“Op mijn 16de vergeleken ze me met Ronaldo, geweldig”

Het interview is halfweg wanneer de gsm van Fabio Silva rinkelt. De Portugees is zo beleefd om zijn telefoon niet op te nemen, maar laat wel even zien wie de beller is: het blijkt Sebastiano Esposito te zijn, zijn spitsbroeder bij paarswit. “Ik ben nog aan het zoeken naar een appartement en er is er nog eentje vrij in het gebouw van Sebastiano. Hij pusht me om daarvoor te kiezen. (grijnst)”

Kenden jullie elkaar al voor jullie naar Anderlecht kwamen?

“We hadden elkaar al eens ontmoet. Met de Portugese U17 verloren we enkele jaren geleden tegen Italië. Maar straks op het EK voor beloften kan ik revanche nemen. Na die wedstrijden hebben we geen contact meer gehad, maar toen ik hier aankwam, was er meteen een klik. We zitten naast elkaar in de kleedkamer. We plagen elkaar graag. Hij houdt ervan om filmpjes te maken. Toen ik deze week aan het zingen was in de kleedkamer stond dat meteen op Instagram.” (schudt het hoofd)

Daar konden we ook al zien dat hij geen fan is van je schoenen.

“Ik leer hem nog wel hoe hij zich moet kleden. (lacht) Nee, serieus, we hebben een goeie band. Ik hou ervan hoe Italianen spreken, van hun cultuur. En we spelen op dezelfde positie. Maar goed dus dat

we het goed kunnen vinden.”

Er zijn nog spitsen. Straks moeten jullie misschien met elkaar concurreren.

“Zo gaat het in het voetbal. Het gaat ook niet om Sebastiano of mij, maar wel om de ploeg.”

Heb je lang getwijfeld om naar hier te komen?

“Toen ik hoorde dat een uitleenbeurt tot de mogelijkheden behoorde, was Anderlecht voor mij de eerste keuze. Als je ziet wie hier allemaal is doorgebroken… Jongens als Zirkzee en Nmecha, maar in een verder verleden ook Lukaku en Dendoncker. ‘Doe je best maar wat’, zei Leander toen ik tekende.” (lacht)

Een spits voor wie Wolverhampton ooit 40 miljoen euro betaalde, is wel wat druk gewend.

“De mensen geloven dat niet, maar ik voel geen druk. Je voelt toch geen druk als je mag doen waarvan je houdt én daarvoor ook nog eens betaald wordt? Druk voel je als je als vader je kinderen geen eten kan geven.”

Komaan, zo’n prijskaartje brengt hoge verwachtingen mee.

“Ik probeer me niet te veel te focussen op dat bedrag. Ik heb Wolves nooit gezegd: Jullie moeten zo veel voor me betalen. Ze hebben dat bedrag betaald omdat zij dat wilden. Als ik op het veld sta, denk

ik niet aan dat prijskaartje.”

Klopt het dat je ooit vergeleken bent met Cristiano Ronaldo?

(knikt) “Op een dag was mijn vader naar tv aan het kijken en riep hij me: ‘Luister wat die man zegt’. Het was een scout van Sporting. ‘Ik heb een gast gezien die exact hetzelfde kan als Ronaldo vroeger’, zei hij. Ik was amper 16 jaar, natuurlijk was ik fier. Maar voor extra druk heeft die vergelijking niet gezorgd. Het is amazing om vergeleken te worden met de persoon die je inspireert. Als je ziet wat hij nog doet op zijn 37ste… Hij is sowieso een voorbeeld.”

Met Jorge Mendes hadden jullie een tijdje dezelfde makelaar. Kennen jullie elkaar dan ook persoonlijk?

“Nee, maar ik heb wel een paar shirts van hem. Na Wolverhampton-Man United gaf hij me zijn truitje. En hij stuurde me shirts op toen hij bij Real en Juventus speelde. Ik heb ook een exemplaar van de Portugese nationale ploeg. Dat heb ik aan Pepe gevraagd, met wie ik speelde bij Porto.”

Bij Porto mocht je debuteren onder een Portugees die wij goed kennen: Sergio Conceição.

“Klopt. Ik heb het al met Guillaume Gillet over hem gehad, die nog onder Conceição speelde bij Nantes. Hij noemde hem de beste coach die hij ooit heeft gehad.”

Heeft hij je ook al aangeraden om op Google de trefwoorden “Conceição”, “truitje” en “scheidsrechter” in te geven?

(houdt lach in) “Die beelden heb ik ook gezien. Hij is crazy, maar amazing. De passie die hij op een ploeg overbrengt… Conceição pusht spelers tot het uiterste.”

Hoe was je band met hem?

“Ik heb ooit een interview gegeven en ik vrees dat de mensen me toen een beetje verkeerd begrepen hebben. Toen ik een nieuw contract tekende bij Porto, maar daarna niet meer speelde, zei ik dat ik niet begreep waarom. De mensen concludeerden daaruit dat ik de coach viseerde, maar ik heb nooit iets slechts over hem gezegd. Ik heb een fantastische band met zijn zonen, die nu bij Seraing (Sergio, nvdr.) en Ajax (Francisco, nvdr.) spelen. Voor de match tegen Oostende heb ik met hen gefacetimed om het stadion te laten zien. Ik kan niet anders dan hun vader dankbaar zijn. Hij is de coach die me op m’n 17de de kans heeft gegeven bij de club waarvan ik houd.”

Je bent de derde Portugees bij Anderlecht, maar pas de eerste die scoorde. Al had je er meteen twee moeten maken.

“Toen ik die eerste kans miste, keek ik meteen naar mijn familie in de tribunes. Mijn mama hield haar handen voor haar ogen. Ik zei tegen mezelf: De volgende kans móét binnen. Toen ik de bal kreeg dacht ik: Dit is mijn moment. Ik weet niet hoe vaak ik de goal al heb herbekeken, maar ik heb vooral genoten van hoe enthousiast mijn mama en de rest van de familie vierden.” (glimlacht)

Was dat nu een typische Fabio Silva-goal?

“Na die misser dacht ik vooral: Het kan me niet schelen, als er nog een kans komt, schiet ik. Al trainen we wel vaak op dat soort schoten. Ik hoop vooral dat het niet bij die ene goal van afgelopen zondag zal blijven.” (glimlacht)