Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Schijnwerper op talent van eigen kweek
Tweede dag van Jazz Middelheim in Wilrijk kleurt Belgisch met Melanie De Biasio als absolute smaakmaker
Na natte donderdag was het op Jazz Middelheim gisteren tijd voor wisselvallige vrijdag. Er stonden weer stoeltjes, en ook het koele zomerbriesje dat élk festival gewoon fijner maakt was weer van de partij. Evenals – net als op de openingsdag overigens – opvallend jong jazztalent van eigen kweek. De hele affiche kleurde overigens zwart-geelrood, met Belgische superster Melanie De Biasio als absolute smaakmaker.
Wie zegt dat jazz alleen voor oude bejaarden relevant is? Momenteel staat er een hele generatie jonge, talentvolle jazzmuzikanten op die het genre – zéker in België – een totaal nieuw elan geven. Neem FONS, drie frisse honden die hun eigen composities kruiden met invloeden die reiken van Radiohead tot Mark Turner. Ze openden het grote podium samen met special guest Logan Richardson op extra sax. Het was boeiend om volgen; twee blazers, een drummer en een gitarist die de grenzen van de vrije vorm aftastten. Vooral die laatste zorgde ervoor dat het groepsgeluid rakelings tegen de rock aanleunde, terwijl de drummer niet vies was van een beetje hoekigheid, en de sax het brede spectrum tussen melodieus en tegendraads verkende. De interactie tussen de vier was heerlijk om te zien en de improvisaties wisten het publiek zichtbaar te beroeren. Maar eerlijk is eerlijk: een set van meer dan een uur was nog wat te lang om het onverdeeld boeiend te houden. Dat was voor het Brussels Jazz Orchestra dan weer geen enkel probleem. Deze uitstekende band viert dit jaar haar 25-jarig bestaan en vierde dat op het tweede podium met vier uiteenlopende concerten. Het liefst blikten ze daarin vooruit, maar één keer – tijdens het Footprint-optreden – blikten ze toch even in de achteruitkijkspiegel. Je snapte meteen waarom dit Belgische gezelschap eerder al met twee Grammy-nominaties werd bedacht. Later op de avond gingen ze overigens ook nog een kruisbestuiving aan met hiphop én poëzie.
Hartverwarmend
Van alle nieuwe bands uit de nieuwe lichting is naast STUFF. en Nordmann vooral De Beren Gieren een naam om in de gaten te houden. Dit gezelschap rond pianist Fulco Ottervanger grossiert in het soort jazz dat je aan de oppervlakte bij de avant-garde zou indelen, maar al bij al toch erg toegankelijk blijft. Er worden lijntjes uitgeworpen richting klassiek en rock, zonder zich daar ooit écht aan te conformeren. Het leverde een intrigerende set op die – ook in dit geval – iets te lang werd uitgesponnen om echt bij de les te blijven. Daar had Philip Catherine en zijn vierkoppige Reunion Band geen last van. Deze groep – diegene waarmee de legendarische gitarist in 74 zijn bekende plaat September Man opnam – stond gek genoeg nu pas voor het eerst live samen op een podium. Maar het leverde – uiteraard – een hartverwarmend concert op.
Melanie De Biasio tekende twee jaar geleden voor hét hoogtepunt van Jazz Middelheim en intussen heeft ze met Lilies een nóg betere plaat onder de gordel. Nog intiemer, nog breekbaarder dan vroeger. Ze zag er broos en kwetsbaar uit, maar de muziek kwam niettemin binnen als een uppercut. Minimalistisch en zonder goedkoop winstbejag. Ze leek in haar eigen wereld te wonen, maar wat was het zalig dat het publiek daar opnieuw een blik van mocht opvangen. Als je niet prompt verliefd werd op Melanie zelf, dan toch zéker op haar muziek. En zo was er op weg naar huis toch weer iets om over te dromen.