Heeft Remco wel limieten?

Eerste lastige rit in de Algarve en daar is hij alweer. Remco Evenepoel. Miguel Angel Lopez zal er nog dagen een verkoudheid van te hebben. In zo’n vaart schoot de Belg hem voorbij op de hoogte van Foia. En niet alleen Lopez. Dan Martin, Rui Costa, Nibali, Mollema, Kwiatkowski – allemaal staan ze verderop in de top vijftien. Renners die monumenten hebben gewonnen, sommigen met een wereldtitel op hun naam. Maar één vlijmscherpe aanval van Evenepoel bergop en het was gespeeld. Met verbazing moeten ze het aanschouwd hebben. Dát kan hij dus ook. Winnen op een aankomst bergop, mét een explosieve demarrage: twee dingen waarvan je weliswaar kon vermoeden dat hij er zijn hand niet voor zou omdraaien, maar om het op zo’n fenomenale wijze te demonstreren? Met zijn allen stonden ze machteloos tegen de power van de jonge Belg. Want dat blijft hij, piepjong, hoezeer hij het ook haat dat nog altijd in elk artikel zijn leeftijd wordt vermeld. Maar bij iemand die twintig jaar en één maand oud is en dit soort nummertjes opvoert, kunnen we niet anders. Dit is zo uitzonderlijk – leeftijd, kwaliteiten en veelzijdigheid – dat we stilaan de grote vraag bij Evenepoel mogen bijstellen. Niet meer: Waar lig

gen zijn limieten? Wel: Hééft die jongen

überhaupt limieten? Overdreven? Vroeger zouden we u gevolgd hebben. Schreven we over Evenepoel, dan hielden ook we de handrem altijd een beetje opgetrokken. Zelfs na San Sebastian of het zilver op het WK tijdrijden: hij bleef een tiener, en dat we de druk op zijn schouders niet nog groter moesten maken. “Geef hem wat tijd”, die theorie. Maar wie vandaag zo het peloton uit mekaar rammelt, die vraagt er zelf om dat de buitenwereld alle voorbehoud laat varen. Nog meer door de maturiteit die hij naast de fiets etaleert. Want ook dat is Evenepoel: een polyglot die losjes switcht tussen Frans, Engels en Nederlands, die altijd een helder discours brengt en die met het juiste lachje op het juiste moment weet hoe hij volk en media kan bespelen. Van al die piepjonge supertalenten – Bernal, Pogacar – heeft hij veruit de meeste star quality. Ook dat nog. Natuurlijk heeft hij nog klippen te nemen. Dit weekend al, als hij de kans krijgt om voor het eerst in zijn leven de wereldkampioen tijdrijden Rohan Dennis in zijn specialiteit te kloppen. En al helemaal de volgende maanden: Luik Bastenaken Luik, de Giro, de Olympische Spelen. Het is allemaal nieuw voor hem. Maar wie durft nog te beweren dat hij niet kan winnen in Luik? Dat het podium van de Giro toch nog een tikje te hoog gegrepen is? Of dat hij niet met twee medailles uit Tokio zal terugkeren? Deze krant alvast niet meer.