodig. Die er niet is. Want er zijn wachtlijsten en een opvangtekort. Voor haast elke tegemoetkoming moet ook elk jaar weer een aanvraag worden ingediend.’
Heel veel besparingen
Devroy klaagt aan dat er de afgelopen jaren heel veel bespaard is op de werkingsmiddelen bij Welzijn. ‘Quinten gaat al jaren naar een dagcentrum’, zegt ze. ‘Maar als we op een dag een internaat nodig hebben, is dat er niet. Alleen de meest schrijnende gevallen worden nu geholpen, mensen van wie de ouders ziek of overle- den zijn – en zo gaat het in Vlaanderen al jaren.’ ‘Wij hebben beslist niet langer op de overheid te wachten. De zorg voor Quinten wordt steeds zwaarder. Met een groep ouders willen we in Landen zelf een huis voor onze kinderen bouwen. Er zullen vijftien mensen met een handicap kunnen wonen. Of het project slaagt, hangt af van het budget dat we in de toekomst van de overheid zullen krijgen. We willen een aangename thuis voor hen, met veel activiteiten. Gaan zwemmen, therapeutisch paardrijden, kine, ... het is nodig, maar kost handenvol geld.’ Devroy is blij met de vele reacties op haar getuigenis, vertelt ze ons. ‘Het is geen pretje om zulke persoonlijke dingen op tafel te gooien. Maar ik heb al zo lang gezwegen. Mijn geduld is op, ik ben het beu om altijd te moeten bedelen. Als VRT-journaliste moet ik mijn persoonlijke mening meestal voor mij houden, maar ik ben ook burger en moeder. Ik kan door die burn-out nog niet fulltime werken, terwijl er die financiële onzekerheid is rond de verzorging van mijn zoon. En ik ken nog tientallen mensen in mijn situatie. Minister Jo Vandeurzen heeft gereageerd met een tweet (‘Bewust van hoge noden’, nvdr.) , maar op Twitter kan je zoveel zeggen. Gelukkig heb ik ook veel sms’jes en mails gekregen van mensen die beloven dat ze geld gaan storten voor het project.’
INFO Wie mee wil bouwen aan de toekomst van Quinten en andere mensen met een handicap, kan een gift doen aan de vzw Bindkracht: BE81 1450 4009 6324 met vermelding ‘Project Bindkracht’.