Billie Eilish op Pukkelpop: Een slaapkamer is het hoofdpodium nog niet
Kleurrijke lookalikes, een wei propvol bakvissen en nieuwsgierige neuzen van alle leeftijden: Billiemania was geland in Kiewit, en we hadden het geweten.
“Schreeuw zo luid als je kunt”, vroeg Billie Eilish met een sardonisch glimlachje. Ergens in een meetstation schoot er een bewegende naald van een stuk papier. Dient het nog gezegd? Hier stond iets te gebeuren, op een druilerige zondagmiddag. De opkomst van een nieuwe wereldster, zeventien prille lentes jong.
Die opgang was alvast stratosferisch: was ze begin dit jaar nog te gast in de toch iets bescheidenere Botanique in Brussel, leek de weide voor het hoofdpodium zelfs nu nog te klein behuisd voor de massale toestroom. Hoewel meisjes die in het vorige millennium nog niet bestonden de hoofdmoot uitmaakten, bleek Billie toch een vereiste van 8 tot 88. Dus kwamen buikige heren van middelbare leeftijd hier naast hun dorst hun nieuwsgierigheid laven, en zaten er hier en daar ook jonge kinderen op de schouders van papa. Zelfs naast het podium moesten artiesten drummen om een plaatsje en een glimp, en ook Herman Schueremans kwam al eens met zijn ogen shoppen.
Gefluister
Toen wandelde Eilish op in haar zwartgroene kleed, puber met de attitude van een gelaten vijftiger. Dat nonchalante loopje, dat duivelse glimlachje: de nieuwste kroonprinses van het poplandschap was gearriveerd. Je kon niet anders dan als een blok voor haar vallen. ‘You Should See Me In A Crown’? Die stond hier voor de eerste basnoot van broer Finneas haar muzikale steun en toeverlaat - al stevig op je groengekleurde hoofd, Billie.
Maar zodra wereldhitje ‘Bad Guy’ een bescheiden 800 miljoen streams op de teller - uit de boxen schalde, was het al wat minder met de uitgelaten sfeer: een en al bas en amper stem, als gefluister in de nachtclub. Los van het euforisch meegebrul op de voorste rijen, dat spreekt. “Staat die microfoon wel aan?” Nou, ze fluistert al eens graag in plaats van uit volle borst te zingen, meneer, maar dit was niet bevorderlijk bij het overbruggen van de generatiekloof. Een slaapkamer is duidelijk het hoofdpodium nog niet.
Mooie liedje
Nochtans deed Eilish op haar eigen nonchalante wijze haar stinkende best. Energetisch, grappig én joviaal, allesbehalve het zwarte muurbloempje dat ze op plaat euh, stream - soms is. Het was net op de ingetogen momenten dat ze het hardst resoneerde bij haar publiek, en zeker met de meisjes op de voorste rijen wist ze een onuitwisbare band te scheppen. “Als je jezelf verafschuwt is dit nummer voor jou”, klonk het sarcastisch bij ‘Idontwannabeyouanymore’ en de twijfelende pubers vooraan sloten haar nog wat steviger in de armen.
Dat was wel duidelijk na pompende afsluiter ‘Bury A Friend’, waar Billie duizenden nieuwe hartsvriendinnen minutenlang uitzwaaide. Toch zat de nuchterder toehoorder op het eind met het gevoel: too much, too young. Het potentieel is er, de slimme liedjes ook, maar er zijn nog duidelijke groeipijnen zichtbaar. Billie maakt mooie liedjes, en haar mooie liedje is nog lang niet uit. Maar in dat mooie liedje zitten we duidelijk nog niet aan het euforische refrein.