Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ze noemen ons cowboy en cowgirl”
André en Godelieve zorgen voor galloways in Hobokense Polder
Als André Van Langenhove (75) roept, stormen de 23 galloways in de Hobokense Polder op hem af. Samen met zijn vrouw Godelieve Geubels (72) zorgt hij al jarenlang voor de kudde runderen en weet hij dat het rustige beesten zijn. Ook al werd in de Oude Landen in Ekeren onlangs een bejaarde man in kritieke toestand naar het ziekenhuis werd gebracht na een aanval van een galloway.
“Dat was waarschijnlijk omdat de man een hondje bij had dat losliep. De kudde had kalfjes en een moeder zal verschoten zijn”, zegt Godelieve. Zij en André zouden in geen honderd jaar bang worden van de galloways in de Hobokense Polder. “Ze tonen weleens dat je best achteruit gaat, door de bovenkant van de kop te tonen, maar ze doen helemaal niets.” Onderweg wijst André al naar verse vlaaien en een plek waar de voetsporen aantonen dat twee runderen een robbertje hebben gevochten, kop tegen kop.
Het koppel woont in Polderstad en heeft een hobby uit de hand laten lopen. “Het is begonnen met een toevallige belevenis toen de galloways nog niet lang uitgezet waren”, vertelt André. “We zagen tijdens een wandeling een rund langs het wandelpad liggen. Het was bezig te bevallen. We zagen maar één pootje uitsteken en het moeten er eigenlijk twee tegelijk zijn. We hebben meteen Natuurpunt en een veearts verwittigd. De arts heeft ter plekke, wat eigenlijk niet mag, een keizersnede uitgevoerd.” Tijdens de ingreep kreeg Godelieve een speciale taak. “Ik moest het kalf vasthouden terwijl de arts het werk afrondde.” Vanaf dan waren de twee verkocht. Ze gingen toch wandelen en zochten de kudde in de Polder dagelijks op. Ze leerden de persoonlijkheid van de vriendelijke reuzen kennen en gaven sommige runderen een naam. Opgelijst: Bella, Flora, Stoemper of Bruintje, Eva, Steigertje, Lieven en Dréke. Er liep ook ooit een os ‘Springer’ rond, omdat die blijkbaar steevast met zijn volle 700 kilogram over de omheining wist te springen. “We gebruiken die namen enkel om er onder ons twee over te praten hoor.”
Dan komen ze de eerste kalfjes tegen, die afgezonderd van de groep wat rondhangen. “Wat is er
joenge?”, vraagt Godelieve. Ze komen nieuwsgierig dichtbij en je zou ze kunnen aaien. “Dat doen we in geen geval”, zegt André. “Het zijn geen huisdieren en dat willen we zo houden. Ik schrik ze zelfs een beetje af als ze te dicht komen, dan leren ze ook van andere mensen afstand te houden.” Hij zet een besliste stap naar voor en maakt een beweging met zijn wandelstok, het kalf deinst terug. André en Godelieve waken vooral over hun gezondheid. “We merken het als ze ziek zijn of een nieuw kalf hebben. Als dat het geval is, melden we het aan Natuurpunt.”
André kan ze allemaal samenroepen als dat nodig, wanneer een arts bloed moet trekken, ze ’s
Godelieve Geubels
Cowgirl
“We zagen tijdens een wandeling een rund bevallen langs het wandelpad.”
winters naar de voorraad hooi moeten of water nodig hebben als het droog is, zoals afgelopen zomer. Dat heeft hen een bijnaam opgeleverd. “Ze noemen ons weleens cowboy en cowgirl, maar we zijn geen boeren”, zegt Godelieve.
Le moment suprême breekt aan. Het koppel laat eerst de verspreide kudde zien, verplaatst zich dan naar een nabijgelegen veld waar André uit volle borst begint te roepen: “Kom, kom, kom!” Zijn stem wordt meteen herkend en er volgt een bliksemsnelle reactie. Een rund loeit al in de verte, de hele bende van 23 komt verras- send snel aangerend en verzamelt zich rond André. Voor de gelegenheid deelt hij wat hooikoekjes uit, dat doet hij anders maar een paar keer per jaar. “Een nieuw kalfje! Dat kan maar enkele dagen oud zijn”, roept Godelieve. Een kleintje loopt langs de zijde van de moeder, het is al de achtste bevalling dit jaar in de kudde. De dekstier, die ondertussen al een hele tijd weg is, heeft zijn werk gedaan. André benadert het voorzichtig en bepaalt het geslacht. Heel voorzichtig, want hij is een keer een boom in gejaagd. “Balletjes, het is een stier.”