Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Weer met 30 tegen de grond
Scheldeprijs maakt kwalijke reputatie nog maar eens waar
Geknakte fietskaders, schaafwonden, blutsen, builen, gekerm en als slotakkoord een sprint met een groep der overlevenden van twintig renners. Mocht de Scheldeprijs 2015 samengevat moeten worden in een tweet van 140 tekens, was dit een correcte weergave.
Met een eerste editie in 1907 is de Scheldeprijs een van de oudste wielerwedstrijden van België. Een koers met traditie dus. Even traditiegetrouw als de koers zelf is de jaarlijkse massale spurt en dito valpartij op de Winston Churchilllaan. Net zoals onder het bewind van de Britse premier in de Tweede Wereldoorlog vallen er op de naar hem genoemde aankomstlaan in Schoten jaarlijks slachtoffers.
Hoe het gisteren gebeurde: op 850m van de streep wil de Italiaan Andrea Guardini van Astana aan de rechterkant van het op hol geslagen peloton door een gaatje glippen. Een gaatje dat er volgens ooggetuigen eigenlijk niet was. In zijn drang naar voren blijft de slokop van de Ronde van Langkawi ha- peren tussen Sam Bennett en Tom Van Asbroeck. Eerst Guardini, en een fractie later ook Bennett en Van Asbroeck smakken aan een snelheid van zestig kilometer per uur tegen het asfalt. Wat volgt is een spelletje domino. Maar in plaats van rechthoekige steentjes zijn het zo’n dertig renners en fietsen die elkaar in een snel tempo meeslingeren tegen de grond. De schade is aanzienlijk. Zowel bij de renners als het materiaal. Het fietskader van Cofidisrenner Adrien Petit werd zelfs gevierendeeld.
Gebeten hond Guardini
Tom Van Asbroeck van de al fel geplaagde Lotto-Jumboploeg was een van de slachtoffers. “Ik zat perfect geplaatst in het wiel van Alexander Kristoff. Het wiel waar iedereen wilde zitten. Guardini probeerde mij en Bennett opzij te duwen, maar op zo’n moment wil niemand toegeven. Opeens zaten we met drie tegen elkaar geplet. Guardini kon als eerste zijn evenwicht niet meer houden en viel. Hij nam mij mee in zijn val en de volgende seconde vliegen er dertig renners over mij heen”, zegt de over heel zijn lichaam gehavende Van Asbroeck. Met zijn helm scheef op het hoofd leek het wel alsof hij net terugkeerde van het oorlogsfront.
“In de Driedaagse van West-Vlaanderen viel ik al zwaar op mijn rug, waardoor ik Milaan - Sanremo miste. Na weken te hebben gesukkeld, had ik vandaag voor het eerst terug het gevoel dat ik kracht kon ontwikkelen vanuit de onderrug. En dan opnieuw boem patat.” En dat vier dagen voor Parijs - Roubaix. Een koers die door de kasseien geboekstaafd staat als een marteling voor de rug. Zwaarste slachtoffer was Elia Viviani van Sky, die werd afgevoerd met vermoedelijk een sleutelbeenbreuk.
Het gelijk van Greipel
De opzettelijk geloste Sep Vanmarcke hield halt om zich over zijn kermende knecht te ontfermen. “Ik heb Tom achteraf onder de douche horen roepen van de pijn. Ik heb mij in de laatste drie kilometer bewust laten afzakken, omdat ik weet dat ze hier elk jaar vallen. Ik was hier puur om nog wat extra wedstrijdkilometers in de benen te hebben. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om mij te mengen in het sprintgewoel. Het is gewoon te gevaarlijk om Parijs - Roubaix in het gedrang te laten komen. Ook bij Lotto-Soudal beseffen ze het gevaar van de Scheldeprijs. “Vooraf was er kritiek op Greipel omdat hij hier niet wilde starten”, zegt ploegleider Bart Leysen. “Ik denk dat André achteraf gelijk heeft gehad. Al was hij ook gewoon nog niet voldoende gerecupereerd van de Ronde.”
Bart Leysen (ploegleider LottoSoudal) “Vooraf was er kritiek op Greipel omdat hij hier niet wilde starten. Ik denk dat hij gelijk heeft gehad.”