Spelersvrouwen verbijten de barre koude
Kan verrassende winnaar van Primavera ook in Vlaanderen verbazen?
Een splijtende demarrage op de Poggio, een helse afdaling, twee “eindeloze” en waanzinnig spannende slotkilometers en plots hadden we de meest verrassende winnaar van Milaan-Sanremo in jaren. Vincenzo Nibali (33), winnaar van de drie grote rondes, kan het dus ook in de straten van Sanremo. De man-die-alles-kan komt niet uit Slovakije, wel uit Italië. En: hij heeft dit jaar ook de Ronde van Vlaanderen op zijn programma staan. Zou het ook daar? “De Ronde is veranderd. Kansloos is hij zeker niet”, stelt zijn ploegleider Rik Verbrugghe.
Helemaal zot werden ze, de Italianen. Twaalf jaar hadden ze erop moeten wachten. Van 2006 en de jonge Pozzato – een ouwe knar vandaag. Sindsdien had geen landgenoot meer mogen juichen op de Via Roma. Als was het een van die vele signalen van het verpieterde wielerland dat Italië geworden is. Tot zaterdag. De renner die zelfs in die donkerste jaren nooit teleurgesteld had, deed het ook nu. In een wedstrijd die hij vorig jaar niet eens had willen rijden. Op een terrein dat nooit het zijne was. En op een moment waarop hij het zelf niet verwacht had. Maar hoezeer ze achter hem ook de ziel uit hun lijf reden, Vincenzo Nibali hield stand tot op de streep en boekte de meeste verrassende zege uit zijn loopbaan. Hij leek er zelf van te schrikken. “Dit was voor mij de moeilijkste wedstrijd om te winnen”, glunderde hij. “Maar ik heb hem toch maar binnen.”
Niet verbaasd
Nog krasser: hij had er niet eens naartoe gewerkt. Het WK en de Tour waren zijn grote doelen voor 2018, aldus Nibali zelf. Rik Verbrugghe, zijn Belgische ploegleider bij Bahrain-Merida, voegt er nog Luik-Bastenaken-Luik aan toe. Maar Milaan-Sanremo? Het was Nibali pas vorige week beginnen dagen dat hij ook daar misschien iets kon betekenen. “Zonder er resultaten te rijden merkte ik in Tirreno-Adriatico dat ik de goede conditie te pakken had”, klonk het. Verbrugghe had het dan al begrepen. Als Nibali “zonder 100 procent te zijn” op kousenvoeten elfde wordt in TirrenoAdriatico, dan is hij tot veel in staat. Zelfs in een wedstrijd waar hij als ronderenner en niet-spurter van nature minder affiniteit mee heeft. “Had ik daarom verwacht dat hij in Sanremo zou winnen?”, zegt Verbrugghe. “Neen. Zoiets plan je niet. Maar vraag je mij of ik verbaasd ben? Ook niet. Omdat ik weet: als Vincenzo zich goed voelt, dan kan hij veel. Heel veel.” Zo veel dat we hem straks ook in de Ronde van Vlaanderen mogen verwachten? De renner zelf houdt de boot af. Toen Nibali eerder dit jaar liet weten voor het eerst in zijn carrière naar Vlaanderen te komen, was dat nog vooral met het oog op de Tourrit richting Roubaix later dit jaar. “Even de kasseien voelen en het materiaal testen”, aldus Verbrugghe. Dat blijft ook nu het eerste doel. “Ik heb de Ronde nog nooit gereden”, zegt Nibali. “Ik kom vooral om te leren.” Maar, voegt hij eraan toe: “Ik heb het wel altijd leuk gevonden om op kasseien te rijden. Alleen heb ik voor Parijs-Roubaix niet de juiste morfologie. Dan zijn er in Vlaanderen meer mogelijkheden. Daarom wordt deze eerste deelname zo belangrijk. Dan zal ik weten of ik in de toekomst de Ronde kan winnen.”
Outsider voor de Ronde
Vraag is of hij zolang moet wachten. Alvast Verbrugghe denkt er het zijne over. Sinds zaterdag mag Nibali zijn naam definitief bijschrijven in een lijstje van meest veelzijdige wielrenners ooit. Vuelta, Tour, tweemaal Giro, een dubbele zege in de Ronde van Lombardije en nu Milaan-Sanremo. Is het dan zo gek te denken dat Nibali ook in Oudenaarde kan toeslaan? “Ik zou hem toch maar niet te veel vrijheid geven”, zegt Verbrugghe. “Als iemand heeft bewezen dat hij overal zijn plan kan trekken, is het Vincenzo wel. Natuurlijk is de Ronde iets
Dit was voor mij de moeilijkste wedstrijd om te winnen. Maar ik heb hem toch maar binnen
Vincenzo NIBALI
specifieks. Maar Vincenzo trekt zich bergop uit de slag en hij kan over kasseien rijden. Dat laatste heeft hij bewezen in de rit over de stenen in de Tour van 2014. Waarom zou hij dan in Vlaanderen niet hoog kunnen scoren?” Nog meer omdat de Ronde van Vlaanderen veranderd is de jongste zeven jaar, besluit Verbrugghe. “Vroeger was parcourskennis alles. Je moest elke bocht, elke helling, elke kassei weten liggen. Maar door die lussen in de laatste 90 kilometer kan je nog maar moeilijk verrast worden.” Conclusie: de Ronde heeft er een outsider bij.