Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Doodsbang van de gast die me van mijn troon zal stoten”
Alex Agnew worstelt met midlifecrisis tijdens try-outs voor Sportpaleisshow ‘Be Careful What You Wish For’
Wie denkt dat uitverkochte Sportpaleizen goed zijn voor de gemoedsrust, denkt best snel iets anders. Vraag maar aan Alex Agnew (45), die ter voorbereiding van zijn Sportpaleis-hattrick in mei 61 tryouts van Be Careful What You Wish For aan het afwerken is. “En wat daarna? Moet ik het nóg groter, nóg zotter aanpakken?”
Alex Agnew is al geruime tijd aan het proefdraaien voor zijn drie Sportpaleis-shows in het voorjaar. Voor de derde show op 1 juni zijn nog tickets verkrijgbaar, maar de andere twee zijn al volledig uitverkocht, en dat geldt ook voor de 61 try-outs die de komiek in alle uithoeken van het land zal brengen.
Dat noemen ze een luxepositie, maar Agnew wil het vel van de beer nog niet verkopen. “Ik ben nog aan het proberen, aan het schaven en bijvijlen”, zegt hij. “Als je voor zoveel volk gaat optreden, moet je show helemaal af zijn. Want straks in het Sportpaleis moet het lijken alsof ik al die grappen ter plekke uit mijn gat sta te trekken. Dat kan alleen als je je shit door en door kent, zoals een jazzmuzikant.”
Wat zijn de thema’s?
Alex Agnew: Man, vrouw, ikke… Wat dat laatste betreft: ik zit echt middenin mijn midlifecrisis. 45 ben ik ondertussen al, en ik vraag me steeds vaker af wat ik nu eigenlijk wil aanvangen met de rest van mijn leven. Ik merk ook dat ik meer en meer op de limieten van mijn open geest stuit. Anders verwoord: ik ben blijkbaar toch niet zo breeddenkend als ik altijd gedacht had, en dat vind ik jammer. Ik ben dus voortdurend aan het vechten tegen die zure, oude man in mezelf die niet meer van vernieuwing wil weten.
Dat je ertegen vecht, wijst toch op inzicht.
Ja, en gelukkig maar. Maar toch… Ik heb altijd nogal geloofd in de man en de vrouw als basis van een stabiel gezin. Maar nu zijn er steeds vaker mensen die zeggen dat dat achterhaald is, dat het slechts een constructie is om de rollenpatronen te bevestigen, dat we worden geboren als een wit blad, en vervolgens worden vormgegeven door onze omgeving. Sta me toe daar aan te twijfelen. Wat gaan we anders doen met biologie en genetica? De verschillen tussen man en vrouw dan maar onder de mat vegen? Zie, die kwaaie, ouwe man komt weer meteen in mij naar boven. Wat goed is, maar hij mag niet de overhand krijgen.
Dat zal niet snel gebeuren, te oordelen aan de poster van Be Careful What You Wish For, waarop je half als man en half als vrouw staat afgebeeld.
Ik zit inderdaad overal zo’n beetje tussen. Weet je, wij mensen polariseren constant: A tegenover B, maar ondertussen zíjn we wel A en B tegelijk, dat schijnen weinigen te beseffen. Het grootste gedeelte van de bevolking behoort tot de middenmoot, maar de mensen die je hoort, zijn diegenen met extreme ideeën. En zij beweren dat ze voor iedereen spreken, maar eigenlijk spreken ze alleen voor zichzelf en hun kleine, maar fanatieke achterban.
Behoor jij ook tot de middenmoot?
Tuurlijk.
Dan ben je toch een uitzonderlijke middenmoter, want jij wordt wel gehoord.
Er is inderdaad weinig middelmatig aan mijn carrière. Weet je wat het is? Bij elke maatschappelijke discussie ligt de waarheid in het midden, maar dat wil niemand nog horen.
Wat is dan De Waarheid?
De waarheid is gigantisch subjectief. Dat zie je al meteen als je twee mensen met verschillende meningen tegenover mekaar zet: die vinden allebei dat ze de waarheid in pacht hebben. Wie het niet met hen eens is, wordt meteen in het andere kamp gekatapulteerd. Als ik zeg dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen niet alleen maar seksistisch is, is het oordeel snel klaar: ‘Agnew, rechtse zak.’ Maar dat hoeft helemaal zo niet te zijn. Er zijn nuances, maar die worden over het hoofd gezien.
Alex Agnew pleit voor nuance?
Ik doe dat eigenlijk al heel lang, maar dan op een bijzonder ongenuanceerde manier. (lacht) Ze zeggen dat vaak, hé: ‘Alex Agnew met zijn botte, ongenuanceerde grappen’, maar da’s compleet onwaar. Anders zou ik in een van mijn vorige shows niet het verschil tussen antisemitisme en kritiek op Joden hebben uitgelegd. Als mensen zeggen dat IS niet de echte islam is, zeg ik: ‘Jawel, het is een deel van de islam.’ Het vervelende deel, weliswaar, waar niet alle moslims zich achter zullen scharen. Dat soort nuances zit al keilang in mijn shows, maar door mijn directe manier van praten lijkt het alsof ik alleen maar bommetjes drop. Wel, die bommetjes zijn eerder guided missiles: ik raak wat ik wil raken.
Ik weet wel dat ik het imago heb van een arrogante zak, en dat komt natuurlijk vooral door de manier waarop ik me gedraag op het podium. Maar de mensen die me goed kennen weten dat dat voortkomt uit onzekerheid. Daardoor ben ik ook heel competitief en kan ik niet tegen mijn verlies. Ik gun het mijn tegenstanders wel dat ze goed zijn, maar ik wil toch altijd net iets beter zijn. En als ik win, dan… (zoekt naar woorden) Tja, dan vergroot ik heel triomfantelijk mijn arrogante zelf uit.
Is het te vergelijken met Luc De Vos die het vaak over zijn goddelijke lichaam had?
Ja. Iemand die zoiets zegt, weet natuurlijk dat de realiteit anders is. Als ik zeg dat ik het knapste lijf in showbizz heb, zal iedereen eens goed lachen, denk ik. Maar als ik zeg dat ik onwaarschijnlijk getalenteerd ben, wat ik soms al eens durf, ben ik wel niet aan het liegen. En vaak doe ik er dan nog een schepje bovenop: ‘Bring it on als ge denkt dat het niet zo is. Want tot nu toe ben ik nog steeds ongeslagen.’ Ik meen dat dan, maar tegelijk meen ik het ook niet. Ik weet dat ik talent heb, al is dat talent niets waard als ik niet hard werk.
Ben je bang voor de new kid die jou straks van je troon zal stoten?
Bang? Als de dood ben ik! Als dat gebeurt, word ik zot. Ik kan daar niet mee om. Maar die dag zal komen, onvermijdelijk. Vreselijk, hé? Het duwt me weer maar eens met mijn neus op de vergankelijkheid van alles.
Hou je je niet vast aan de verkeerde dingen?
Natuurlijk hou ik me vast aan de verkeerde dingen! Maar dat is wat mij menselijk maakt. Een heel moeilijke mens, weliswaar, I know. In het wereldje wordt ook vaak gezegd dat ik een moeilijke mens ben om mee te werken. Wat trouwens helemaal niet waar is, want ik heb ooit eens tegen een regisseur gezegd: ‘Als gij alles doet wat ik zeg, ben ik de gemakkelijkste gast ooit.’ (lacht)
Alex Agnew
Comedian ‘‘Het moet lijken alsof ik die moppen ter plekke uit mijn gat sta te trekken. Dat kan alleen als je je shit door en door kent, zoals een jazzmuzikant.’’
Ben je ook de gemakkelijkste gast om mee samen te leven?
Mijn vrouw weet na al die jaren wel hoe ze met mij moet omgaan. En dat ze alles wat ik zeg met een grote korrel zout moet nemen: ‘Jaja, dat kan hij nu wel allemaal zeggen, maar we zullen er maar eens een nachtje over slapen en daarna zien hoe hij er echt over denkt.’ Ze zeggen vaak: ‘Je eerste reactie is meestal de juiste.’ Wel, in mijn geval is dat niet zo, want ik begin doorgaans met de sloophamer en ga pas daarna nadenken.
Dat innerlijke gevecht met die zure, ouwe man, is dat niet altijd jouw motor geweest?
Sowieso. Maar het wordt erger omdat ik ouder word, en dus steeds meer op die man ga lijken: mijn haar wordt grijs en dun, ik krijg rimpels, mijn lijf werkt niet meer zo hard mee… Ik merk ook - en dat is totaal nieuw - dat ik voeling begin te verliezen met de jeugd. Jonge mensen hebben een ander soort humor, een ander referentiekader. Bij hen moet je niet meer afkomen met Nirvana, want dat is muziek voor oude zakken.
Maar ze kopen wel T-shirts van The Ramones, AC/DC en Nirvana in de H&M.
Dat dan weer wel, omdat het fashionable is, omdat het er cool uitziet. Wat niet per se betekent dat ze de muziek van die groepen ook kennen. Amy, mijn dochter, heeft ook een T-shirt van Metallica, omdat ze dat cool vindt. Ze kent de muziek wel, omdat ik Metallica vaak opzet, maar het is haar ding niet. De muziek toch niet, de look wel. Maar goed, ’t is niet dat ik me daar druk om maak. Ik ben trouwens geen puber meer die zichzelf moet definiëren aan de hand van zijn muzieksmaak.
Die midlifecrisis waar je het net over had, kan van pas komen op het podium, maar zit je er echt mee?
Meer dan goed voor me is. Als je op deze leeftijd twaalf keer het Sportpaleis hebt uitverkocht, wat moet je dan nog doen? Nóg groter? Nóg zotter? Het Koning Boudewijnstadion? Wat is de volgende stap? Ik denk dat het antwoord uiteindelijk zal zijn dat ik naar de essentie moet terugkeren: spelen in kleinere zalen, want zo is het allemaal begonnen. Ik merk dat nu weer tijdens mijn try-outs: ik met mijn microfoon en mijn mening, en that’s it.
En Engeland?
Dat is ook nog een optie. Alhoewel, dat zeg ik al jaren, en ik ben het al ja- ren niet aan het doen. Ik weet het niet. Er komt alvast tijd vrij, want zoals bekend stoppen we in december met Diablo Blvd.
Is die beslissing ook ingegeven door datzelfde midlifegevoel?
Helemaal. Alle groepsleden hebben ondertussen een leven. Als we gingen toeren, moesten sommigen loopbaanonderbreking nemen. Ik voelde ook dat bepaalde dingen niet meer aan ons waren: het kan niet de bedoeling zijn dat je in een band als Diablo Blvd. krampachtig probeert om jeugdig te blijven, vind ik. Dan kan je er beter de pries uittrekken, en dat gaan we dan ook doen.
Dat is makkelijk beslist als je over voldoende uitwijkmogelijkheden beschikt.
Da’s keihard waar, en dat besef ik maar al te goed. Ik zit in een luxepositie. Een succesvolle artiest die klaagt dat hij een hard leven heeft, zijn er saaiere dingen dan dat? Mijn eerste Sportpaleis-show van deze reeks was uitverkocht in een halfuur, dus ik denk niet dat ik mag klagen over een gebrek aan succes. Wat niet wegneemt dat ook ik met existentiële vragen kan worstelen. Stel dat ik straks 80 mag worden, dan zit ik nu al over de helft. Wat ga ik dan doen in de 35 jaar die me nog resten? Ik zit al een hele tijd in die tunnel, hoor. Het is pas nu dat ik heel in de verte weer wat licht zie branden. Misschien omdat ik er ondertussen toch in geslaagd ben wat vrede te nemen met een paar dingen.
Zoals?
Ik ga mezelf niks meer wijsmaken wat mijn toekomst betreft: ik zal nooit een voetballer worden, en een carrière als bokser zit er ook niet meer in. Daar is het allemaal te laat voor. Wilde ik dan voetballer of bokser worden? Nee, niet per se, maar vroeger leek het tenminste of dat allemaal nog mogelijk was, terwijl die kansen op deze leeftijd definitief vervlogen zijn. Ik zal dus comedian blijven tot ik erbij neerval, want let’s
face it: dat is wat ik ben. Ach, de meeste mannen krijgen hun midlifecrisis rond hun veertigste, ik kreeg die van mij vijf jaar later. Typisch voor de laatbloeier die ik ben: ik kom met alles later.
Maar je komt wel te vroeg klaar.
Helaas wel. (met typisch Agnewstemmetje) Als ik ‘m al overeind krijg! (lacht) Nee, maar echt: ik zie dat mijn fysiek klappen begint te krijgen van de ouderdom.
Zijn er momenten waarop het rustig is in je hoofd?
Zelden. Als ik een boek aan het lezen ben, misschien. Of als ik een spelletje aan het spelen ben op mijn smartphone en soms als ik op het podium sta. Maar vooral als ik muziek aan het maken ben, slaag ik erin helemaal op te gaan in het moment, zonder na te denken over verleden of toekomst. Dat zijn de topmomenten.
JO SMEETS
Try-outs Be Careful What You Wish For op 23+30/01 CC Brasschaat, 15+16/02 GC Kadans Wuustwezel, 01/03 Gildenzaal Nijlen, 08/05 CC Berchem. Volledige speellijst en tickets voor derde Sportpaleisshow op 01/06: www.alexagnew.be
Afscheidsoptreden Diablo Blvd., 10/12, Ancienne Belgique, Brussel