Twee wolven
De hengelaars houden het voor bekeken voor vandaag. Ik zie hoe de laatste auto van de parking wegrijdt. Lang nadat de wagen verdwenen is, blijft de stofwolk die hij heeft opgeworpen nog boven de weg hangen. Het is een beeld dat me bekend is van vreemde landschappen. Het heeft al lang niet meer geregend. Ik merk het aan de planten in het bos, aan het zwijgen van de vogels en het stof op de blaren. In mijn notitieboekje noteer ik een zin: ‘Het bos kreunt.’
Enkele dagen geleden vertelde een man over een oude Cherokee-indiaan en zijn kleinzoon. In het verhaal legde de grootvader uit dat er in ieder mens een strijd woedt, een conflict tussen twee wolven. Het ene dier staat voor zonde, schuld en angst. Het andere voor liefde, onschuld en vertrouwen.
Het is niet enkel het bos dat onder de droogte lijdt, mijn tuin steunt en kreunt ook.
De eerste planten die laten weten dat ze het moeilijk hebben, zijn altijd de hortensia’s met hun hangende blaren. Ook de boompjes die in de lente geplant werden, hebben het zwaar – hun wortels priemen nog niet diep genoeg in de aarde om zelf water te kunnen aanboren.
De meeste mensen met wie ik over de droogte praat, vinden dat het zonnige weer nog de hele zomer mag duren. Ik zie het geluk van hen afstralen, en durf niet te vertellen dat ik meekreun met bos & tuin, en naar regen en koeler weer verlang. Nadat hij naar het verhaal over de twee wolven heeft geluisterd, stelt de kleinzoon zijn opa een vraag. Hij wil weten welke van de twee wolven uiteindelijk wint, de goede of de slechte.
De oude Cherokee antwoordt: “De wolf die jij blijft eten geven.”
Ik luister naar de weerman die vertelt waarom het zo lang droog blijft – iets over hoge en lage drukgebieden. Zijn uitleg doet me aan de strijdende wolven denken, maar nu in de atmosfeer. Luchtdrukgebieden als wilde dieren die elkaar op de hielen zitten en te pakken willen krijgen. Ik vraag me af welke van de twee ‘weer-wolven’ gevoed wordt in dit verhaal.
As kind van mijn tijd volg ik natuurlijk de wetenschappelijke uitleg van een meteoroloog. Maar indien ik duizend jaar geleden in China had geleefd, zou ik waarschijnlijk geloofd hebben dat iets als een luchtdrukgebied geen schuld kon treffen, maar wel een draak die de geheimzinnige naam ‘Alles Afwezig’ draagt, en in een diepe slaap verwikkeld ligt.
In de elfde eeuw leefde Wang An-shi, een hervormingsgezinde staatsman die als kanselier/eerste minister in dienst van de Keizer van China stond. Wang moest het voortdurend tegen conservatieve regeringsleden opnemen, die zijn vooruitstrevende ideeën over een verzorgingsstaat en plan-economie wilden dwarsbomen. Wang An-shi was niet enkel een groot staatsman, maar ook een wijsgeer, lexicograaf en beroemd dichter. Tijdens zijn laatste levensjaren trok hij zich uit het politieke leven terug, en reed op een ezeltje door het land, praatte met gewone dorpelingen, observeerde het landschap en schreef verzen die elke Chinees vandaag nog leert.
Het leven van Wang An-shih doet ook aan een verhaal over strijdende wolven denken - zowel het conflict tussen progressieve en conservatieve krachten, als de pogingen om zijn leven als politicus met dat van een dichter te verzoenen.
Mensen vertellen me dat deze vijver nog nooit droog stond. Nu ligt er asgroene wol op de bodem, een verwarde verzameling van mossen.
Het is overal droog binnen de vier zeeën, regen is schaars, En de oorzaak is ook hier: de draak ‘Alles Afwezig’ in een diepe slaap.
Wang An-shi(1021-1086);uit:’The Late Poems of Wang An-Shih’(2015);vert. David Hinton
In het midden van de nacht hoor ik regendruppels op de dakpannen. Ben ik wakker, of droom ik dit? Door de milde regen kreunen noch het bos noch ikzelf. Een gevoel van diepe rust is over ons neergedaald. Welke wolf heeft nu uiteindelijk gewonnen? De vraag is zinloos wanneer ik begrijp dat er eigenlijk geen wilde wolven zijn, enkel een mens die voor een keuze staat - wil hij wolven blijven voeden, of iets zinvollers doen?
Good luck en tot ziens.