“We zitten aan de foute kant van het hek”
S T I L L E OCEAAN
CALIFORNIË “Ook wij zijn onderdeel van Amerika. We hebben bescherming nodig, geen hek”, schreeuwt het bord dat Taylor acht jaar geleden in haar voortuin neerplantte. De beslissing van toenmalig president George W. Bush om de grens met Mexico beter te beveiligen, draaide dramatisch uit voor de 87jarige weduwe. “Ze hebben de muur niet achter, maar voor mijn huis neergezet”, zucht de Texaanse, die op minder dan honderd meter van de Rio Grande woont, de natuurlijke grens met Mexico. “Als ik naar het water wandel, zie ik geregeld bootjes klaarliggen die ‘coyotes’ gebruiken om illegalen de rivier over te smokkelen.” Omdat een vijf meter hoog hek vlakbij de oever gevaarlijk onstabiel dreigde te worden, besliste de Amerikaanse overheid om de afrastering een halve kilometer landinwaarts te plaatsen. “Niemand heeft mij of m’n buren iets gevraagd. Plots begonnen ze hier een omheining te bouwen, ten noorden van mijn grond.” De enige manier waarop je Taylors huis vandaag nog kan bereiken, is via een weg die door een vijf meter brede opening in de afrastering loopt. De baan blijft dag en nacht
ARIZONA
NEW MEXICO
In Brownsville, een grensstadje in het uiterste zuidoosten van Texas, zit een handvol Amerikaanse families al jaren gevangen aan de ‘foute’ kant van de muur. “Technisch gezien is dit nog de Verenigde Staten, maar mijn huis ligt ten zuiden van het hek dat illegale migranten moet tegenhouden”, zegt Pamela Taylor, die zich - net als haar buren - in de steek voelt gelaten door de overheid. Tientallen gezinnen zijn er in een soort niemandsland terechtgekomen, dat enkel nog bereikbaar is via grote poorten die ’s nachts op slot gaan. Hier scheidt de muur geen landen, maar families en gemeenschappen. open voor noodgevallen en wordt intensief bewaakt door de grenspolitie. Een kilometer verderop hebben haar buren zelfs dat geluk niet en gaat de poort ’s nachts op slot.
Vluchteling in de douche
Taylor heeft met de situatie leren leven, al is ze naar eigen zeggen constant op haar hoede. Wanhopige migranten probeert de weduwe buiten te houden met dreigende ‘Keep Out’-bordjes. “Je bent hier nooit helemaal op je gemak”, vertelt de Texaanse, die enkel nog op stap gaat met haar twee honden aan haar zijde. “Ik heb geleerd om continu over m’n schouder te kijken. Het huis hangt vol spiegels zodat ik op elk moment een volledig overzicht van de kamer krijg. Je weet nooit of er iemand is binnengeslopen en zich verstopt.” Ze toont ons de houten schommelstoel op haar veranda. Nog niet zo lang geleden stond de 87-jarige hier oog in oog met een immigrant. “Hij zat uit te rusten en rook naar aftershave. Toen hij mijn honden in de smiezen kreeg, is hij gelukkig snel weggelopen. Achteraf bleek dat de man de badkamer had gebruikt om zich
TEXAS G o l f v a n M e x i c o op te frissen na de lange tocht vanuit Mexico.” Toch weigert Taylor een leven in angst te leiden. “Op mijn oprit staan twee koelboxen die met water en frisdrank zijn gevuld. Mensen moeten uit mijn huis blijven, maar niemand hoeft hier van de dorst om te komen. Ik ben het niet eens met vluchtelingen die illegaal ons land binnendringen, maar vaak zijn het radeloze families die de oversteek wagen. Soms zelfs zwangere vrouwen of moeders met baby’s. Wie ben ik dan om hen water te ontzeggen?” Over de werking van het hek is ze kort. “Compleet nutteloos. Trumps plan om wat er nu staat te vervangen door een betonnen muur is zelfs ronduit belachelijk. Waarom zou hij daarmee plots wél succes boeken?” Het verhaal van Pamela Taylor is geen uitzondering in deze streek. De metershoge omheining die Brownsville in 2008 van de overheid cadeau kreeg, heeft het leven van honderden gezinnen overhoop gehaald. Families die aan de ‘juiste’ kant van het hek belandden, keken plots op tegen een vijf meter hoge metalen omheining in hun achtertuin. Hier scheidt de muur geen naties, maar hele gemeenschappen. “Het uitzicht is inderdaad niet meer wat het is geweest”, merkt Jesse Reyes (67) ironisch op. De Texaan erfde destijds een flinke lap grond van zijn