“Deze generatie durft wél aanvallen”

Drie redenen waarom Gent - Wevelgem niet op een spurt eindigt

Allen ten aanval! Het zou zomaar de slagzin kunnen zijn tijdens GentWevelgem. In de laatste vijf edities won alleen John Degenkolb in 2014 nog een groepsspurt van 28 man, de andere winnaars kwamen solo of met een klein groepje aan. “Je ziet ook aan de erelijst dat GentWevelgem niet meer voor de pure sprinters is”, aldus tweevoudig winnaar Tom Steels. 1. Het parcours

Elf hellingen, drie Plugstreets en De Moeren omvat in 251,1 kilometer. Het is ooit anders geweest. Voor 2010 was Gent-Wevelgem nog vijftig kilometer minder lang. Gaandeweg creëerde parcoursbouwer Hans De Clercq een voorjaarsklassieker met een totaal eigen profiel. Een aantal klimmetjes in Noord-Frankrijk als de Katsberg, Kokereelberg, Vert Mont en de Zwarte Berg behoren nu tot het parcours. Vorig jaar kwamen daar met de drie halfverharde stroken – de Plugstreets – nog extra obstakels bij tussen de twee passages over de Kemmelberg. “We willen de spanning opbouwen naar het einde van de koers”, zegt De Clercq. “Het is niet de bedoeling dat je halfweg de wedstrijd denkt: nu hebben we het gezien en zullen ze spurten. De laatste 35 kilometer na de laatste keer Kemmelberg is het altijd afwachten of de mannen voorop nog bijgehaald zullen worden of niet. Dat zijn de spannendste finales die je kan hebben.”

2. Het weer

De weersomstandigheden spelen altijd een grote rol in Gent-Wevelgem. Met een passage door de gevreesde Moeren is het opletten geblazen. Herman Frison zegevierde in 1990 in Wevelgem. “In De Moeren was het altijd bagarre. Alles lag in stukken en brokken uiteen. Dat is typisch Gent Wevelgem, dat is nu nog zo”, zegt de ploegleider van Lotto-Soudal. De wind moet natuurlijk wel goed staan. “Als dat het geval is, wordt er daar al een eerste schifting doorgevoerd”, zegt Tom Steels, winnaar in 1996 en 1999. “De koers is voor ploegen met een spurter gewoonweg moeilijk controleerbaar.” Frison hoopt zelfs dat er wind staat. “Gent-Wevegem is altijd een speciale koers door de waaiervorming. Slecht weer is typisch voor deze tijd van het jaar. De kans is groot dat er twee groepjes op elkaar jagen in de finale.”

3. Andere ingesteldheid

De aanval is de beste verdediging. Vorig jaar kregen we heel boeiende koersen te zien met vroege aanvallen. Denk maar aan de solo van Philippe Gilbert in de Ronde van Vlaanderen. Afwachtend koersen is een trend die we steeds minder zien. “Een Van Avermaet en een Naesen zitten niet op een groepsspurt te wachten”, zegt Steels. “Ondanks het feit dat Sagan heel snel is, kiest hij toch altijd voor de aanval. De grote blokken willen ook echt koersen.”