Horeca ziet de bui al hangen: wellicht uitstel heropening
Op 1 mei zullen ze meer dan waarschijnlijk niet kunnen opengaan.
HEROPENING HORECA HASSELT
Heel raar dat je immobiel wordt gemaakt, maar we houden de moed erin”, stelt Peter Bartholomevis (56), mede-zaakvoerder van o.m. café-zelfbedieningszaak De Paardenstallen in Herkenrode. “Ik wil liever morgen dan overmorgen opengaan, maar als veel verstandige mensen zeggen dat het levens in gevaar brengt, dan leg ik mij daarbij neer. Samen met mijn medevennoot hadden we een buffer om onze zaken verder uit te bouwen. Die plannen zijn nu opgeborgen. Je ambitie om te ondernemen moet nu even in de frigo. Zoiets voelt raar aan.”
“Net zoals wij nu solidair zijn en offers brengen, hoop ik wel dat de overheid ons niet laat vallen als we weer open mogen gaan. Zodat we het opgelopen financiële verlies weer kunnen aanvullen. Zoals de pensioenopbouw. We zijn nu ruim één jaar onderweg in deze coronacrisis, stilaan mogen ze toch betere flankerende maatregelen uitdokteren. Onze takeaway maakt het iets draaglijker om de put minder diep te maken. Dat de terrassen eventueel wel al open zouden kunnen, zou in ons geval een goeie zaak zijn. Maar wat dan met al die collega’s die geen, of een heel klein terras hebben?”
Overleven
“Ik had al gedacht dat we niet op 1 mei zouden kunnen opengaan”, zegt Filippo Catania (42) van het gastronomische restaurant Angelo Rosso in Brustem. “De mentale last is misschien nog zwaarder dan het financiële, al zijn we nu wel onze oorlogskas aan het opsouperen. Nu is het overleven. Wij zijn gelukkig nog eigenaars van ons pand. Voor collega’s die huren is het nu nog moeilijker. Onze takeaway heeft ons wel financieel wat geholpen. Ook mentaal. Zo bleven we bezig.”
Filippo werkt al sinds zijn 13de in de horeca. “Met corona ben ik precies in een zwart gat gevallen. Raar. De keuze is ook verschrikkelijk. Uw zaak dicht, of veel mensen in het ziekenhuis. Maar de economie kapot laten gaan, is ook geen optie. Klinkt wellicht straf, maar ik sterf liever aan corona dan dat ik erdoor failliet moet gaan. Ik ben nu 42 jaar en heb al die jaren keihard gewerkt voor mijn zaak. Als dit nu nog één jaar duurt, ben ik mijn levenswerk kwijt.”
Bikkelhard
Lidia Paletta van hotel-restaurant Zuid in Genk knokt voor haar zaak. “Dankzij het hotel zijn er nog inkomsten, maar voor veel collega’s met enkel een restaurant is dit een echt drama. We liggen nu
Faillissementsgolf
Jan Vanbriel, cafébaas van Het 8ste Sacrament in Overpelt, ziet de bui al hangen. “Leuk is zo’n uitstel niet. Al blijf ik ervan overtuigd dat wij honderd procent coronaproof kunnen werken. De steun die we krijgen, helpt wel maar is niet voldoende. Onze vaste kosten liggen nog altijd tien procent hoger. Dit mag niet meer lang duren of er komt een faillissementsgolf aan. Ik vrees dat bij het opengaan het spaarboekje bij sommige collega’s helemaal op zal zijn. In ons geval is het jammer dat we het potje, dat we de laatste jaren hebben opgebouwd om verder te investeren, nu moeten aanspreken. We staan met de rug tegen de muur.”