“Ik heb geen lievelingsfoto, ik fotografeer graag”

Een leven lang was hij fotograaf ‘van de diamant’. Met zijn Stetson-cowboyhoed was hij de meest zichtbare in dat besloten milieu, maar ook de beste. Vanaf dit weekend loopt een expositie van Donald Woodrow (73) in Galerie Van Campen & Rochtus op het Zuid.

In die galerie opende vrijdag de tentoonstelling Diamonds, Dreams and Demons van Donald Woodrow. Die is vooral bekend als fotograaf van diamanten. Hij slaagt erin een diamant evenzeer te laten schitteren op fotopapier dan in realiteit. “Je kan een diamant op vierhonderd verschillende manieren fotograferen. Je moet weten en voelen hoe de steen op het licht reageert. Tijdens dat zoekproces begin ik meestal te zweten. Je weet wat je wil, je kruipt in de steen, tot je hem voelt. Een fractie van een seconde later is de lichtinval anders. Dan moet het, anders is het gevoel weer weg.”

Maar Donald is meer dan diamantfotograaf. Hij begon zijn carrière als fotograaf in het Amerikaanse Peace Corps, hij werd opgepakt tijdens de Praagse Lente en schopte het tot fotograaf bij Time/LifeMagazine en later National Geographic. Recent fotografeerde hij meermaals de Dalai Lama en vorige week nog was Donald in Vietnam, waar hij een boeddhistische abt moest fotograferen. Hij is monnik in hetzelfde klooster als de monnik die zich op 11 juni 1963 in Saigon in brand stak uit protest tegen de discriminatie van zijn geloof. Maar op de tentoonstelling zullen we vooral diamanten zien, toch?

“Voor zo’n expositie heb je een thema nodig. Probleem is dat ik overal schoonheid zie. Het moet ook om meer gaan dan een beeld van een diamant. Ze moeten de moeite waard zijn om naar te kijken. Zoals de diamant die wordt geraakt door een kogel, een beeld dat ontwierp met graficus Senne Van Loock. Ik heb niets met wapens, ik haat geweren. Maar ik prikkel en lok emoties uit. Misschien is een diamant dan toch niet voor altijd?”

Dat is maar een kortstondige gedachte, want in een ander beeld zit het Centraal Station in een diamant. Hier bezingt de fotograaf de grootheid van Antwerpen. “Dat beeld moet duidelijk maken dat mensen aankomen in ‘diamond city’. Nergens, ook niet in New York, ligt de diamantsector zo besloten in de infrastructuur. Bijgevolg geloof ik niet dat de sector ooit zal verhuizen naar een andere stad. AWDC vroeg me als koepelorganisatie om na te denken over beelden die de stad zouden linken aan de diamant. Dit is er een van.”

Dromen en duivels

Zoals aangekondigd, zitten er ook dromen en duivels in de expo. “God ja, de foto van het Centraal Station is als een droom. Alleen in een droom steek je een station in een diamant. En Demons? Het woord trekt de aandacht, hé. En kijk, de slang die langs de hak van een hoge vrouwenschoen naar boven kringelt, heeft iets duivels.”

“Er is ook meer dan diamantfotografie. Dat illustreert de luchtfoto die ik vorig jaar een dag na de marathon nam vanuit de flat van vrienden op de veertiende verdieping. Ik had geluk dat het regende en dat er wolken waren. Ik keek over de bomen uit en zag de skyline in de mist. Dat is geluk, ja. Geluk dwing je af, maar een fotograaf kan niet creëren zoals een kunstenaar.”

Hoewel. In een coffeeshop aan de Amsterdamse Wallen lag een gipsen vrouwenbeen in de etalage. “Ik heb er een mes, bezet met diamanten in de nylonkous gestoken. Dat maakt het iets anders.” Ook het feit dat de kijker denkt dat het een echt been is, speelt mee. Memorabele foto’s ongetwijfeld, maar welke vindt Donald de mooiste? “Ik heb geen lievelingen. Ik hou gewoon van het werk. Maar mijn vrouw Wendelmoet heeft er een andere kijk op. Zij is mijn grootste steun en blééf aandringen dat ik mijn werk zou tonen aan het publiek.”

Galerie Van Campen & Rochtus, Leopold de Waelplaats 24a, 2000 Antwerpen, vrijdag 18 oktober tot en met 3 november. Van elke foto worden tien exemplaren verkocht.

FOTO RR Het Centraal Station in een diamant.