Metal, Limburgs stevigste exportproduct
Metal, het stevigste Limburgse exportproduct
Cis:
Jente, ik kan geloven dat een hit op Studio Brussel veel bakvissen aantrekt?
Jente: “Ik weet het eigenlijk niet. Al krijg ik tegenwoordig wel rare berichten via Facebook. Laatst van een kerel die zei dat ik een hoofdrol in zijn droom speelde. Maar dat vroeg je niet. (lacht) Ik speel met een meisje in de band, en veel mensen denken dat we een koppel zijn. Dan komt er van grieten versieren niet veel in huis. Het gekst vind ik dat meisjes plots denken dat je onbereikbaar bent omdat je op de radio komt.”
Kim: “Eén gouden raad: profiteer ervan, zolang het kan!” (lacht)
LEOPOLDSBURG - Als er een Limburgse band is die kilometers maakt, is het de Evil Invaders wel. Het hele jaar door vallen deze Leopoldsburgse speedmetalfreaks kwaadaardig grijnzend verre oorden binnen. Wij praatten met frontman Joe over de gekste toestanden die ze wereldwijd meemaakten op tour.
De ellenlange rit
Eind april trokken de Evil Invaders richting Oostblok. Een zware tour, waarin ze vanuit de Oekraïense hoofdstad Kiev door het Oostblok reden om uiteindelijk in Moskou aan te komen. In totaal legden ze op die tien dagen zo’n 3.200 kilometer af. “We slapen dan amper, comfort is er al helemaal niet in de tourbus. Maar dat hebben we er voor over.” Wit-Rusland, een van de weinige dictaturen in Europa, werd ook aangedaan. Of ze daar iets van merkten? “Veel meer dan de binnenkant van de concertzaal zien we op die plaatsen nooit. Eigenlijk hadden we meer problemen met er weg te raken: aan de grenscontrole met Litouwen hebben we zes uur moeten aanschuiven. Ons volgende optreden hebben we maar nipt gehaald.”
Finland:
Alcohol in de pens
In Helsinki kregen ze meteen het meest timide publiek van de tour geserveerd. “Of toch voordat wij moesten optreden: het zijn heel gereserveerde mensen”, aldus Joe. “Ze moeten toch wat alcohol in hun pens hebben vooraleer ze zich volledig geven. Op dat vlak kwam het naar het einde toe toch in orde.” (lacht)
Amerikaanse artiesten verbazen zich vaak over het stille en beleefde Belgische publiek. “Eigenlijk vallen de Belgen heel goed mee, hoor. In Nederland zijn ze zelfs een beetje tammer. Daar staan ze lange tijd met een kritische blik alles te gadeslaan.”
Rusland:
De zatte Rus met de schop
“Die mannen waren zot”, klinkt het meteen. “Ze springen op het podium, rollen over uw pedaalbord met ontblote bast, pakken uw microfoon af. Vaak was de monitor een meter naar achter geschoven.”
De laatste dag ging de band als afsluiter op café een pint drinken in Moskou. “Een van de locals kreeg plots ruzie met zijn vriendin: zij zat er te wenen, hij ging naar buiten. Vijf minuten later wandelt hij weer binnen, met ontblote bast en een schop in zijn handen, en begint hij het kot kort en klein te slaan. Er spoot water uit de muur omdat hij de verwar- ming eruit gerukt had. (lacht) We zaten daar met onze mond open, tot de bandleden van een bevriende band plots riepen: ‘Politie! We moeten hier weg, anders pakken ze ons op.’ Buiten stond er een zwaarbewapende politie-eenheid klaar om het café binnen te vallen. En al die Russen, die bleven daar ijzig kalm onder.” (lacht)
Colombia:
De hevigste fans
Begin dit jaar stapten de bandleden op het vliegtuig richting Colombia. Afspraak in Bogota voor een optreden op een metalfestival. “Eerder hebben we al in Brazilië, Paraguay en Argentinië gespeeld. Van het moment dat we met een busje het terrein opreden, stonden de mensen al te schreeuwen. En toen we na de show vanuit de backstage door het publiek richting podium wandelden, werden we onmiddellijk gespot door een fan. Het was net of er een kolonie mieren ons overspoelde. (lacht) De band die na ons speelde, hebben we zelfs niet aan het werk kunnen zien. Zuid-Amerikanen zijn niet te houden: het mag er 40 graden zijn, ze moshen en stagediven erop los.”
Japan:
De grootste stilte
In 2015 speelde de groep ook in het land van de Rijzende Zon. “Qua gekke toestanden blijft Japan toch de kroon spannen”, zegt Joe. “Iedereen wou constant met ons op de foto. En tussen de nummers zwijgt het publiek, als teken van respect. De eerste keer tijdens een optreden denk je dan wel: ‘Oei, wat hebben we nu fout gedaan?’ Maar zodra we beginnen spelen, zie je ze weer in het rond vliegen.” (lacht)
Amerika?:
Niet afgeschrikt
Net als bij de Vikingen indertijd strandde de veroveringstocht van de Evil Invaders aan de andere kant van de Grote Plas. Toen de bandleden vorig jaar naar de Verenigde Staten afreisden, raakten ze niet verder dan de luchthaven. Verdict aan de paspoortcontrole: verkeerde papieren aangevraagd. De bandleden hadden geen werkvergunning, zij beweerden dat die niet nodig was. Het werd een nachtje brommen in de cel. “Het bloed hing er tegen de muren. De dag erna werden we meteen op het vliegtuig gezet”, zegt Joe. Zien ze dat nog zitten in de toekomst? “Het heeft ons niet afgeschrikt, integendeel. Alleen gaan we deze keer wel zorgen dat alle papieren in orde zijn.”
→