Politici in quarantaine

Voor wie eraan mocht twijfelen: ook onze politici zijn maar gewone mensen. Net nu de federale formatie op kruissnelheid leek te komen, moet architect Egbert Lachaert (Open Vld) twee weken in quarantaine. Zonder twijfel zullen de onderhandelingen daaronder lijden, want het virus slaat op het slechtst mogelijke moment toe, net nu er zowel inhoudelijke knopen als belangrijke personeelskwesties moeten worden uitgeklaard.

Primo: de vraag wie de leiding krijgt over de Vivaldi-coalitie. Laat ons daarover eerst dit zeggen: die kwestie herleiden tot een verhaal van postjes pakken is onzin. In een democratie zal het altijd over de poppetjes gaan. Het tegendeel zou veel erger zijn, want het zou betekenen dat er niet meer gesteggeld wordt over wie het land moet leiden. Wil u in zo’n democratie leven?

Ten laatste vrijdag zou er duidelijkheid moeten zijn over de naam van de formateur, ergo de volgende premier. In een regering zonder Vlaamse meerderheid en na drie Franstalige premiers sinds 2011, zou het logisch zijn dat opnieuw een Vlaming de Wetstraat 16 betreedt. Alexander De Croo (Open Vld) heeft als vicepremier bewezen dat hij de rijpheid heeft, maar ook CD&V klopt op de deur. De redenering bij de christendemocraten gaat als volgt: als de partij niet het vijfde wiel aan de wagen wil zijn, moet ze harde garanties krijgen. En wat is er dan beter dan het premierschap voor Koen Geens of Hilde Crevits? In die redenering schuilt tegelijk het gevaar dat CD&V straks noodgedwongen het gezicht wordt van een ploeg waar ze het minst in gelooft van de zeven partijen.

De Wetstraat 16 overlaten aan PS of MR zou het opgeklopte beeld van een Vlaams-onvriendelijke regering nog versterken. PS-voorzitter Paul Magnette is “beschikbaar” en zou als leider van de grootste politieke familie gewicht kunnen geven aan de coalitie, maar het idee van de Franstalige dominantie wordt zo alleen maar bevestigd, terwijl de Vlaamse partijen het grootste electorale risico lopen. Bovendien gunnen PS en MR elkaar nu al het licht in de ogen niet. Wie wil dat conflict nog uitdiepen? Het borstgeklop van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez (“70 procent kans dat Sophie Wilmès premier blijft”) is daar niet vreemd aan, maar met Charles Michel als Europees president en Didier Reynders in de Europese Commissie is de MR al rijkelijk bedeeld. Eén zaak is zeker: de deadline van 17 september was al krap en is door de positieve coronatest van Lachaert helemaal onhaalbaar. Maar zoals Johan Cruyff zei: “Elk nadeel heb zijn voordeel.” De quarantaine houdt onze politici weg uit de tv-studio’s en verbant ze naar de luwte. Dat verhoogt de slaagkansen exponentieel.

Reacties: dekern@hbvl.be