Welkom in Club Bey
Haar eerste soloalbum in zes jaar, jaagt Queen B een uur lang house, disco en seks door de boxen.
MUZIEK VERENIGDE STATEN
So, the album leaked.” Om klokslag middernacht, toen Renaissance legitiem verscheen, deelde Beyoncé Knowles een handgeschreven brief. Om haar fans te bedanken om niet deel te nemen aan de muiterij. 36 uur eerder was het album gelekt, maar riep de ‘Beehive’ – de trouwste fanschare – de piraten tot de orde. “I appreciate you for calling out anyone that was trying to sneak into the club early”, schreef Beyoncé.
Dat van die club meent ze letterlijk. In steden als Parijs, Berlijn, Amsterdam en ook Gent waren er officiële party’s om Renaissance ’s nachts voor te stellen. Sowieso houdt Beyoncé de teugels stevig in handen bij elke release. De twee vorige, Beyoncé (2013) en Lemonade (2016), verschenen onaangekondigd, zonder promo. Nu kregen alle betrokkenen – van studiohoofd tot distributeurs – wurgcontracten om vroegtijdige lozingen te voorkomen. Tant pis. Maar de verrassing blijft overeind.
Retro
Opnieuw klinkt het drastisch anders, dat gaf de single Break My Soul al prijs. Met dancebeats, referenties naar de queer community en 90s-clubcultuur. Ofte: Queen B goes house. Waar Lemonade de grenzen van r&b verlegde, verkent Renaissance de dansvloer. Dat is minder baanbrekend dan de voorganger, en meer retro. Maar alweer toont Beyoncé een smoel die ze nog niet liet zien.
Of wat dacht je van Alien Superstar, een stomper die bassen ging pikken bij Moloko’s Forever More? “Do not attempt to leave the dancefloor”, waarschuwt de dj in het begin. Waarop Beyoncé: “I’m number one. I’m the only one.” Zelfbewust van haar plaats, heet dat, en in staat om zich alles te permitteren.
Dat statuut krijg je alleen wanneer het elke keer tot in de punten verzorgd is. Nu weer, met de gitaar van Nile Rodgers in Cuff It. De samples van Right Said Freds I’m Too Sexy en Donna Summers I Feel Love in Alien Superstar en Summer Renaissance. Bey deed haar huiswerk. Misschien té goed: uit verschillende hoeken waaien al claims over plagiaat. Een oud zeer in dit wereldje, maar hé: beter goed gejat dan slecht verzonnen.
Lijfelijke lusten
Extra surprise: door deze plaat ‘act 1’ te dopen, verwachtte de wereld een tweeluik. Blijkt het een trilogie. “This three act project was recorded during the pandemic”, klinkt het. “A time I found to be the most creative.” Ook daar verwijst die ‘wedergeboorte’ dus naar. Lemonade verklankte de rassenstrijd in de VS en wees manlief Jay-Z terecht na zijn bedrog. Hier laat Beyoncé het vingertje zakken en mikt ze op pure, postcovid fun. Cosy verstopt nog een boodschap over body positivity (“Comfortable in my skin / Cosy with who I am”), maar strooit vooral met afrobeats. En anders dan de titel insinueert, is America Has a Problem verre van een politiek pamflet. Wel een schuurschijf vol seks.
Ook Virgo’s Groove en Thique bezingen de lijfelijke lusten. “Taste me, that fleshy part / I scream so loud.” Platter dan anders, maar het zal Beyoncé aan de billen roesten. De huidhonger is real.
Denderen als de Thalys
Zie ook de uitvoerige gastenlijst, die hoed en pet doet afnemen. Beyoncé klopte aan bij Giorgio Moroder en Skrillex, Drake en Grace Jones. Die laatste springt mee op de catwalk tijdens Move: “Move out the way / I’m with my girls and we all need space.” Maar nergens staat Beyoncé haar plek in het voorlicht af. Want, zingt ze in Pure/honey: “It should cost a billion to look this good.” Een blik op de hoes zegt genoeg. Beyoncés magnum opus? Dat is Renaissance niet. Haar plezierigste worp, dat wel. Eén die voortdendert als de Thalys, in een lange, vloeiende beweging. Eindbestemming: bekken en heupen. Of actes twee en drie nog kunnen variëren op de ingeslagen danceroute, moet straks blijken. Maar voor de rest van de zomer bent u al gesteld.
→ ‘Renaissance’, Beyoncé, Parkwood, nu uit