Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Elke dokwerker is onmisbare schakel”
boek hebben (gelegenheidsarbeiders die niet officieel erkend zijn, red.). Die doen hun best, maar je moet er alerter mee omgaan. Ik geef hun de mooie jobkes, dat is veiliger voor hen. Het belangrijkste is dat er geen onnodige risico‘s worden genomen. Ik wil dat al mijn volk veilig huiswaarts keert. Als een werksituatie mij niet aanstaat, mogen ze niet aan boord.
Theo Bordui
Dat gebeurt weleens. Zo zag ik eens stenen levensgevaarlijk gestapeld in een luik liggen op negen meter hoogte. Dus plaatste ik containers om de valhoogte te verkleinen. Zo’n ingrepen leiden tot discussies aan boord, maar dat trek ik mij niet aan.
Tegen een mens weegt geen materiële schade op. Ik heb het geluk gehad bij mij op de boot nooit een
Safety first. dodelijk ongeval te hebben gehad. Een collega van me wel en die heeft daar vreselijk onder geleden. Maar hij kon er niets aan doen, je kunt niet op alle plaatsen tegelijk zijn. Het werk van een havenarbeider is afwisselend, maar het blijft gevaarlijk.”
Contact op de schepen
De behandeling van stukgoed vereist een andere vakkennis dan containers. “Ik vind containers wat eentonig. Stukgoed is altijd anders: staal, paletten, ook wat ze heavy lifts noemen, de zware stukken. Die zijn soms spectaculair.” Op de kaaien waar Theo werkte, waren naast hem nog twee ceelbazen. Een van hen, Gunther De Schepper (54) komt op een knalgele bedrijfsfiets — de kaaien zijn groot — aangereden. “Theo is een fantastische collega”, zegt hij, een arm om zijn kompaan geslagen. Het was Gunther die voor de erehaag heeft gezorgd. “Hij is zoals ik, tegen iedereen vriendelijk. Maar we laten ook niet met onze voeten spelen”, knipoogt Theo.
Iedere ceelbaas heeft bij Zuidnatie een vaste scheepslijn. “Ik deed vooral UAL (Universal Africa Lines) en Chipolbrok, een grote Chinees/Poolse rederij. De bemanning zag ik dan ook geregeld, en dat schept een goede band, wederzijds vertrouwen. Ik had met die supercargo‘s een heel goed contact, ze belden me steevast voordat de boot er was. Ik deed altijd een praatje en vroeg hoe de reis was geweest. Polen spreken goed Engels, maar de Chinezen, da’s even je haar uittrekken”, lacht Theo. “Maar ik bleef altijd beleefd, dan krijg je ook het meeste gedaan.”
Theo noemt zichzelf een gemakkelijke mens, maar één onderwerp kan hem op stang jagen. “Tijdens de coronacrisis hebben wij niets anders gedaan dan gewerkt en gewerkt. Stukgoed explodeerde omdat de containers zo duur werden. Hier bleef de boel draaien en België ook. Het was ook voor ons een moeilijke periode en afstand houden ging vaak niet. Maar geen enkele minister is toen bij de mannen van het stukgoed komen kijken. Ach, ik kan gewoon niet tegen dikke nekken”, zegt Theo, terug zijn beminnelijke zelf.
Wat hij het meeste gaat missen van de haven? “Goh, ik zou er meteen opnieuw aan beginnen. Ik ga vooral de babbels missen. Het vroege opstaan dan weer niet, al vond ik ook dat niet erg. Ik was altijd om 4u uit de veren en dat ritme zit nog in mijn lijf. Maar ik val niet in een zwart gat. Ik ga veel fietsen en wandelen in onze woonplaats Vrasene, op vakantie gaan en heel veel tijd doorbrengen met de kleinkinderen. Mijn vrouw en ik hebben twee zonen en twee kleinzoontjes. Een derde is onderweg. Stiekem hoop ik dat een van hen gaat voetballen. Zelf was ik een vrij goede voetballer. Maar ik push hen niet, ik geniet vooral van mijn tijd met hen.”
“Tijdens corona hebben we niets anders gedaan dan gewerkt. Maar, geen enkele minister is bij ons komen kijken.”