Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De studenten reageerden zo uitzinnig dat het wel een popconcert leek”
Hij kreeg ooit een poedelnaakte student voor zijn neus en een hoop aangeklede exemplaren die later bekend zouden worden. Na 35 begeesterende jaren stopt professor sociologie Walter Weyns (Uantwerpen) met lesgeven. Hij kijkt met dankbaarheid terug.
Helemaal over & out is het nog niet voor Walter Weyns (65). Hij geeft volgende week nog twee keer les in zijn vertrouwde Uantwerpen: nog een laatste sessie ‘Inleiding tot de sociale wetenschappen’ en nog een vooruitblik naar de examens in het masterjaar sociologie. Toch stond woensdagmiddag een delegatie collega’s te wachten om Weyns te verrassen met een mand vol Italiaanse specialiteiten. “Ik ben een italofiel”, bekent de professor met roots in Deurne. “Dat was dus een mooi cadeau. Ook al was het eigenlijk een weekje te vroeg.”
Naast auteur van verschillende boeken is Weyns bovenal een graag gezien lesgever. Wie zijn colleges gevolgd heeft, kent ‘m als een begeesterend en erudiet spreker, een intellectueel integer man met zin voor humor. Weyns kan klassieke sociologische auteurs grondig en verstaanbaar uitleggen. Hij heeft een voorliefde voor theoretische sociologie, en minder voor de statistiek die steeds belangrijker wordt.
Weyns is iemand die wroet naar het wezen van mens en maatschappij zonder het allemaal in cijfers of percentages te willen uitdrukken. Voor de gevorderden: hij heeft een grote kennis van auteurs Elias Canetti en Zygmunt Bauman, die belangrijke inspiratiebronnen vormen voor zijn eigen werk.
25.000 studenten
En dan te weten dat het in 1988, in de eerste minuten van zijn allereerste les in Diepenbeek aan de Uhasselt, voor geen meter liep. “Ik stond in een auditorium met driehonderd studenten”, haalt Weyns herinneringen op. “Ik was gevormd als theoretisch socioloog en dacht te beginnen met de basis: het bespreken van het grondslagenprobleem in de sociale wetenschap.”
“Na twintig minuten was ik iedereen kwijt en heb ik het ter plaatse over een andere boeg moeten gooien: eerst contact zoeken met de studenten, en dan de uitleg. Ik begon te improviseren en de studenten reageerden zo uitzinnig dat het, althans in mijn herinnering, wel een popconcert leek. Zelfs de mensen van het secretariaat kwamen kijken wat er aan de hand was.”
Een jaar later begon Weyns aan de Uantwerpen als assistent van professor Jean Van Houtte, later nog rector van de universiteit. Gaandeweg zou hij zijn lessen overnemen en duizenden studenten wegwijs maken in de studie van de mens in zijn sociale omgeving. Weyns maakt zelf de
“Ik zal de ontwapenende momenten missen waarop de studenten tussenkwamen en ik moest zeggen: verdorie, daar moet ik zelf eerst eens over nadenken” Walter Weyns
Professor sociologie
berekening. “Het laatste decennium had ik jaarlijks tussen de 1.000 en 1.200 examens af te nemen. Dertig jaar geleden was dat wat minder. Toch moet ik gedurende mijn hele carrière zo’n 25.000 studenten gezien hebben.”
Naaktloper
Tussen die 25.000 studenten zaten exemplaren die later bekend zouden worden. Politici Kristof Calvo, Orry Van de Wauwer en Bogdan Vanden Berghe. Standupcomedians Kamal Kharmach en Michael Van Peel. Acteur Bill Barberis en actrice Kim Hertogs. Dichters Max Temmerman en Michael Vandebril. Unizo-topman Danny Van Assche. Modeontwerpster Ellen Kegels en hospitality manager Marilyn Ambach. Om er maar een paar te noemen. Er zijn er nog meer.
Een andere student die een onuitwisbare indruk nagelaten heeft, blijkt een naaktloper, zo’n vijftien jaar geleden tijdens de doopweek in het begin van het academiejaar. “Opeens liep hij daar, vlak voor mijn neus en in het zicht van de bijna zevenhonderd studenten die toen in het groot auditorium aanwezig waren. Hij was binnengekomen langs de deur links en heeft zijn snelste dertig meter ooit gelopen. Voor ik het goed en wel besefte, was hij weer buiten. Och, ik kon goed om met zulke fratsen.”
Of hij ze zal missen, de job die hij 35 jaar lang zo bevlogen uitgevoerd heeft? “Over het lesgeven zelf weet ik dat nog niet”, denkt Weyns. “Ik moet toegeven dat dat best vermoeiend geworden is.” Het contact met de studenten zal de prof die het essay verkoos boven de groots opgezette totaaltheorieën wel missen. “Net als de ontwapenende momenten waarop ze tussenkwamen en ik moest zeggen: verdorie, daar moet ik zelf eens over nadenken.”
En hij wil nog iets kwijt, aan iedereen die in zijn auditorium gezeten heeft. “Ik krijg vaak blijk van erkenning, maar die erkenning is wederzijds. Ik ben dankbaar dat ik tussen zoveel fijne mensen heb mogen werken.”