“Toen ook haar nieren het begaven, dacht ik: nu ben ik ze kwijt”
CORONAVIRUS
Ziekenhuis, maar ligt niet meer tussen de coronapatiënten. “Na twee negatieve testen is ze naar de non-covidafdeling verhuisd.”
Afgezonderd
De Truiense werd pas in de staart van de pandemie door het virus getroffen. “We hebben ons de hele lockdown afgezonderd, zelfs toen de bubbels werden uitgebreid. Onze boodschappen hebben we al die tijd aan huis laten leveren.” Toen begin mei de algemene werking van de ziekenhuizen opnieuw voorzichtig werd opgestart, moest Ans onder het mes voor een kleine ingreep in het SintTrudo Ziekenhuis. “Vlak voor de operatie heeft ze nog negatief getest. De ingreep zelf is prima verlopen en half mei was ze weer thuis.”
Maar na een paar dagen kreeg Ans last van haar ademhaling. “Omdat de kortademigheid niet beterde, zijn we naar de dokter getrokken. Die stelde voor om te testen.” Een paar dagen later volgde het akelige nieuws: Ans was besmet met het coronavirus. “Op 20 mei is ze opgenomen in het SintTrudo Ziekenhuis, waarna haar toestand pijlsnel verslechterde. De zuurstofwaarden in haar bloed waren zó zorgwekkend dat ze een paar dagen later met de ziekenwagen naar het Jessa Ziekenhuis is overgebracht. Daar hebben ze haar de volgende dag in een kunstmatige coma gebracht.”
Zijden draadje
Terwijl zijn vrouw voor haar leven vocht, stond Michael machteloos aan de zijlijn. “Ik mocht zelfs niet bij haar op bezoek. Dat waren ontzettend eenzame, bange dagen.”
Toen bovenop het coronavirus ook nog een nierfalen bij zijn vrouw werd vastgesteld, vreesde de Truienaar het ergste. “Nu ben ik ze kwijt, spookte het door mijn hoofd. Ans’ leven hing aan een zijden draadje, maar wonder boven wonder is haar lichaam langzaam beginnen terugvechten.”
Na bijna veertig dagen coma werd de Truiense op 1 juli weer bij bewustzijn gebracht. “Ze herinnert zich alleen nog de eerste opname, meer niet”, vertelt Michael. Na twee negatieve coronatesten werd zijn vrouw vorige week naar de non-covidafdeling intensieve zorgen van het Jessa Ziekenhuis overgebracht. “Ik mag haar ook weer bezoeken. Om de twee dagen een halfuurtje, meer niet.”
Verlamd
Hoewel Michael dolgelukkig is dat zijn vrouw het vreselijke virus heeft overwonnen, staat Ans een lange revalidatie te wachten. “Ze kan haast niets meer. Haar spieren zijn nog volledig verlamd. En dat terwijl het zo’n gezonde, levenslustige vrouw was. We maakten elke dag een wandelingetje in het park van Sint-Truiden, maar dat zit er de komende maanden niet meer in. Volgens de dokters mag ze ten vroegste begin augustus naar huis. Het zal nog maanden duren voor ze weer de oude is. Zelf houdt ze de moed er gelukkig in. Vorige week heeft ze weer leren slikken.”
Waar de Truiense het virus heeft opgelopen, is onduidelijk. “Misschien wel tijdens die eerste opname, begin mei? We zullen het nooit weten, dus het heeft weinig zin om daar ons hoofd over te breken. Al onze energie gaat nu naar Ans’ revalidatie, zodat we dit najaar hopelijk weer ons dagelijkse toertje in het park kunnen maken.”