‘Ik weiger een slachtoffer te worden van mijn dochters dood’ Jenny Van Gimst (63)
In mei vorig jaar overkwam kunstenares de nachtmerrie van elke ouder: haar dochter Lou (23) overleed onverwacht. Sindsdien is Jenny een nog bezigere bij dan ervoor. ‘Haar vrienden zijn nu onze vrienden, ik voel me jonger dan ooit.’
‘Het wat rustiger aan doen met ouder worden is niet aan mijn besteed. Ik ben net heel actief. Kinderen hebben, en samen met hen dingen doen, helpt je om jezelf jong te houden. Met mijn dochter ging ik heel vaak op citytrip, gewoon met ons tweetjes. Steden zien, de wereld ontdekken. Elke vrijdagavond kwam ze van haar kot naar huis. “Aperitiefke?”, riep ik dan, terwijl ze binnenkwam. “Aperitiefke!”, riep zij terug. Dat was altijd een ontzettend fijn weerzien.’
‘Lou was altijd een heel gelukkig kind geweest. We merkten dat ze wat moe begon te lopen, en in korte tijd aankwam. We dachten: misschien zit ze niet goed in haar vel, misschien voelt ze zich wat eenzaam. Dus betrok ik haar in mijn werk, nam haar mee mijn schildersatelier in, waar we soms uren samen werkten. Intussen weten we dat ze zich helemaal niet alleen of ongelukkig voelde, ze had meer vrienden dan ik me ooit had kunnen voorstellen en was ontzettend geliefd. Haar vrienden en vriendinnen zijn nu de onze, ze komen hier vaak over de vloer, en door hen voel ik me jonger dan ooit.’
Tegenpolen
‘Het was eind mei, vorig jaar. Haar studievrienden deden stage, zij had die al achter de rug, en dus bleef Lou wat langer thuis dan normaal, omdat ze anders op kot toch maar alleen zou zitten. Toen ze woensdagavond terug naar haar kot vertrok, zei ik: tot vrijdag, ik zie u graag. Vrijdagavond kreeg ik een berichtje: dat ze zich niet zo goed voelde en pas de ochtend erop naar huis zou komen, eerst even goed slapen en uitrusten.’
‘Ik antwoordde dat dat goed was, en dat ze de dag erna maar iets moest laten weten. Er kwam geen bericht terug. Tegen zaterdagavond werd ik heel ongerust, het was niet Lous gewoonte om niet te antwoorden, dus vroeg mijn echtgenoot, Dirk, aan haar beste vriendin om even te gaan kijken in haar kamer. Zij vond haar. Lou lag dood in bed. Met haar laptop op schoot. Haar ogen en mond waren open. Ze is heel plots gestorven, haar hart begaf het, het licht is ineens uitgegaan. Dat geeft me rust, dat mijn kind niet geleden heeft, niet heeft moeten afzien.’
‘Het gebeurde enkele weken na de moord op Julie Van Espen, dus werd haar kamer uit voorzorg verzegeld en werd er een onderzoek ingesteld. Maar Lou had een hartkwaal, waar niemand van ons iets van af wist.’
‘Wat er dan door je heen gaat, is onmogelijk te beschrijven. Het is een oerverdriet. Ik was heel dankbaar dat ik haar nog heb kunnen zeggen dat ik haar graag zag, dat dat het laatste was wat ik in het echt tegen haar heb gezegd. Ik beschouw dat nu ook als een afscheid. Voor mijn echtgenoot voelt het veel meer als iets wat hem plots afgenomen is, weggeplukt zonder nog een woord. We gaan heel anders om met de dood van onze dochter. Ik ben een kunstenares, en heel emotioneel van aard. Hij is een wetenschapper, een zeer rationele, en
Tweewekelijks vertelt iemand van telkens weer een andere leeftijd hoe die in het leven staat. Wilt u dat ook doen? Mail naar