Om nee te zeggen’

Je personage komt in aanraking met de hele wereld in Antwerpen. Hoe multicultureel is jouw eigen leven in de stad?

‘Goh. Ik heb wel wat zwarte vrienden, al stel ik vast dat mijn vriendenkring toch héél wit is. Dat vind ik best gênant, maar het is heel moeilijk om daar actief verandering in te brengen. Je kan toch moeilijk quota opleggen voor je vriendenkring? Mijn beste vriendinnen zitten in dezelfde wereld: Daphne Wellens en Frances Lefebure zijn ook actrices, Astrid Haerens is schrijfster. Ik leef best wel in een bubbel, denk ik.’

Je bent op je veertiende vanuit een dorp bij Mol terechtgekomen in Antwerpen, om hier drama te studeren aan de kunsthumaniora. Opeens ging de wereld voor jou open: al die nieuwe mensen, mogelijkheden, hormonen. Het recept voor wilde puberjaren?

‘Dat viel héél goed mee, hoor. Ik ben altijd een brave geweest. Toen al had ik een grote focus op wat ik wou doen. Op de kunsthumaniora kon ik al die passies kwijt. In Antwerpen ging een hele wereld voor mij open, vol theater en schrijvers. En die wereld is véél kleurrijker dan die van drank en drugs. Oei, dat klinkt heel seutig waarschijnlijk.’ (lacht)

Keer je nog vaak terug naar Mol? Of heb je, zoals schrijfster Lize Spit, een complexe relatie met je roots in de Kempen?

‘Ik heb altijd geweten dat ik niet in Mol zou blijven. Veel vrienden van vroeger zijn er wel blijven plakken. Het vreemde is dat het de grootste roepers waren – de coole mensen naar wie ik het meest opkeek en van wie ik dacht dat ze zeker zouden gaan werken in New York – die uiteindelijk braaf op hun 22ste een gezin hebben gesticht in Mol. Mijn beste vriend van vroeger had lange tijd een café in Mol, waar ik graag kwam. Nu heeft hij een gordijnenwinkel en passeer ik er minder. (lacht) Ik vind het wel altijd fijn om langs te gaan bij mijn ouders. Maar sinds ons oude huis verkocht is – mijn ouders zijn gescheiden – ben ik toch wat binding verloren met Mol. Als er nu nog echt een gezin zou wonen, zou dat toch een ander gevoel zijn.’