Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik zal het zaterdag bij de begrafenis moeilijk hebben”
Zoon van slachtoffer is nu zelf bevelhebber van brandweerkorps Hemiksem, dat twee pompiers verloor bij soortgelijk incident als in Beringen
De brandweer van Hemiksem verloor op 18 december 1997 twee pompiers in een brand die sterk doet denken aan het drama in Beringen zaterdag. Dirk Mees (50), zoon van een van de twee slachtoffers van toen, vond zelf zijn vader onder het puin. Hij is nu bevelhebber van het korps.
de gezamenlijke uitvaartplechtigheid van Chris Medo (42) en Benni Smulders (37) zaterdag in de brandweerkazerne van Heusden-Zolder, zal ook een delegatie van de brandweerpost Hemiksem, zone Rivierenland, aanwezig zijn. Kapitein Dirk Mees, commandant van het korps van Hemiksem, weet dat het beeld van die grote meelevende brandweerfamilie in uniform bij hem veel herinneringen zal oproepen. “Ik weet dat ik het moeilijk zal hebben, maar ik hoop dat de familie van die getroffen brandweermannen troost en kracht zal halen uit die blijken van diep respect. Destijds heb ik er ook hard voor moeten pleiten om de lijkwagens met de lichamen van mijn vader Ronny Mees en collega Willy Vinck vanuit de kazerne te laten vertrekken. Een brandweerman vertrekt voor zijn laatste rit niet vanuit het gemeentehuis, maar vanuit de kazerne.”
Donderdagavond, 18 december 1997. Het Hemiksems vrijwilligerskorps krijgt een oproep van een brand in de Beddencentrale in de Provinciale Steenweg. Net als in Beringen een winkelpand waar eerder ook al eens een brand heeft gewoed. Een flashover doet een muur instorten. Korporaal Willy Vinck wordt dood teruggevonden, brandweerman Wim Van den Brande raakt gewond, maar leeft nog. Tragische minuten voor het korps, dat vier jaar eerder bij een zware bedrijfsbrand bij Wolf Oil op een gelijkaardige wijze al brandweerman Luc Van Riet verloren is.
Omdat het niet duidelijk is of er nog slachtoffers zijn, wordt contact opgenomen met de kazerne. Daar worden de helmen geteld en kan men nagaan hoeveel brandweerlui mee op interventie zijn. Door deze lijst kan worden vastgesteld dat Ronny Mees nog vermist is. Dirk Mees is erbij als zijn vader gevonden wordt. Ook voor hem komt alle hulp te laat. Heel de gemeente is geschokt. De kerstverlichting blijft uit.
Bijna een kopie
Ronny Mees zou zondag 21 december 51 jaar worden. Hij had net een huis gebouwd aan de overkant van het nieuwe brandweercomplex. Ook Willy Vinck was een ervaren brandweerman. Toen donderdagavond hun bieper ging, sprongen ze dadelijk in hun wagen. Beide echtgenotes deden de garagepoort open, om toch maar geen seconde tijd te verliezen.
Vandaag is Dirk Mees even oud als zijn vader was bij zijn overlijden. Hij woont nu in het ouderlijk huis tegenover de kazerne en staat aan het hoofd van het Hemiksems korps. Daarnaast is hij ook beroepsbrandweerman in een chemisch bedrijf. Hoe het nieuws over Beringen bij hem binnen kwam? “Wat denk je? Het is bijna copypaste. Dit is de nachtmerrie van iedere bevelhebber. De opleidingen zijn verbeterd. Maar zelfs al zou je leidinggevenden en brandweermensen alle dagen op cursus sturen, dan nog kan je nooit 100% uitsluiten dat zoiets gebeurt. In een paar seconden kan het beeld van een brand totaal veranderen.”
In plaats van zich na de dood van zijn vader af te zetten van de brandweer, heeft het drama op Dirk Mees net het omgekeerd effect. Hij wordt nog fanatieker dan hij al is. “Als kind telde ik de maanden af tot ik bij de brandweer kon gaan. Op 1 januari 1987 ging ik in dienst. Na de dood van vader wou ik zijn werk verderzetten. In januari 2000 ben ik adjudant geworden. In Hemiksem werd twintig jaar geleden nog weinig aan brandpreventie gedaan bij nieuwbouw en appartementen. Ik maakte er mijn missie van om die veiliger te maken, niet alleen voor de bewoners, maar ook voor de hulpverleners die gaan interveniëren. We zitten hier in een kleine gemeente, maar wel met drie Seveso-bedrijven en veel industrie.”
Zijn moeder is 72 en leeft nog. “Mijn kinderen waren nog heel jong toen mijn vader omkwam. Ze hebben hun grootvader nooit gekend. Maandag stonden we met elf mensen van het korps buiten tijdens de minuut stilte. Er was nog één lid bij, Wim Van den Brande, die het drama in 1997 ook nog heeft meegemaakt. Dan kijk je elkaar aan en zie je diezelfde glazen blik. De impact is enorm op je verBij dere leven. Wim zat vast onder het puin en zei dat hij het gevoel had te verdrinken, door de slangen die blijven spuiten.”
Adrenaline
Op het einde van het jaar wordt Dirk Mees 51. “De adrenaline om medemensen te helpen pompt nog. Ik veer nog altijd direct recht bij het geluid van een pieper. Mijn grootvader was ook brandweerman. In de kazerne hangen de foto’s van mijn vader, Willy Vinck en Luc Van Riet. Buiten is een herdenkingssteen voor alle overleden brandweermensen van ons korps. Elk jaar op Sint-Barbara worden ze herdacht. In mijn geval waren er twee banden die werden doorgesneden: die van vader-zoonrelatie, maar ook van de collega-brandweerman. Ik mis mijn andere collega’s Willy en Luc ook nog even erg. De brandweer vormt één grote familie.”
De eindejaarsfeesten zijn sinds 1997 nooit meer hetzelfde. “Vader is overleden op 18 december, op 21 december zou hij verjaren, maar in plaats van zijn verjaardag te vieren hebben we hem op 24 december begraven. En op 25 december verjaar ik. We hebben vaders kerst- en verjaardagscadeaus toen zelf moeten uitpakken.” Dirk Mees zwijgt, en herhaalt het nog eens. “Ik hoop dat die families zaterdag steun en kracht gaan putten uit dat beeld van al die brandweermensen in uniform, een beeld dat ook bij mij al bijna 22 jaar op mijn netvlies gegrift staat.”