HISTORISCH BRONS
ben een beetje bang dat mijn gsm zal ontploffen. Ik ben begonnen met mijn berichtjes te lezen, maar ben er nog lang niet door.” Gistervoormiddag, Montréal, Canada. Nina Derwael heeft een dag eerder een voor België historische prestatie geleverd - haar bronzen plak op de brug met ongelijke leggers is de eerste WKmedaille in de Belgische turngeschiedenis - en heeft naar eigen zeggen goed geslapen. Want stel u vooral geen wilde feestnacht voor. Glaasje bubbels voor de ouders, fruitsap voor de turnsters. “We hadden een receptie in het hotel en zijn dan gaan uiteten.”
Is de eerste Belgische WK-medaille een verrassing? Bijlange niet. Yves Kieffer, haar Franse coach: “Ze pakte de Europese titel. Ze won het toptornooi van Parijs. Ze heeft de oefening met de op één na hoogste startwaarde. Als Nina die finale haalde en ze voerde haar oefening correct uit, dan pakte ze goud, zilver of brons. Het belangrijkste was dat ze een medaille pakte.”
Derwael: “Mijn gezicht klaarde op toen ik de score zag (15.033, nooit scoorde ze hoger, nvdr.), het aantal punten blijft altijd afwachten. Dat ik mijn oefening goed kon uitvoeren, daar twijfelde ik af en toe aan - het kan altijd misgaan, maar daar heb ik nooit over gepiekerd. Nooit had ik last van zenuwen, ook al werd er nog nooit zoveel naar mij gekeken.” Haar mama omschreef haar immers niet zomaar als een “ijskonijn”. Stalen zenuwen bedoelt ze daarmee, een zegen in een sport waar de mentale druk enorm is. Kieffer: “Het is belangrijk dat ze bevestigt en met die druk om kan. Niet toevallig is ze de enige die op het EK een medaille pakte en nu in de finale stond.”
En wat nu? Flashback naar die Europese titel dit jaar. Derwael stapt met haar gouden medaille van het vliegtuig, tijdens de rit naar huis zegt ze tegen haar papa, gewezen Genk-voetballer Nico Derwael, dat ze die titel alweer is vergeten en al aan het volgende doel denkt: het WK. Derwael ten voeten uit, altijd op zoek naar de ultieme perfectie. Op naar de hoogmis van het turnen, de Olympische Spelen? Derwael: “De Spe“Ik len van Tokio 2020 zijn nog ver weg, we hebben nog even tijd. (lacht) Maar natuurlijk kan ik nog vooruitgang maken. Een nog hogere startwaarde, hoe moeilijk ook, moet ik aankunnen. Ook al heb ik heel lang gedroomd van deze medaille, ik kan nog beter.”
Niet gelakt
Dat zijn geen dromerige tienerwensen, maar de realiteit, zegt Kieffer. Derwael, zegt hij, kan niet alleen nog haar oefening perfectioneren, maar is al bezig met nieuwe elementen. De hamvraag: waar kan dit eindigen? Kieffer: “Het is belangrijk, ook voor haar, dat de rest nu weet: Nina is medaillekandidate op de Olympi- sche Spelen van Tokio.”
En niet alleen op “haar” brug met ongelijke leggers. Haar coaches - Kieffer vormt een duo met zijn vrouw, Marjorie Heuls - geloven dat ze nog meer vooruitgang kan maken in de allroundcompetitie, waar ze op dit WK als achtste eindigde. “Ondanks een val aan de balk eindigt ze achtste, anders stond ze misschien daar al op het podium. Dit zal haar motiveren om ook daar tegen Tokio een rol van betekenis te spelen. In 2020 zal ze op haar top zijn. De brug met ongelijke leggers is immers een nummer dat jaren en jaren training vergt. Er zullen heel weinig volledig nieuwe turnsters zijn die tegen dan een oefening van absolute wereldklasse kunnen presenteren. De medailles zullen worden verdeeld tussen diegenen die nu al top zijn.”
Tot slot een prangende vraag. Het is een ritueel voor elke competitie, de nageltjes in de gepaste kleur lakken. Ze koos al eens zilver, ze koos al eens goud. Wat de winnende kleur van Montréal was? Derwael lacht. “Ik heb ze voor de gelegenheid niet gelakt.”
De medailles op de Spelen van 2020 in Tokio worden verdeeld tussen diegenen die nu al top zijn Yves KIEFFER coach