Het was weer zo’n week

Het was weer zo’n week waarin de politiek zich niet bezighield met dezelfde zaken als de bevolking. In Wallonië blijft het protest tegen de hoge dieselprijzen aanhouden. Wat aanvankelijk kon worden afgedaan als een uit Frankrijk overgewaaid protest van enkelingen, is een actie geworden van mensen aan de onderkant van de samenleving, mensen die het echt niet meer zien zitten en die in het protest een kans zien om aan hun frustratie uiting te geven. En uiteraard trekt de actie ook ordinaire amokmakers aan die nodeloos brokken maken. Het gevolg is in ieder geval dat steeds meer benzinestations droogvallen. Maar politici hebben we over de problematiek nauwelijks gehoord. Het is natuurlijk ook moeilijk uit te leggen dat de dieselprijs zo exuberant hoog is terwijl de olieprijzen in jaren niet meer zo laag zijn geweest. Zoals het ook moeilijk uit te leggen valt dat de elektriciteitsprijzen de pan uit swingen. Dat komt namelijk vooral omdat de regering nu al jaren geen energiebeleid voert. Daar zwijgen politici liever over. Tot er binnenkort mensen in hesjes op straat komen om tegen de hoge elektriciteitsprijzen te protesteren. In groen, roze of oranje … er zijn fluokleuren genoeg.

Vanaf maandag verplaatst De Lijn haar bushaltes aan het Brusselse Noordstation naar elders wegens de grote overlast door transmigranten in het station. Dat leidde meteen tot een fikse ruzie tussen de burgemeester van Schaarbeek en staatssecretaris Theo Francken, maar het bleef bij beschuldigingen weg en weer. Geen van beiden is blijkbaar van plan om het probleem aan te pakken.

En wat gebeurde er intussen in de Kamer? Daar werd gedebatteerd over een niet bindend en zeer veralgemenend VN-migratiepact. Al kon je het schouwspel in het parlement nauwelijks een debat noemen. De ene zei “tekenen” en bleef dat zeggen. De andere zei “niet tekenen” en bleef dat ook zeggen. In Nederland wordt al volop aan een compromis gewerkt: een toegevoegde ‘stemverklaring’. In België bleef het bij heen-enweergeroep.

Dat pact lost geen enkel probleem op, geen enkele mensensmokkelaar hoeft er zich zorgen over te maken, het zal bij niemand enige ongerustheid over de toenemende migratie wegnemen en het zal ook niets bijdragen tot een betere integratie van migranten. De tijd die onze politici eraan besteedden, hadden ze beter gewijd aan de problemen van de mensen in de gele hesjes, het energiebeleid of de aanpak van de mensensmokkelaars.

En zo zijn we waar we begonnen: het was weer zo’n week ... En van die weken zijn er te veel.