Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Tour rijdt in 2018 weer recht de zee in
Niet iedereen enthousiast over spekgladde Passage du Gois
D e Tour start volgend jaar op de Passage du Gois. Dat is een 4,5 kilometer lange oversteek van het eiland Noirmoutier naar BeauvoirsurMer in de Vendée, die twee keer per dag door hoogwater wordt overspoeld. Marc Wauters houdt er na zijn val in 1999 nare herinneringen aan over. “Als het er geregend heeft, is het alsof je op een ijsbaan fietst.”
Tout pour le spectacle! Dat blijft het cre
b do van Tourorganisator ASO, dat opnieuw de Passage du Gois opneemt als startpunt voor de Tour 2018 en daarmee fantastisch mooie toeristische plaatsjes kan schieten. Het is van 2011 geleden dat het peloton nog eens over die bijwijlen spekgladde weg reed. Toen werd het boeltje geneutraliseerd, met de feiten van 1999 in het achterhoofd – de helft van het peloton schoof van de weg op of tussen de rotsblokken in de zee. Nu wordt het opnieuw ‘Le départ fictif’ (de officieuze start) tot het kilometer 0-punt op het vasteland in de Vendée wordt bereikt (de officiële start). Het doet een beetje denken aan de start van vorig jaar rond de Mont-Saint-Michel, waar ook vooral de mooiheid van la douce France moest primeren.
Als een ijsbaan
“Elke circus heeft apen nodig en als je het grootste circus van de wereld bent, dan kan je al helemaal niet zonder. In dit geval dus de renners”, foetert Marc Wauters. Bijna achttien jaar geleden was de huidige ploegleider bij Lotto-Soudal de eerste die onderuit schoof op de gladde weg. “Ik wou een aparte waaier trekken. Links van mij vielen ze. Ik was de eerste die aan de remmen kwam, de rest laat zich raden. Ik raakte van de weg af en viel vol op de rotsblokken die de weg ondersteunen. Ik kon het niet houden van de pijn. Ik hing nog enkele kilometers aan de volgauto, maar er zat niets anders op dan in de ambulance te stappen. Die zat al bomvol renners en daar was er nog een vreselijke discussie met de organisatie omdat ze de naam Wauters in het Frans niet konden uitspreken. Een heel gedoe, want ook Vaughters zat in de ambulance. In het Frans is dat twee keer hetzelfde, tot ze erachter kwamen dat we allebei uit koers waren gestapt.”
Dat de Passage du Gois twee keer per dag door hoogwater overspoeld wordt, maakt dat de strook er wel eens glibberig komt bij te liggen. “Als ze de koers daar neutraliseren, dan valt er nog iets voor te zeggen. Maar toch: als het geregend heeft, is het door dat mos en die wieren tussen de ste- nen alsof je op een ijsbaan rijdt. Je remafstand is plots tien keer zo groot. Ik ben zelfs zeker dat als je tweehonderd quads ( vierwielig motorvoertuig, red.) loslaat op die weg, dat de helft in zee belandt.”
In 2005 en 2011 werd de koers er wel geneutraliseerd. En dat de passage heus niet altijd kommer en kwel hoeft te zijn, bewees Philippe Gilbert in dat laatste jaar. Toen vloog hij als kakelverse Belgische kampioen op en over Fabian Cancellara op de Mont des Alouettes Les Herbiers – die in de tweede etappe wordt aangedaan – naar ritwinst.