‘Hoe meer ik zeil, hoe beter ik begrijp dat de kapitein noch het schip er klaar voor is’
‘Ik ben opgegroeid aan de zee, ik ben jaren duikinstructeur geweest, en het is een oude droom om de wereld rond te reizen met een boot. Eerder ben ik de oceaan overgestoken met een containerschip naar Colombia. Ik ben ook vanuit Gent door Rusland tot in Thailand gereisd. Op zulke trips kom je jezelf wel tegen, en ik kan je verzekeren dat de romantiek ver te zoeken is als het tegenzit. Nu heb ik samen met een vriend een oude boot opgelapt en die heb ik naar hem genoemd: De Pat’n. Maar hoe meer ik zeil, hoe beter ik begrijp dat de kapitein noch het schip er klaar voor zijn: hij is te gammel en te klein om er de wereld mee rond te kunnen. Over enkele jaren wil ik een grote reis maken, laten we zeggen tot aan de Azoren. Het is een kwestie van tijd. Ik ben in Oostende komen wonen omdat ik op elk moment wil kunnen zien hoe mijn boot reageert op het weer en de zee.’
‘Ik mocht onlangs aanschuiven aan tafel bij Willem Hiele, toen hij na een lange sluiting door de coronacrisis het restaurant opnieuw moest “testen”. Daar lekker eten en drinken aan een lange tafel in een mooi kader, met een paar goeie vrienden, vind ik een geweldig plezier. Je leert elkaar beter kennen, je kunt eens goed en lang met elkaar praten over dingen die tijd nodig hebben. Ik hou van de vertraging die dan optreedt en die ik ook voel als ik zelf kook. Koken is mijn enige hobby, heb ik me onlangs gerealiseerd. Het maakt me gelukkig en helpt me wanneer ik vastzit in een creatief proces. Het heeft iets meditatiefs, omdat je focust op de handeling en de tijd moet nemen die het proces nodig heeft. En ik maak mensen graag gelukkig met eten.’
‘De Thaise keuken is voor mij de subtielste. Ik ben veel in het land geweest en je vindt er altijd wel, in een klein dorpje of zo, een gerecht dat je nog niet kende. Onlangs heb ik ook de Nikkeikeuken ontdekt: een prachtige versmelting van de Peruaanse en de Japanse kookcultuur. ’ ‘Ik ben net 45 geworden. Het belangrijkste voordeel is dat je je niet meer hoeft bezig te houden met de vraag wat de mensen van je denken, hoe je eruitziet, hoe je overkomt. Ik heb niet graag het gevoel dat ik vastzit in leeftijd, iets wat veel mensen rondom mij overkomt. Mijn beste vriendin is 75, maar ik heb ook een stel twintigers in mijn vriendengroep. Het is een goeie manier om mijn kijk op de wereld niet te laten verschralen. Ik wil met mijn woke vriendjes in discussie kunnen gaan over hun ideeën, want als ik over dat thema alleen discussieer met mijn kring van witte vrienden van middelbare leeftijd, zou ik het misschien te snel afkeuren. Maar verder vind ik de middelbare leeftijd niet zo “onthullend”. Ik blijf mezelf natuurlijk ontdekken, maar ben ervan overtuigd dat ik mezelf niet kan veranderen, hooguit een beetje bijschaven. Ik moet dus ook leven met een zekere gulzigheid die me eigen is: soms is die niet oké, maar ze is ook een grote kracht.’